Соцыум № 16 / 1142 за 2014-04-19
Пано Савіцкага пойдзе ў сховішча
Засталося няшмат часу да таго моманту, калі Беларускі дзяржаўны музей гісторыі Вялікай Айчыннай вайны адсвяткуе наваселле ў спецыяльна для яго ўзведзеным будынку на праспекце Пераможцаў, які мае стаць адной з архітэктурных славутасцей сталіцы. А што будзе з творамі мастацтва, якіх у фондах музея недзе 5 000 адзінак захоўвання? Пра гэта спрабаваў даведацца наш карэспандэнт.
Далей
|
№ 15 / 1141 за 2014-04-12
Дажыць да… улазін
Суботнім днём 29 сакавіка ў цэнтры Слоніма паралельна адкрываліся адразу два немалаважныя аб’екты — сеткавая крама абутку і новы будынак тэатра. Адпаведна, у старонняга назіральніка ўзнікаў чыста спартыўны інтарэс: хто перацягне да сябе больш публікі? Перамог тэатр: ці то праз тое, што і ўстановы культуры ўжо някепска засвоілі методыку кансумацыі (музыка, танцы, свята і г. д.), ці то ўсё ж з той прычыны, што свайго тэатра сланімчане і сапраўды чакалі доўга ды з нецярплівасцю. З аднаго боку, тэатр — гэта ўвесь свет, а з іншага — канкрэтны будынак з адпаведнай шыльдай і абавязковай “вешалкай”. Менавіта яго да нядаўняга часу бракавала ў Слоніме — горадзе, тэатральныя традыцыі якога сягаюць яшчэ ў часы Рэчы Паспалітай.
Далей
|
№ 14 / 1140 за 2014-04-05
Час збіраць камяні... А мо пакінуць на месцы?
Калі кажуць пра нешта, непадуладнае часу, дык выкарыстоўваюць метафару “высечана на камені”. А ці можна сам камень лічыць сімвалам грунтоўнасці, трываласці, нязменнасці? Біблейскае выслоўе “Час збіраць камяні” некаторыя разумеюць літаральна. Вось прыйшоў у рэдакцыю ліст…
Далей
|
Канфлікт, рамонт, дырэктар… А што ж мастацкі кіраўнік?
Пасля нядаўняй сітуацыі, калі трупа Беларускага рэспубліканскага тэатра юнага гледача абвясціла вотум недаверу не творчаму кіраўніцтву, а дырэктару, і апошні, адпрацаваўшы пару месяцаў, пакінуў пост, ізноў паўсталі ўжо знаёмыя пытанні. Хто ў тэатры галоўны? Як будуюцца (прынамсі, павінны) адміністрацыйныя адносіны паміж дырэктарам і мастацкім кіраўніком (галоўным рэжысёрам)? Як размяжоўваюцца іх паўнамоцтвы? Хто вызначае рэпертуарную палітыку? Ці мае дырэктар права ўмешвацца ў творчы працэс і дыктаваць, якую п’есу ставіць, а якую — не? Гэтыя, а таксама іншыя пытанні, звязаныя з прызначэннем на кіраўнічыя пасады, асаблівасцямі кантрактнай сістэмы для акцёрскага складу, нармаваннем спектакляў, крыніцамі фінансавання і акупнасці тэатраў, канфліктнымі сітуацыямі і спосабамі іх пераадолення, а таксама асаблівасцямі працы тэатральных калектываў ва ўмовах рэканструкцыі, я задаў сваім калегам з Латвіі, Літвы (іх меркаванні "К" ужо апублікавала ў № 12 за 2014 г.), Польшчы, Украіны (чытайце іх ніжэй), з якімі пазнаёміўся пад час паездак на міжнародныя фестывалі монаспектакляў.
Далей
|
№ 13 / 1139 за 2014-03-29
Дык хто ж ажыўляў карціны?
Праект “Ажылыя карціны” атрымаўся маштабным ды рэзанансным. Пісалі мы пра яго неаднаразова — тым больш, цягам некалькіх гадоў ягонай рэалізацыі арганізатары заўсёды падлівалі алею ў агонь, ствараючы інфармацыйныя нагоды. Але гэтым разам нагода не самая прыемная: Вольга і Андрэй Смалякі лічаць, што іхняй задумай вырашылі скарыстацца насуперак волі аўтараў, ды абвінавачваюць аднаго з колішніх удзельнікаў праекта ў крадзяжы інтэлектуальнай уласнасці. У сваю чаргу, іх апанент называе прэтэнзіі на свой адрас беспадстаўнымі. Па вялікім рахунку, сутнасць спрэчкі палягае ў досыць дзіўных пытаннях: дык “чый” жа гэты праект і хто мае права распараджацца яго вынікамі? Як выявілася, такое пытанне можа ўзнікнуць у самы неспадзяваны момант.
Далей
|
№ 12 / 1138 за 2014-03-22
Канфлікт, рамонт, дырэктар… А што ж мастацкі кіраўнік?
Адна з прычын канфліктаў, якія ўзнікаюць практычна ў любым тэатры, — гэта незадаволенасць часткі трупы дзеяннямі і рэпертуарнай палітыкай, што праводзіць мастацкі кіраўнік ці галоўны рэжысёр. У падобных выпадках калектывы ў адно імгненне ператвараюцца ў месцы з эмацыйна павышанай “сейсмічнай” няўстойлівасцю. Кожны з бакоў даводзіць сваю праўду, прыводзячы важкія аргументы. Прыкладаў таму апошнім часам у нашай прасторы хапае. Яшчэ жывыя ў памяці канфлікты, у выніку якіх мастацкія кіраўнікі нацыянальных акадэмічных тэатраў імя Янкі Купалы і Якуба Коласа былі вымушаны пакінуць пасады.
Далей
|
№ 9 / 1135 за 2014-03-01
“Жэсць!” ці спектакль “толькі для аграгарадка”?
Гэта было яшчэ на пачатку тэатральнага сезона. Вырашыў даведацца, якімі прэм’ерамі збіраюцца здзівіць гледача несталічныя драматычныя тэатры. У Інтэрнэце выпадкова трапіў на старонку бабруйскага гарадскога партала, дзе і знайшоў інфармацыю такога кшталту. Сярод заяўленых пастановак Магілёўскага абласнога тэатра драмы і камедыі імя В.І. Дуніна-Марцінкевіча значыўся спектакль па п’есе Васіля Ткачова “Без Ягора будзе гора”. У анатацыі паведамлялася пра выканаўцаў галоўных роляў у спектаклі, каротка быў выкладзены сюжэт. А далей я прачытаў фразу, якая прымусіла задумацца і якую цытую далей: “Спектакль прызначаны для паказу ў аграгарадках, санаторыях і сельскай мясцовасці, але, магчыма, яго ўбачаць і бабруйчане”. Дык што ж гэта за такое тэатральнае мастацтва, якое, магчыма, убачыць гарадскі глядач, а магчыма — не ўбачыць?
Далей
|
№ 8 / 1134 за 2014-02-22
Скажы мне, што ты танчыш...
Першым меркаваннем падзяліўся наш чытач. Два другія — ад журналістаў нашай рэдакцыі. А якой бачыцца вам, шаноўныя чытачы, будучыня беларускай нацыянальнай харэаграфіі? Чакаем лістоў!
Далей
|
№ 3 / 1129 за 2014-01-18
“Турыст звычайны” пакуль у пралёце...
Прафесіяналы ад турызму сведчаць: для знаёмства з “дзейнымі” адметнасцямі Мінска замежнаму госцю дастаткова некалькіх дзён. Чэмпіянат свету па хакеі доўжыцца куды больш... Таму паўстае пытанне: як пашырыць турасартымент? “Рэсурс” самой сталіцы — абмежаваны, затое ў яе ваколіцах цікавостак можна адшукаць цэлы россып. Як мы ўжо анансавалі, не так даўно навукоўцы Цэнтра даследаванняў беларускай культуры, мовы і літаратуры Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі прапанавалі праект “Турыстычнае кольца горада Мінска”. Але ці падхопяць іх распрацоўкі практыкі?
Далей
|
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|