Prof-партфоліа № 29 / 1155 за 2014-07-19
Выхад у кейпе адгукнецца?
Пабывала на абароне дыпломных праектаў выпускнікоў кафедры касцюма і тэкстылю Беларускай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў. Выпуск — адметны. Перад мадэльерамі паўстала цікавая і складаная задача: распрацоўка тэмы “Беларусь”, пераасэнсаванне гістарычнай спадчыны і спроба стварыць сучаснае адзенне па традыцыйных прынцыпах. Гэта першы год на факультэце, калі ўвесь курс працаваў над адной тэмай — нацыянальнага касцюма. Акрамя таго, за мэту было пастаўлена зрабіць адзенне насібельным і трэндавым, каб яно было здольнае выйсці з подыума ў жыццё. Часткі камплектаў павінны быць замяняльнымі. Па словах выкладчыкаў, гэтыя мэты былі дасягнуты.
Далей
|
№ 28 / 1154 за 2014-07-12
Тры кірмашы на адным свяце
5 — 6 ліпеня ў вёсцы Александрыя Шклоўскага раёна чарговы раз прайшло рэспубліканскае свята “Купалле” (“Александрыя збірае сяброў”).
Далей
|
№ 27 / 1153 за 2014-07-05
“Звязка” з бізнесам
А я — ізноў пра Лельчыцы. Што ні кажы, а ўражанняў з трохдзённай камандзіроўкі ў гасцінны “край Леля” ў мяне засталося дастаткова. Чарговы матэрыял — пра супрацоўніцтва мясцовых культработнікаў з прыватнікамі.
Далей
|
Спявалі салаўі...
На аршанскім аўтавакзале я пазнаёміўся з Галінай і Вадзімам Гаўрылавымі — майстрамі з Мінска. Яны таксама ехалі ў Дуброўна, везлі свае работы (разьба па дрэве, роспіс па шкле) і пыталіся ў мяне, наколькі прадстаўнічы Фестываль песні і музыкі Падняпроўя. Я, згадваючы візіт у Дуброўна, пераконваў, што фэст — цікавы ды маштабны. А Гаўрылавы засмучаліся, што беларускім фестывальным рухам зацікавіліся толькі нядаўна. Чулі пра святы ў Паставах, Глуску і Бабруйску, пачалі намацваць кантакты з гаспадаром хутара Шаблі. Не толькі дзеля прыбыткаў ад рэалізацыі сувеніраў, але і з прычыны, што фестывальны вір — гэта і адпачынак. Таму даўняя рэдакцыйная ідэя выдаць фестывальны каляндар выглядае своечасовай і агульнакарыснай. Мода на рэгіянальныя святы становіцца ўсё больш пашыранай. А аўтарытэт ім мацуюць такія фэсты, як “Дняпроўскія галасы ў Дуброўне”.
Далей
|
№ 26 / 1152 за 2014-06-28
Павучыцца ў дарозе
Бібліятэкары працягваюць здзіўляць праектамі. Не ўсе: з Мінска і Барысава. Праекты — доўгатэрміновыя і скіраваныя на пошук досведу. Калі не стае новага і цікавага, яго неабходна знайсці — у суседніх раёне, вобласці, краіне. Транспарт можа быць любым (ад веласіпеда да аўтобуса), мэта ж застаецца адзінай: прафесійны адбор якаснай інфармацыі, якая трансфармуецца ў якасны прадукт, прызначаны для чытача. Праектаў — два, пра кожны з іх распавяду асобна. А раптам хто зацікавіцца ды выкарыстае з аддачай у вёсцы, аграгарадку, раённым цэнтры?..
Далей
|
Некалькі дзён у XIX стагоддзі
Цяпер я ведаю: машына часу дакладна існуе. І знаходзіцца яна не ў Лондане, дзе жыў Герберт Уэлс, а ў гарадскім пасёлку Акцябрскі — колішняй Рудабелцы. Менавіта ў гэтым мястэчку Гомельскай вобласці раз на два гады ладзяцца заключныя мерапрыемствы Рэспубліканскага фестывалю фальклорнага мастацтва “Берагіня”. Цягам амаль тыдня ў гарадскім пасёлку можна было ўбачыць, як па вуліцах шпацыруюць хлопцы і дзяўчаты ў нацыянальных строях ці спяваюць народныя песні бабулі ды дзядулі, наталіць сваю прагу да нацыянальных танцаў, а таксама паглядзець старажытны абрад “Купалле” і нават паўдзельнічаць у ім. Адным словам, уражанне такое, быццам ты знаходзішся не ў дваццаць першым стагоддзі, а дзевятнаццатае не адпускала ні на хвіліну… Праўда, раз-пораз, калі ў горадзе заўважаўся аўтамабіль, а ў руках маладых і сталых артыстаў у льняной вопратцы — смартфоны, пачуццё таго, што ты апынуўся ў “машыне часу”, знікала. Але, шчыра прызнаюся, ненадоўга.
Далей
|
№ 25 / 1151 за 2014-06-21
Выйсці з ГЦК, каб туды і вярнуцца…
Згадваючы ў прыватных размовах горад Жлобін, большасць маіх суразмоўцаў расплываецца ва ўсмешцы і вымаўляе практычна адну і тую ж фразу: “Гэта там, дзе мяккія цацкі прадаюць?” Усе яны хаця б аднойчы праязджалі праз чыгуначную станцыю гэтага горада і ўсякі раз назіралі аднолькавую карціну: пад час нядоўгай стаянкі дзясяткі прадаўцоў кідаліся да дзвярэй вагонаў, каб збыць свой тавар пасажырам. Стыхійны гандаль праз пэўны час быў упарадкаваны. Мяккая цацка так і не стала гарадскім брэндам. А вось памяць аб прадпрымальніцкім клопаце гараджан і яго выніках, якія неслі выключна станоўчыя эмоцыі, засталася.
Далей
|
№ 24 / 1150 за 2014-06-14
Праект пачынаецца з…
Колькі памятаю сябе, заўсёды прыцягвала маю ўвагу і захапляла ўсё, створанае рукамі. Ільняныя посцілкі ды ручнікі бабулі, вышыванкі мамы, плеценыя лазовыя кошыкі і нават лапці з лыка суседа — дзеда Андрэя… Яшчэ ў памяці кросны, што стаялі пасярод хаты, і мы, малыя, пільна сачылі, як нашы бабулі спрытна працуюць чаўнаком, ствараючы дзівосныя ўзоры. Рэдкі вечар не збіраліся да нас суседкі на вячоркі, і ў кожнай — ці то вышыванка, ці то вязанне або прасніца. Так і павялося з тых часоў: ніводнай хвіліны дарма. Што-небудзь ды займае рукі.
Далей
|
№ 22 / 1148 за 2014-05-31
Царская брама на лазовых дубчыках
Царскія брамы з саломкі — гэта выключна беларускі твор мастацтва. Іх няма ні ў адной краіне свету. І каб не музейныя экспедыцыі, якія актыўна вяліся ў сярэдзіне мінулага стагоддзя, магчыма, не было б ужо і ў нас. Навукоўцы, даследчыкі знайшлі ды зафіксавалі гэтыя ўнікальныя творы народнага мастацтва. Саломка — не надта трывалы матэрыял, і невядома, колькі яшчэ змогуць захоўвацца арыгіналы, таму вельмі слушна, што праводзіцца рэстаўрацыя і ствараюцца дакладныя копіі гэтых выдатных твораў народнага мастацтва. Такой складанай і адказнай працай займаецца народны майстар Беларусі, мастачка Ларыса Лось, якая адсвяткавала ўжо 80-годдзе. Яна і цяпер стварае складаныя па тэхніцы выканання царскія брамы, вяртаючы іх з нябыту, рэстаўруе, аднаўляе сапраўдныя шэдэўры беларускага саломкапляцення.
Далей
|
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|