Крытычная маса № 47 / 1383 за 2018-11-24
Паміж Мінскам і Котбусам
У тым, што Мінскі міжнародны кінафестываль “Лістапад” мае ўласнае аблічча, сёння нікога пераконваць не трэба. Але калі асэнсоўваеш яго адметнасць праз прызму іншага кінафоруму, разуменне каштоўнасці сваёй фестывальнай пляцоўкі ўзмазняецца ў разы. Сёлета ў першай палове лістапада мне ўдалося пабываць не толькі на мінскім кінафоруме, але на Міжнародным кінафестывалі ўсходнееўрапейскага кіно
ў нямецкім Котбусе. Занурэнне ў кінападзею, якая мае іншую спецыфіку, дазволіла мне новымі вачыма паглядзець як на наш фестываль, так і на беларускае кіно ды фільмы суседніх кінематаграфій.
Далей
|
№ 39 / 1374 за 2018-09-29
“Мудрагеліста тасуецца калода”
Так глыбакадумна заўважыў адзін з герояў Булгакава, маючы на ўвазе хітраспляценні лёсу ў гісторыі. Хіба
не дзіўна, калі пасля 70 гадоў небыцця вяртаюцца на радзіму нашы мастакі, якія з розных прычын шмат гадоў таму вымушаны былі пакінуць родную зямлю і праславіць сваім талентам чужыя краіны? Вяртаюцца — хай і праз свае творы — у нашу шматпакутную гісторыю мастацтваў. Хочацца думаць — назаўсёды. І чарговым такім крокам стала выстава “Майстры Манпарнаса з беларускіх мястэчак”, якую можна наведаць у Нацыянальным гістарычным музеі.
Далей
|
№ 38 / 1373 за 2018-09-22
Каардынаты “Вежы”
Вось і завяршыўся ХХІІІ Міжнародны тэатральны фестываль “Белая Вежа”, удзельнікамі якога сталі 23 калектывы з дзесяці краін свету. Цягам шасці дзён адбыліся 28 паказаў 26-ці спектакляў, прычым адзін з паўтораў прайшоў не ў Брэсце, а ў блізкай ад яго Жабінцы, дзе горача віталі “Адэскія апавяданні” піцерскага вырабу. Беларусы атрымалі тры дыпломы з шасці. Але Гран-пры паехаў ва Украіну: найлепшым спектаклем фестывалю прызнаная трагікамедыя “Як загінуў Гуска” (на здымку) Кіеўскага акадэмічнага тэатра лялек.
Далей
|
№ 37 / 1372 за 2018-09-15
Бачнае і схаванае
Тонкай чырвонай лініяй праходзіць праз цэнтральную экспазіцыю Месяца фатаграфіі ў Мінску матыў інтэпрэтацыі і працы з архівам. 11 праектаў, што ўбірае ў сябе выстава ў галерэі візуальных мастацваў “Ў”, дапасоўваюцца, перагукаюцца і адштурхоўваюцца адзін ад аднаго. Арганізатары фестывалю як ніколі раней імкнуліся зрабіць галоўную выставу даступнай для гледача: працуючы з прасторай і колеравым вылучэннем залаў, дапаўняючы пэўныя праекты гукамі і пахамі. Аднак атракцыі ніяк не адмяняюць сэнсу: бачнага і схаванага.
Далей
|
№ 35 / 1370 за 2018-09-01
Далі лепш за Далі
У Нацыянальным цэнтры сучасных мастацтваў (пляцоўка на праспекце Незалежнасці) праходзіць выстава пад назвай “Фантастычна-Ирэальнае”. Прысутнасць рускай літары ў беларускім тэксце мусіць настроіць гледача на сюррэалістычны лад. Калі, зразумела, лічыць трасянку з’явай іррэальнай, а тым больш — фантастычнай.
Далей
|
Празрыстыя фарбы Фінляндыі
А другая пляцоўка Нацыянальнага цэнтру сучасных мастацтваў (па вуліцы Някрасава) прапануе грамадзе падарожжа ў Фінляндыю і праменад па Хельсінкі. Магчыма, вы падумалі, што згаданая культурная ўстанова не ад добрага жыцця прыняла пад свой дах арэндатараў, і цяпер у яе залах замест мастацтва пасялілася турыстычнае бюро. На шчасце, не. “Праменад па Хельсінкі” — гэта назва выставы двух фінскіх мастакоў, улюбёных у свой горад. А яшчэ — у акварэль, з дапамогай якой яны і адлюстроўваюць аблічча фінскай сталіцы.
Далей
|
№ 30 / 1365 за 2018-07-28
“Залаты Дзюк” для беларускага “Крышталю”
— “Крышталь” — найлепшая карціна, якую я бачыла за апошнія гады! — кажа мне кінапракатчыца з Азербайджана ў таксоўцы да аэрапорта. Адэскі міжнародны кінафестываль, які завяршыўся 21 ліпеня перамогай гэтай стужкі беларускай аўтаркі Дар’і Жук, засведчыў дзве важныя рэчы. Па-першае, у сваё кіно варта верыць. Гран-пры аднаго з буйных форумаў Усходняй Еўропы, які прысуджаецца па выніках глядацкага галасавання — нібы званочак для астатняга свету прыглядзецца да беларускага кінематографа.
Па-другое — у сваё кіно варта ўкладацца, як гэта робіцца ў той жа суседняй Украіне. Толькі ў нацыянальных конкурсах, якіх у праграме фэсту было два, спаборнічалі за перамогу 5 свежых паўнаметражных стужак і 13 кароткаметражак. Яшчэ два ўкраінскія фільмы ўдзельнічалі ў асноўным міжнародным спаборніцтве. Гэта ўсё — да пытання кінаіндустрыі, якая развіваецца ў суседзяў упэўнена. Жанравы дыяпазон вельмі розны — ад спартыўнай драмы да дакументальнай стужкі пра тэатральны фестываль. Але амаль ва ўсіх украінскіх фільмах пульсуе той нерв, які дае іншае адчуванне навакольнай рэчаіснасці.
Далей
|
№ 29 / 1364 за 2018-07-21
“Узяць крыкам” — ці голасам?
Інтрыга Міжнароднага конкурсу выканаўцаў эстраднай песні “Віцебск-2018” вырашылася позна ўвечары ў панядзелак: Гран-пры паехаў у Румынію. Ды ўсё ж сапраўдныя вынікі любога творчага спаборніцтва не столькі ў раздачы прызоў, колькі ў тым, чаму яно навучыла ўдзельнікаў і ўсіх нас, якія новыя далягляды адкрыла.
Далей
|
№ 28 / 1363 за 2018-07-14
Мода як медыум
Што для нас значыць адзенне? Пра што здольная распавесці мода? На выставе Non-fashion у Нацыянальным цэнтры сучасных мастацтваў куратарка Дзіна Даніловіч сабрала праекты беларускіх і замежных мастакоў, якія раскрываюць знаёмае ўсім паняцце як суплёт сацыяльных і індывідуальных правіл.
“Адзенне — гэта гістарычны запіс, спосаб камунікацыі са светам, архітэктура асабістай прасторы, нарэшце, спосаб выяўлення сваіх рэлігійных, палітычных і культурных установак”, — піша ў эксплікацыі да выставы Алена Сямёнава.
Далей
|
·
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 .. 20
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|