Праекты развіцця № 17 / 1143 за 2014-04-26
Аўтапрабег: фініш — вынікі
Аўтапраекту “К” неўзабаве споўніцца год. За гэты час наш экіпаж правёў пяць аўтатураў, багатых на фактуру і ўражанні, пабываў ва ўсіх абласцях краіны, завітаў у некалькі дзясяткаў раёнаў, “наматаў” тысячы кіламетраў... Пачынаючы праект, мы не прэтэндавалі на глабальнае сацыякультурнае даследаванне. Мы хацелі ўбачыць цікавыя мясцовыя ініцыятывы, пазнаёміцца з установамі культуры ды іх супрацоўнікамі. А вось энцыклапедыя інавацый у сферы сельскай культуры ў нас, як падаецца, атрымалася. У гэтай публікацыі мы згадваем толькі пяць са станоўчых уражанняў ад убачанага цягам года: на наш погляд, яны — найлепшыя прыклады нестандартнага творчага праектавання і брэндынгу ўласных устаноў культуры. А вось кепскіх уражанняў было ўсяго пяць.
Далей
|
№ 16 / 1142 за 2014-04-19
Калі 30 наведвальнікаў — установу трэба “рэзаць”
Кароткі змест папярэдняй “серыі”. У Культурную сталіцу Міншчыны, як часцяком на афіцыйным і неафіцыйным узроўнях называюць Маладзечна, я адправіўся пасля таго, як азнаёміўся “з першакрыніц” яшчэ ў сталіцы з асновамі эканомікі культуры Мінскай вобласці: даведаўся пра тое, колькі сродкаў з бюджэту было накіравана ў яе цягам 2013 года, якія спосабы падсілкавання шукаліся для культурнай дзялянкі з дапамогай пазабюджэтнага фінансавання. І вось цяпер — чарга Маладзечна.
Далей
|
№ 15 / 1141 за 2014-04-12
План раёна для раёна? І канцэпцыя
Апошні дзень нашага аўтапрабегу быў цалкам прысвечаны культуры Мсціслаўскага раёна, а дакладней — раённаму цэнтру і Пустынкам. Што і казаць, мясціны — унікальныя па даўніне, адметныя і пейзажамі, і архітэктурай. Крыўдна толькі, што трапляем сюды не летам, а ўзімку ці ўвесну. Але тут нічога не зробіш: журналіст сезон не выбірае. А спяшаліся мы вось па якіх прычынах: яшчэ ў 2011 годзе пісалі на старонках “К” пра тое, што на Мсціслаўшчыне з поспехам дзейнічае раённая Праграма развіцця турызму, за рэалізацыю якой адказвае мясцовы аддзел культуры. Забягаючы наперад, зазначым, што ў адпаведнасці з дадзеным дакументам зроблена ў раёне шмат.Але не толькі гэта сталася стымулам для мэтанакіраванага наведання радзімы кнігавыдаўца Пятра Мсціслаўца. Летась начальнік аддзела ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі Наталля Біскуп распавяла, што ў раёне распрацавана канцэпцыя захавання і развіцця гісторыка-культурнай спадчыны Мсціслаўскай турыстычнай зоны. І калі яна будзе адобрана ў самых вярхах, раён узнімецца на якасна новы ўзровень свайго комплекснага развіцця. Вось такая амбіцыйнасць прывабіла і прымусіла нас збірацца ў шлях.
Далей
|
№ 14 / 1140 за 2014-04-05
Аптымізацыя: яшчэ 14%, а які падыход выбраць?
Завяршылася першае кола турнэ газеты “Культура” па абласных цэнтрах, у час якога мы вывучалі эканоміку культуры: што і на якія мэты ўстановы атрымліваюць з бюджэту і дзе шукаюць пазабюджэтныя крыніцы, каб павысіць уласны дабрабыт. Апошнімі пунктамі ў нашым маршруце сталі Мінск і Маладзечна. Першы, зрэшты, у Мінскую вобласць не ўваходзіць, маючы статус самастойнай адміністрацыйна-тэрытарыяльнай адзінкі. А другі якраз і ганарыцца неафіцыйным тытулам яе сталіцы. Культурнай, у тым ліку. Вось, скажам, тут стала праходзіць Нацыянальны фестываль беларускай песні і паэзіі. Чым не доказ статуснасці? Да ўсяго, у Маладзечне знаходзяцца некалькі ўстаноў культуры, у назве якіх можна сустрэць словы “Мінскі абласны”, ну а шыкоўны Палац культуры знаёмы і замежным гастралёрам.
Далей
|
№ 13 / 1139 за 2014-03-29
“Вёскаўтваральнасць” музея? Магчымы варыянты!
Перадапошні дзень нашага аўтапрабегу прысвечаны быў даследаванню музейнай справы ў двух раёнах Магілёўшчыны: Дрыбінскім і Мсціслаўскім. Уражанне аказалася дваістым. З аднаго боку, брэндавасць устаноў проста не мае аналагаў па сваім прызначэнні і перспектыўным развіцці. З другога ж, уражанне такое, што мы іншым разам не ведаем у поўнай меры, што з ім рабіць.
Далей
|
№ 12 / 1138 за 2014-03-22
Па модусе "дзесьці густа, дзесьці пуста"
Віцебшчына, дарэчы, багатая не толькі самымі рознымі творчымі варыяцыямі раённых дамоў рамёстваў, але і вось такімі шматпрофільнымі музейнымі аб’яднаннямі. Згадайма з гэтай нагоды адпаведныя ўстановы Полацка ці Браслава. Шэсць музеяў дзейнічаюць і ў Оршы. Пра іх узаемадзеянне і хацелася распавесці ў чарговай частцы нашых “аўтамабільных” публікацый. Жаданне гэтае абумоўлена яшчэ і тым, што ў Оршы — шэсць музеяў, а ў Верхнядзвінску і Дуброўне — пакуль аніводнага. Мо аршанскі прыклад натхніць тых, хто адказвае за нармальнае фінансаванне дзяржпраграм развіцця рэгіянальнай культуры?..
Далей
|
№ 11 / 1137 за 2014-03-15
Як і чым дапамагчы... інвестару?
Наступны дзень вандроўкі быў цалкам прысвечаны культуры Віцебшчыны. Яшчэ ў Мінску прадумалі, што нас на гэтым адрэзку аўтапрабегу маюць чакаць будучы (спадзяёмся!) гісторыка-археалагічны запаведнік, “імянны” музей з фан-клубам прыхільнікаў асобы, у гонар якой і працуе ўстанова, адна з першых на Беларусі аграсядзіб, дзе адпачынак уведзены у ранг адмысловага і строга рэгламентаванага мастацтва… Пагадзіцеся, вельмі разнастайныя аб’екты. Таму і дзень атрымаўся насычаным ды карысным і для нас, і, як падаецца, для чытачоў.
Далей
|
№ 10 / 1136 за 2014-03-08
Аперацыя "Спальны раён"
Я жыву ў Бараўлянах — побач з мяжой Мінскага і Лагойскага раёнаў. Маё лецішча, дзе я знаходжуся ў цёплую пару года, у Воўчкавічах — гэта памежжа раёнаў Мінскага і Дзяржынскага. Бліжэйшая чыгуначная станцыя — "Фаніпаль", да якой на электрычцы хвілін пяць. Працую ж у цэнтры сталіцы. Я магу па пальцах адной рукі пералічыць выпадкі, калі наведваў Дом культуры ў Бараўлянах, хоць жыву там трыццаць гадоў. А думка з’ездзіць на электрычцы ў Фаніпаль ці ў Дзяржынск, каб там схадзіць у кіно або на якую імпрэзу, мне ніколі ў галаву не прыходзіла. Мае культурныя патрэбы задавальняе цэнтр Мінска, да якога з Бараўлян ці Воўчкавічаў я дабіраюся хвілін за сорак. Мяркую, гэтак жа разважаюць многія жыхары як мінскіх прыгарадаў, так і мінскіх ускраін. Ну а як пры такім раскладзе мусяць функцыянаваць культурныя ўстановы, чыё прызначэнне — абслугоўваць насельніцтва спальных раёнаў сталіцы?
Далей
|
№ 9 / 1135 за 2014-03-01
Абяцанага чатырнаццаць гадоў чакаюць
Гэтым разам пад час пятага па ліку аўтатура наша “Хонда” пракаціла нас па Міншчыне, Віцебшчыне і Магілёўшчыне. І ў чарговы раз пабачылі шмат цікавага. Пад час вандроўкі дарэчным падалося параўнанне: у лепшым сваім “варыянце” сельскі работнік культуры на сёння — нібыта хутаранін: няма важкай дзяржаўнай падтрымкі, значыць спадзявацца трэба толькі на ўласны хлебаробскі талент. Скажам, замест неўраджайнай пшаніцы вырошчваць гарантаваную па хоць нейкай аддачы бульбу, памяняць “грошанасычаны” трактар на вясёлага каня — і выжыць, і адкласці капейчыну, і не баяцца заўтрашняга дня, і знайсці сябра-спонсара, які адрамантуе табе цвілы ад дажджу дах… Чым не аптымізацыя ў самым здаровым сялянска-гаспадарчым прачытанні? Толькі вось прынцып такой разумнай самадастатковасці спрацоўвае не паўсюль. Таму і скіроўваемся пастаянна на раёны, каб адшукаць сярод пустазелля ядранае зерне станоўчага вопыту, што прарасце нават на занядбаным палетку.
Далей
|
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|