Фартух і кашуля з “вачыма”, какошнік з пер’ем — сваццю з вёсак Лелікава і Павіцце Кобрынскага раёна не зблытаеш ні з кім. Такі яркі ўбор з’яўляецца вялікай этнаграфічнай каштоўнасцю, паколькі ў 2018 годзе элемент нематэрыяльнай культурнай спадчыны «Традыцыі вырабу і выкарыстання ўбора лелікаўскай свацці» быў унесены ў Дзяржаўны спіс нематэрыяльнай культурнай спадчыны Рэспублікі Беларусь.

Любое паселішча, любы горад ці мястэчка Беларусі маюць сваю ўнікальную гісторыю. З гэтай агульнавядомай аксіёмы вынікае наступная: музеі гісторыі таго ці іншага горада — гэта цэлы сусвет адметных экспанатаў і эксклюзіўных экскурсій, падчас якіх кожны ахвотны можа дакрануцца да таямніц, што сягаюць на стагоддзі, а то і на тысячагоддзі ў мінулае. Як падобныя музеі працуюць сёння ў абласных цэнтрах? Што прапаноўваюць сваім пастаянным і новым наведвальнікам? Як змагаюцца за выкананне планаў платных паслуг? На гэтыя і некаторыя іншыя пытанні паспрабавала атрымаць адказ “К”.

Рэгіянальныя каледжы сферы культуры зусім нядаўна правялі выпускныя экзамены і цяпер рыхтуюцца да наплыву абітурыентаў у свае прыёмныя камісіі. Як прайшлі апошнія месяцы вучобы ў часы неспрыяльнай эпідэміялагічнай сітуацыі і якія змены чакаюцца ў наступным навучальным годзе — пра ўсё гэтае ды пра многае іншае даведалася “К”.

Вядома, што адзін з прыярытэтных кірункаў развіцця сферы культуры любога раёна Беларусі — адкрыццё ўстаноў культуры новага тыпу: Дамоў рамёстваў, фальклору, народнай творчасці. Балазе, дзейнасць па захаванні народных традыцый — не менш важная за працу па паляпшэнні матэрыяльна-тэхнічнай базы ўстаноў культуры, бо, як кажа народная мудрасць, не хлебам адзіным жыве чалавек. А як жывуць сёння Дамы і Цэнтры рамёстваў Беларусі? Пра гэта паспрабавала даведацца “К”.

Забарона на масавыя мерапрыемствы, якая была ўведзена ў Беларусі ў сувязі з эпідэміяй каранавіруса, балюча ўдарыла па многіх установах культуры краіны. І, мабыць, асабліва моцна адчулі гэтую забарону айчынныя цыркі, дзе проста немагчыма ладзіць нумары і імпрэзы без вялікай колькасці гледачоў. І сапраўды, як джыгітаваць на кані або паказваць клоўнскія рэпрызы без смеху ў перапоўненай зале ці шматлікіх усмешак на тварах дзяцей і падлеткаў, што сядзяць у першых шэрагах і падтрымліваюць артыстаў сваімі апладысментамі?

Праца культработнікаў Беларусі падчас пандэміі — гэта штодзённы пошук новых формаў работы з тымі наведвальнікамі, якія здаўна завітвалі ва ўстановы культуры, а таксама, натуральна, прыцягненне ўвагі новых наведвальнікаў сваімі адметнымі акцыямі ды імпрэзамі. Як гэтая дзейнасць арганізавана ў абласных Дамах і Цэнтрах культуры, даведалася “К.”

Кінаіндустрыя, як і сферы турызму ды грамадскага харчавання, сёння перажываюць не лепшыя часы. Каранавірус прыўнёс свае карэктывы, і вось ужо глядач не ідзе ў кінатэатр, а кінастудыі не выпускаюць ці пераносяць прэм’еры сваіх новых фільмаў на больш познія тэрміны. Скарачэнне гледачоў, натуральна, уплывае і на даходы кінаіндустрыі. Усе пералічаныя праблемы, зразумела, датычыць не толькі замежных, але і айчынных кінатэатраў. Калі нават у Мінску з дзяржаўных кінатэатраў сёння функцыянуе толькі “Беларусь”, дык што ж адбываецца ў кінаіндустрыі ў рэгіёнах краіны? Пра гэта паспрабавала даведацца “К”.