Я з маладосці захапляўся “Песнярамі”. У іх заўсёды былі выдатныя музыканты-клавішнікі — Гілевіч, Палівода, Эскін. Думаў: калі сыйдзе гэта плеяда, як жа будуць гучаць клавішныя пасля такога бязмежнага ўзроўню майстэрства? І вось з’явіўся Алег Молчан. Калі я пачуў яго ігру, то адразу зразумеў, што гэта музыкант найвышэйшай кваліфікацыі. Яму ўсё роўна, як іграць — па нотах ці без, па белых ці па чорных клавішах. Танальнасць для яго не мае значэння, бо ён можа іграць адразу ў любой, нягледзячы на колькасць дыезаў ці бемоляў. Ён бліскуча імправізаваў і мог любую імправізацыю перанесці на нотную паперу і расшыфраваць нотнымі знакамі. Гэта быў музыкант ад Бога.