Погляд з XXI стагоддзя № 44 / 1431 за 2019-11-02
Чалавек з канала Грыбаедава
У Маскве і Петраградзе бальшавікі нацыяналізавалі ўласнасць расійскіх кінапрадпрымальнікаў, тэхнічнае абсталяванне французскіх і амерыканскіх кінафірм.
У Беларусі нацыяналізаваць не было чаго. Адпаведна, і кінавыторчасці не было адкуль узяцца.
Але…
У 1926-м годзе ў Прылуках каля былога палаца графа Чапскага не раз збіраўся натоўп. Што ж там дзеілася?
Далей
|
№ 43 / 1430 за 2019-10-26
Чалавек з канала Грыбаедава
Краіна, якая не мае ўласнай кінавытворчасці, сваё, так бы мовіць, кінаразвіццё пачынае, вядома ж, з пракату.
Такой краінай на сумежжы ХІХ і ХХ стагоддзяў была царская Расія. Замежныя кінааператары здымалі тут значныя падзеі: каранацыю Мікалая ІІ, Порт-Артур у Расійска-японскую вайну, паўстанне на браняносцы “Пацёмкін”.
У першых кінатэатрах гарадоў будучай Беларусі дэманстравалася гэтая хроніка і мастацкія стужкі.
Але пракат — не вытворчасць.
Таму пачнём адлік гісторыі з даты, калі была зроблена
Далей
|
№ 42 / 1429 за 2019-10-19
Партытура лёсу “колоссАль”нага Эдзі
Гомель — першы буйны беларускі горад, які быў вызвалены ад фашыстаў. Там дае канцэрт Дзяржаўны джаз-аркестр БССР. У зале — камандуючы 1-м Беларускім фронтам Канстанцін Ракасоўскі. Яго рэакцыя знешне абыякавая. Ад’ютант тлумачыць музыкантам: ваеначальнік вельмі хворы. Аднак пасля канцэрта Ракасоўскі заходзіць за кулісы. З Рознэрам ён гутарыць па-польску.
І вынік той сустрэчы: па хадайніцтве Ракасоўскага ў 1944-м годзе Рознэру прысвойваюць званне Заслужанага артыста БССР.
Ён быў першым і потым яшчэ доўгія гады адзіным у СССР эстраднікам, які насіў такое званне!
Далей
|
№ 41 / 1428 за 2019-10-12
Партытура лёсу “колоссАль”нага Эдзі
З 5 па 15 чэрвеня 1940 года ў Маскве была запланаваная дэкада беларускага мастацтва, якая ўжо двойчы адсоўвалася на пазнейшы тэрмін. Адсутнасць у рэспубліцы калектываў народнага танца і народнага хора яе кіраўнік Панамарэнка вырашыў кампенсаваць гуртом салдацкага танца Беларускай Асобай ваеннай акругі і падрыхтаваным Генадзем Цітовічам сялянскім хорам вёскі Вялікае Падлессе, якая толькі ў верасні 39-га ўвайшла ў склад БССР.
А ў якасці яшчэ аднаго “сакрэтнага козыра” ён планаваў гастролі ў Маскве свайго джаз-аркестра. Прычым слова “джаз” са сцэнарыя было выкрэслена.
Далей
|
№ 40 / 1427 за 2019-10-05
Партытура лёсу “колоссАль”нага Эдзі
І яшчэ адзін нечаканы вынік аб’яднання Усходняй і Заходняй Беларусі: з’яўленне ў рэспубліцы ўласнага джаз-аркестра. У 1939-м яго не мела ні адна іншая рэспубліка СССР!
І таму мы лічым, што менавіта ўвосені таго года адбылося — Нараджэнне джаза ў Беларусі
Далей
|
№ 37 / 1424 за 2019-09-14
Не сумаваць па страчаным, незваротным…
Амаль у кожным горадзе, у мястэчку Беларусі, — а ў заходніх абавязкова! — ёсць вуліца “17 верасня”. І яны ніколі не будуць перайменаваныя, як, скажам, у Маскве вуліцы “25 кастрычніка”, што побач з Краснай плошчай, вярнулі былую назву “Нікольская”. Чаму такая ўпэўненасць? А таму, што ў 1921-м
па Рыжскай дамове разарваная Беларусь, што амаль 20 гадоў была пад Польшчай, урэшце аб’ядналася, каб ужо назаўсёды стаць адзінай.
І таму ў гісторыю краіны ўвайшла светлая дата.
Далей
|
№ 29 / 1416 за 2019-07-20
Формула сусветнай скрухі Вадзіма Сідура
“Нецукровае” жыццё Сідура пачыналася ва Украіне. Да вайны ён паспеў “пабатрачыць” у калгасе на Кубані, потым папрацаваць токарам ажно ў Сталінабадзе. Ну а пасля франтавога ранення стаў інвалідам 2-й групы. Выйшаўшы са шпіталю, вярнуўся на радзіму. Але ад роднага дома засталася адна печкавая труба — “помнік майму дзяцінству і маладосці”, як ён сам казаў.
Далей
|
№ 28 / 1415 за 2019-07-13
Формула сусветнай скрухі Вадзіма Сідура
10 ліпеня ў Нацыянальным гістарычным музеі адкрылася выстава твораў выдатнага савецкага мастака-авангардыста Вадзіма Сідура (1924 — 1986). Гэты ўнікальны праект пад назвай “Вайна і мір Вадзіма Сідура” ўжо паспелі ўбачыць жыхары Масквы, Пецярбурга, Страсбурга, Берліна, Люксембурга. Прыйшла чарга і нашай сталіцы. Адзначым, што ў Беларусі гэты бліскучы “падвальны нонканфарміст” вядомы мала. Тым больш цікавымі будуць чытачу жывыя ўспаміны вядомага мастацтвазнаўцы Барыса Крэпака пра сваю сустрэчу з мастаком у апошні год яго жыцця.
Далей
|
№ 19 / 1406 за 2019-05-11
“А памяць, як калодзеж, глыбокая...”
Памяць пра вайну… Яна не сціраецца, не становіцца больш цьмянай з цягам гадоў. Мабыць, таму, што гэта не толькі памяць асобных людзей ці аднаго пакалення. Гэта Памяць народа, навечна ўплеценая ў яго гісторыю, у яго сучаснасць і будучыню, у яго нацыянальную самасвядомасць. Прайшло шмат гадоў, як скончылася Вялікая Айчынная, але рэха яе і да гэтых дзён не сціхае ў чалавечых душах.
Далей
|
·
1 .. 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 .. 28
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|