Погляд з XXI стагоддзя № 38 / 1216 за 2015-09-19
“Фармаліст, але малайчына!..”
Калі фармальна вызначыць тэму “Гастэлы”, дык гэты твор — пра вайну. Пра героя вайны. Больш складана вызначыць філасофска-маральны аспект, ідэйны сэнс кампазіцыі, яе сталую сучаснасць, дзякуючы якой яна ўзрушвае наступныя пакаленні. Тут з дакладнай глыбінёй выяўлена вечная, а значыць, у вышэйшай ступені сучасная праблема чалавечага жыцця — патрэба чалавека быць неабходным Радзіме, усяго сябе аддаваць дзеля Перамогі. Інакш кажучы, гэта праблема неўміручасці смяротнага чалавека.
Далей
|
№ 36 / 1214 за 2015-09-05
“Фармаліст, але малайчына!..”
Тут, у інстытуце, Бембель ажаніўся са студэнткай скульптурнага факультэта Вольгай Дзядок. Хутка нарадзілася іхняя дачка Клара. А настаўнікамі маладых людзей сталі выдатныя педагогі, выхаванцы пецярбургскай Імператарскай акадэміі мастацтва Усевалад Лішаў, Раман Бах, Васіль Сіманаў і ўжо згаданы Мацвей Манізер.
Далей
|
№ 34 / 1212 за 2015-08-22
“Фармаліст, але малайчына!..”
Не ведаю, чаму Андрэй Ануфрыевіч так давяраў мне, майму густу, маім прынцыпам у разуменні сучасных і мінулых мастацкіх з’яў, хаця погляды нашы на так званы “сацрэалізм” і нейкія плыні ў еўрапейскім мастацтве зусім не супадалі. Нарэшце, сваёй думкі ён мне ніколі не навязваў. І наадварот... Аднак заўсёды Бембель прасіў мяне, асабліва ў час нашай сумеснай працы ў Саюзе мастакоў, дапамагчы яму скласці тэзісы даклада для якога-небудзь значнага пленума альбо з’езда мастакоў, адрэдактаваць нейкія яго метадычныя праграмы для кафедры скульптуры БДТМІ, якую ён, прафесар, узначальваў шмат гадоў. Асабліва мы зблізіліся ў час падрыхтоўкі майго манаграфічнага альбома пра яго жыццё. На жаль, гэты альбом выйшаў ужо пасля смерці Андрэя Ануфрыевіча ў выдавецтве “Беларусь” і пакуль застаецца, на думку спецыялістаў, найбольш фундаментальным. Хаця многія цікавыя факты з творчай біяграфіі маэстра туды з розных прычы не ўвайшлі.
Далей
|
№ 32 / 1210 за 2015-08-08
“Фармаліст, але малайчына!..”
“Фармаліст, але малайчына!..” Гэтыя словы, адрасаваныя яшчэ ў 1943 годзе герою майго сённяшняга нарыса — Андрэю Бембелю, належаць знакамітаму савецкаму скульптару Мацвею Манізеру, які стварыў помнік Уладзіміру Леніну, што стаіць перад Домам урада ў Мінску.
Далей
|
№ 31 / 1209 за 2015-08-01
“Мы былі моцныя духам...”
Аповед пра Леаніда Дробава праз старонкі яго запісаў у час вайны мы спынілі на тым, як яму давялося на пэўны час стаць партызанскім краўцом ды шаўцом. Але і гэтая, амаль цывільная справа не абышлася без баявога задання з рызыкай для жыцця.
Далей
|
№ 29 / 1207 за 2015-07-18
“Мы былі моцныя духам...”
Дробаў згадвае: “Як партызанскі сувязны я пакуль працягваў жыць у родных Пятровічах. Камандаванне партызанскай брыгады палічыла важным тое, што для сувязі варта мець сваіх надзейных людзей усюды. Сувязь з партызанамі была глыбока заканспіравана. “Лясныя салдаты” заглядвалі да мяне толькі ноччу на кароткі час. Аднойчы мне даручылі адправіцца ў Бабруйск і здабыць там акупацыйную прэсу — газету “Новы шлях”, якую выпускалі немцы на беларускай мове для мясцовага насельніцтва. У ёй час ад часу фашысты друкавалі артыкулы пра свае поспехі ў барацьбе з партызанамі, з якіх няцяжка было ўстанавіць тыя кропкі, дзе дзейнічалі карнікі. Там жа вызначалася і колькасць страт паліцаяў і немцаў, якія ўдзельнічалі ў карных аперацыях. Такая “адкрытая” інфармацыя ў нейкай ступені была вельмі карыснай для партызанскага камандавання.
Далей
|
№ 27 / 1205 за 2015-07-04
“Мы былі моцныя духам...”
У аўтабіяграфіі (ад 10 студзеня 1994 года) пра сваю маладосць Дробаў піша: “З першых дзён Вялікай Айчыннай вайны прымаў удзел у партызанскім руху. Спачатку як сувязны, а з 1943 года — як баец атрада №752 I-ай Бабруйскай партызанскай брыгады. Пасля злучэння ў 1944 годзе з войскамі Чырвонай арміі, якія вызвалялі Беларусь, Леанід Дробаў трапіў у дзеючую армію.
Далей
|
І ўсё ж Трасцянка пад Талачыном…
З цікавасцю прачытаў у прэсе дзевяць гадоў таму матэрыял гісторыка, падпалкоўніка запасу Міхася Рыськова “Незнаёмы Шамякін. Эпізод з франтавой біяграфіі народнага пісьменніка Беларусі”, дзе распавядаецца, што свой творчы шлях Іван Пятровіч пачаў у газеце “Часовой Севера” як паэт у 1940 — 1942 гадах. А тагачасны супрацоўнік гэтай мурманскай газеты Рыгор Ладысеў, ураджэнец Віцебшчыны, у лістападзе 1941-га ў паездках па войсках крайняга правага флангу савецка-германскага фронту суправаджаў спецыяльнага карэспандэнта маскоўскай “Красной звезды” Канстанціна Сіманава. Дык вось, Ладысеў сведчыць, што на Поўначы Сіманаў напісаў знакамітыя вершы “Женщине из-под Вичуга” і “Жди меня”, а акрамя гэтага — “Ты помнишь, Алеша, дороги Смоленщины…”. У свой час мяне ў апошнім вядомым вершы зачапіў радок: “Ты помнишь, Алеша, изба под Борисовом…” Але пра ўсё па парадку.
Далей
|
№ 26 / 1204 за 2015-06-27
“Мы былі моцныя духам...”
Хто стане спрачацца, што адносіны да мінулага сваёй краіны — паказчык маральнага здароўя нацыі. Мінулае — гэта сваеасаблівае багацце, якое пераходзіць да нашчадкаў як спадчына. Гісторыя нашай Беларусі поўная мноства радасных, гераічных, але і трагічных старонак, ні адну з якіх не выкрэсліш з народнай памяці. Нам так патрэбна не адмаўляцца ад нашай гісторыі, а ганарыцца ёю, вывучаць яе і, галоўнае, памятаць пра тых, хто яе ствараў, рызыкуючы жыццём.
Далей
|
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|