Дзяжурны па нумары № 28 / 1415 за 2019-07-13
Адысея на чатырох колах
Аўтамабіль не раскоша, а сродак перамяшчэння? Толькі не ў тым выпадку, калі збіраешся ў тэатр. Магчымасць хуценька даехаць, каб забегчы ў глядзельную залу ўсё ж да таго, як уздымецца заслона, часта разбіваецца праз жорсткую рэальнасць: паркоўкі ля большасці тэатраў адсутнічаюць. Ад слова “зусім”.
Далей
|
№ 27 / 1414 за 2019-07-06
Чаму мы не скорым Венецыю
Зайшоўшы ў бар на выспе Ліда выпіць кавы, я з цікаўнасцю стаў разглядаць, як мне здалося, інсталяцыю: плазмавы тэлевізар, аточаны багетнай рамкай — бы твор жывапісу. Трансляваў ён футбольны матч, прычым жаночы — што таксама выглядала невыпадковым: гендарны дыскурс не губляе сваёй актуальнасці.
І ў такім месцы, як Венецыя падчас біенале, вельмі цяжка паверыць, што тэлевізар у рамцы можа быць проста тэлевізарам — а не якімсьці творам сучаснага мастацтва. Хаця ненаўмыснае спалучэнне багету і футбола падалося мне куды цікавейшым, чым многія творы тытулаваныя.
Далей
|
№ 26 / 1413 за 2019-06-29
Адкрыццё саміх сябе?
Урачыстае адкрыццё ІІ Еўрапейскіх гульняў маглі бачыць не толькі тыя, хто сабраўся на стадыёне “Дынама”, але і шматлікія тэлегледачы. А ўлічваючы, што цырымонія транслявалася на многія краіны, гэта была цудоўная магчымасць распавесці пра Беларусь усяму свету.
Далей
|
№ 21 / 1408 за 2019-05-25
Танцуюць — усе. А глядзяць?
Праект TheatreHD — адно з найлепшых “вынаходніцтваў” апошняга часу. Так, можна колькі заўгодна казаць, што жывога ўспрымання спектакля не замяніць — і з гэтым немагчыма не пагадзіцца. Але фармат высакаякаснай відэатрансляцыі на велізарным экране кінатэатра пашырае творчыя далягляды,
дае магчымасць убачыць прэм’еры, якія адбыліся далёка за межамі Беларусі, у тых залах, куды не заўсёды
і не ўсе могуць патрапіць. Але ці выкарыстоўвае гэтую магчымасць айчынная тэатральная супольнасць?
Далей
|
№ 19 / 1406 за 2019-05-11
Нецэнзурнае бяспамяцтва?
Памылкі і недакладнасці ў надпісах на воінскіх пахаваннях — з’ява, на жаль, нярэдкая. Але часам такі ненаўмысны агрэх можа выглядаць не проста непрыгожа — нават непрыстойна.
Далей
|
№ 17 / 1404 за 2019-04-27
Я прыйду дзеля настальгіі. А мой сын?
Нават калі мастак ці творчая суполка высока трымаюць планку прафесіяналізму, эфектна вылучаюцца з цэхавага асяроддзя, маюць трывалую падтрымку сваёй аўдыторыі і іншыя падставы для самапавагі, гэта не значыць, што кожная сустрэча такіх творцаў з публікай (выстава, канцэрт, спектакль) абавязкова атрымаецца вартай увагі і стане падзеяй, будзе мець розгалас станоўчы ці хаця б проста розгалас. Творчасць — гэта не планавая дзейнасць з прагназуемым вынікам. Шмат у чым яна была і застаецца латарэяй.
Далей
|
№ 14 / 1401 за 2019-04-06
Ці варта трымацца “за бараду?”
У адным са сваіх інтэрв’ю вядомы графік Павел Татарнікаў распавёў такую гісторыю. Яму патэлефанавалі з выдавецтва, якое рабіла школьны падручнік. Мастацкі рэдактар — мабыць, нядаўняя выпускніца — выбрала на вокладку з ліку ягоных работ у Сеціве выяву казачнага персанажа — барадатага босага
дзеда, які цягне снапы з палёў.
— Там пастаральнае асяроддзе — поле, жнейкі, вёска, царква, касцёл. Але што атрымліваецца? — гаворыць мастак. — Дзяўчына, якая нядаўна сама сядзела за партай, чамусьці падумала, што для вокладкі школьнага падручніка па беларускай літаратуры не знайсці нічога лепшага… Такі стэрэатып ідзе з савецкіх часоў, калі з нас ляпілі сялянскую нацыю. Я выдавецтву адмовіў.
Далей
|
№ 12 / 1399 за 2019-03-23
“Плюс” у афішы — “мінус” для публікі
Тэлефануе сяброўка, каб падзяліцца радаснай навіной: яна вырашыла далучыць свайго двухгодку да тэатральнага мастацтва, таму набыла квіткі ў Тэатр лялек. На “Малога і Карлсана”. Пытаю, навошта пачынаць знаёмства з пастаноўкі, разлічанай на дзяцей з пяцігадовага ўзросту. Прыяцелька спасылаецца на афішу: “Дык напісана ж “0+”!” Тут ужо я хапаюся за галаву.
Далей
|
№ 10 / 1397 за 2019-03-09
“Дзе гераіня?” — “Тут мы!”
Загадалі напісаць пра жанчын. Нібыта я, на шостым дзясятку гадоў, у іх разбіраюся. Асабліва ў работніцах культуры. “І што ён матляецца ды матляецца па краіне, і ўсё яму кепска ды дрэнна? Крытыкант гэткі! Хоць бы раз што людскае напісаў”, — сказала адна другой, а трэцяя, пачуўшы, перадала мне. Вось так і суіснуем. Спачатку лаемся, потым цалуемся. Ці наадварот. І прычым тут нейкі досвед? Жанчыну, тым больш работніцу культуры, зразумее толькі Бог. Мы ж, мужчыны, адно пакутуем на фантомны боль па прычыне адсутнасці рабра. Але загадалі, значыць, трэба выконваць.
Далей
|
·
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 .. 27
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|