Хлопцы з нашага двара № 17 / 1352 за 2018-04-28
Рок-н-рол без бабуль на антрэсолях
Нарадзіўшыся ў Наваполацку ў 1996 годзе і амаль адразу ж заявіўшы пра сябе як пра новага рэгіянальнага лідара беларускага року, гурт The Stokes неўзабаве перабраўся ў Мiнск, дзе і пачаў узыходжанне да вяршыняў айчыннай музыкі. У прынцыпе, ён іх і дасягнуў, чаго калектыву здалося мала. І ў сярэдзіне 2000-х адбыўся наступны пераезд — на гэты раз у Маскву. Там творчы лёс таксама дабраволіў камандзе. І, нягледзячы ні на што, застаецца спрыяльным дасюль. Прынамсі, так лічыць басіст гурта Кірыл СЕНІН.
Далей
|
№ 11 / 1346 за 2018-03-17
Дэзерцір шоу-бізнеса
Ёсць такая сумная дадзенасць, калі на пэўным этапе жыцця чалавека вакол яго становіцца ўсё менш блізкіх яму людзей, сяброў, прыяцеляў, добрых знаёмых. Кагосьці адымае фатальнае — непазбежная з касой. Другі знікае з поля ўвагі, застаючыся ў тым жа горадзе, але хаваючыся так, што нават гугль пра яго нічога не ведае. А трэці з’язджае далёка-далёка, і ніякая “павуціна” не здольная замяніць зносіны з ім за кубкам гарбаты, за кулісамі канцэртнай пляцоўкі, ды і проста так, пры сустрэчы на вуліцы.
Станаўленне аднаго з самых вядомых айчынных прадзюсараў і хітмэйкераў — Уладзіміра КУБЫШКІНА — адбывалася на маіх вачах. Шлягеры з яго сыпаліся бясконцай плынню, артысты, якімі ён займаўся,
станавіліся топавымі беларускімі выканаўцамі. Калісьці ён спрабаваў пакарыць яшчэ і Маскву, што амаль
атрымалася. Потым вярнуўся дадому і зноў будаваў айчынны шоу-бізнес. Пакуль не стаміўся. І тады з’ехаў, але ўжо на іншы канец зямнога шарыка, дзе ў яго таксама нешта атрымліваецца. У іншым жыцці,
у іншай прафесіі.
Далей
|
№ 10 / 1345 за 2018-03-08
Бы Фенікс з попелу
Сёння ў нас гасцюе чалавек, без усялякага перабольшання легендарны — Міхаіл БАЛОТНЫ, дзякуючы якому ў СССР пачала набіраць сілу другая (трэцяя?) хваля жанру вакальна-інструментальнай музыкі і выпырхнуў на вялікую “саюзную” сцэну калектыў “Синяя птица”. Мала хто ведае, што мегапапулярны ў 1970-я ВІА вылупіўся з яйка ў Беларусі. Ён не згубіў сваіх прыхільнікаў і па гэтую пару.
Далей
|
№ 8 / 1343 за 2018-02-24
Географ глобус праспяваў
З Аляксеем КАЗЛОЎСКІМ — знакамітым беларускім бас-гітарыстам, “пяру” якога належаць многія рок-песні (некаторыя з іх ён сам і спяваў), у мяне звязана драматычная гісторыя. Ну як драматычная, хутчэй, пацешная. Размаўляў я з ім напрыканцы 1990-х у адным з мінскіх пунктаў харчавання і запісваў нашу гутарку на дыктафон. А потым з дазволу музыканта частку яе перанёс на паперу. Матэрыял той прачыталі ўдзельнікі
маладога тады гурта “Ляпис Трубецкой” (а гаворка ў ім ішла пра яго) і пакрыўдзіліся. Чамусьці на мяне.
Далей
|
№ 5 / 1340 за 2018-02-02
Два Міхаілы ў лёсе Алега
Беларусаў, асабліва творчых, раскідана па свеце нямала. Хтосьці з іх за межамі радзімы асаблівага поспеху не дасягнуў, але ёсць і тыя, хто не выходзіць са святла сафітаў. У іх ліку — Алег БЛЯХАРЧУК, які ўжо шмат гадоў з’яўляецца салістам знакамітага Хору Турэцкага. Калі мы дамаўляліся на інтэрв’ю, ён папрасіў мяне задаваць яму не толькі сур’ёзныя пытанні, што я і паспрабаваў зрабіць.
Далей
|
№ 4 / 1339 за 2018-01-27
“Я адкалоўся ад свайго пакалення”
Добра, што ён жыве ад мяне далёка. Калі б ён быў маім суседам, верагодна, прымяніў бы да мяне метады фізічнага ўздзеяння за тое, што напішу ніжэй. Я і дагэтуль лічу яго самым модным сучасным рускамоўным пісьменнікам на прасторах былога Саюза, народжаным на беларускай зямлі. І слова “модным” у дадзеным выпадку для мяне з’яўляецца сінонімам прыметнікаў “цікавы” і “неардынарны”. Да іх яшчэ просіцца вызначэнне “андэрграўндны” — ва ўсякім разе, да кінематографа Уладзіміра КАЗЛОВА яно таксама дакладна адносіцца.
Далей
|
№ 3 / 1338 за 2018-01-21
Трэці з гітарнага куфэрка
Напэўна, было б правільным паставіць гэтага музыканта першым у шэрагу ягоных калегаў, у якіх я браў інтэрв’ю, паколькі і ў свеце гітарнага мастацтва ён вядомы больш, ды і валодае на “выдатна” не толькі гэтым інструментам. Але так ужо выйшла, што меў зносіны я з ім пасля гутарак з Валерыем Дзідзюлем і Ірынай Ігнацюк.
Далей
|
№ 2 / 1336 за 2018-01-13
З тропікаў у пушчу — у пошуках дома
У сярэдзіне 1990-х мінскі гурт “Тарнада” хадзіў у фаварытах айчыннай метал-музыкі, а яго фронтмэн Ангус,
безумоўна, з’яўляўся самым харызматычным рокерам краіны. У пачатку 2000-х папаўзлі чуткі, што, пакінуўшы Беларусь, ён заняўся вывазам з яе “творчага патэнцыялу” на Блізкі Усход. Усё менавіта так і аказалася. Дакладней, усё не так. Зрэшты... Карацей, я ўжо і сам заблытаўся, таму давайце разблытваць клубок здагадак разам.
Далей
|
№ 51 / 1334 за 2017-12-22
Такая нямодная модная музыка
У апошнія гады Макс ЛОРЭНС стаў бываць у Беларусі значна часцей. Што радуе. А то ўжо беларуская музыка амаль зусім развіталася з чарговым сваім “казачком”, які быццам бы перабраўся ў расійскі шоу-бізнес, спакусіўшыся непараўнальна большымі магчымасцямі для рэалізацыі творчых ідэй. І з іх аплатай непараўнальна большай. Але “казачок” апынуўся, як і ў фільме пра няўлоўных, засланым. Наш ён! Артыст цяпер не проста зазірае дадому ды выступае мімаходзь дзе-небудзь на Гомельшчыне, а шукае ў родным горадзе таленты, каб айчынная песенная культура развівалася ў рэчышчы сучасных музычных тэндэнцый свету.
Далей
|
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|