Да канца красавіка працавала ў нацыянальным мастацкім музеі выстава фотаздымкаў анатоля клешчука «Боль сціхае няспешна». Яна была прымеркавана да 20-годдзя чарнобыльскай катастрофы і прысвечана дзецям, якія ад яе пацярпелі, мужнасці і любові іх бацькоў. Большасць здымкаў рабілася на працягу 15 гадоў у сценах рэспубліканскага навукова-даследчага цэнтра дзіцячай анкалогіі і гематалогіі.
Выставачны праект «Just now» — заўважная падзея ў мастацкім жыцці сталіцы. Адно тое, што аўтары прэтэндавалі не на сцены, а на… паветра ў выставачнай зале музея сучаснага мастацтва, робіць яго вартым увагі: экспазіцыі гэткага кшталту ў Мінску надзвычай рэдкія.
У савецкія часы ў кожнага знакамітага артыста быў свой біёграф. Тады яшчэ існавала тэатральная крытыка, і крытыкаў на ўсіх не хапала. Можна было выбіраць і сябраваць згодна з прыхільнасцямі і інтарэсамі. Інтэрв’ю не было папулярным жанрам. Прыватнае меркаванне акцёра мала каго цікавіла. Затое ацэнкі прафесійнага крытыка чакалі з не цярпеннем. Ад ацэнкі мог залежаць лёс спектакля і лёс канкрэтнага выканаўца. Таму між крытыкамі і акцёрамі часам усталёўваліся чакальна-напружаныя адносіны. Ацэнку нельга было купіць або заказаць.
Чалавечы мозг, узмоцнены штучным інтэлектам, – адзін полюс мастацтва ХХІ стагоддзя. Другі полюс – страўнік з яго патрэбамі. Паміж імі – тое, чым і ёсць чалавечая істота, і тое няўлоўнае, што завуць душою. Таямнічы макракосм і мікракосм наўкол.
Што ёсць прадмет мастацтва? Сам чалавек, яго перажыванні, светаадчуванне. Гэта аксіёма выяўленчага мастацтва, якая не залежыць ад таго, ці прысутнічае на палатне альбо ў графічным лісце непасрэдна сама выява чалавека.