вяртанне імёнаў № 38 / 1164 за 2014-09-20
Адзінота даўжынёй у жыццё
...Але калі справа даходзіла да выстаўкі, члены выставачных камітэтаў глядзелі на Басава, мякка кажучы, насцярожана, і зазвычай ягоныя творы рэдка траплялі ў экспазіцыі. А потым і сам мастак перастаў прыносіць свае новыя карціны. Так, дзесьці напрыканцы 1960-х, на адным са сходаў мастакоў Заір Азгур казаў з трыбуны: “У кожным горадзе ёсць свой звар’яцелы чалавек — вось і ў нас ёсць такі небарака… Трэба яму дапамагчы…” І па-сяброўску, ужо ў кулуарах, раіў Басаву: “Ізя, дарагі, ды напішы ты некалькі індустрыяльных пейзажаў Мінска! Мы заключым з табой добры дагавор, і будзеш жыць па-чалавечы… ”
Далей
|
№ 37 / 1163 за 2014-09-13
Адзінота даўжынёй у жыццё
Яркай каметай уварваўся гэты мастак у другой палове ХХ стагоддзя ў беларускі жывапіс. З кім яго параўнаць? Няма з кім. Так і стаіць ён асобна — не падобны ні на кога, самабытны, незалежны ад чужых меркаванняў, палка адданы сваім ідэалам, якія вызнаваў усё жыццё… Акурат 20 гадоў таму, 4 жніўня 1994-га, пайшоў з жыцця гэты жывапісец, чый талент і да сённяшняга дня яшчэ не атрымаў той вартай ацэнкі, якую па праве заслужыў сваім незвычайным мастацтвам.
Далей
|
№ 36 / 1162 за 2014-09-06
“А прыйдзе час — мяне не будзе…”
Ён быў шчаслівым улюбёнцам муз, хаця зведаў і сумненні, і ваганні, і памылкі, і цярністыя шляхі да ўвасаблення ўсяго, што хвалявала ягонае творчае ўяўленне. Яму шанцавала і на блізкіх сяброў-аднадумцаў, і на добрых таварышаў, сярод якіх былі людзі самых розных узростаў: Алесь Адамовіч і Анатоль Тычына, Таццяна Арлова і Васіль Быкаў, Валянцін Тарас і Аляксей Глебаў, Віктар Грамыка і Алег Сурскі, Навум Кіслік і Арлен Кашкурэвіч, Георгій Колас і Міхаіл Савіцкі…
Далей
|
№ 35 / 1161 за 2014-08-30
Слёзы пунсовых макаў
…А шлях да поспеху пачаўся тады, калі малады дэмабілізаваны салдат Мікалай Залозны прынёс у прыёмную камісію Мінскага мастацкага вучылішча два чамаданы сваіх малюнкаў — плён пасляваенных часоў — і быў залічаны адразу на другі курс. Калі ў 1954-м з адзнакай скончыў вучылішча, быў накіраваны ў той самы інстытут, пра які ішла гаворка вышэй. Тут ён вельмі старанна вывучаў асновы майстэрства, спрабуючы “знайсці сябе”, і ўсё жыццё у гэтых адносінах успамінаў добрым словам свайго галоўнага і любімага настаўніка Віталя Канстанцінавіча Цвірку, які навучыў яго “мысліць колерам і разважаць на палатне наконт бачанага, а не проста слепа капіраваць гэтае бачанае”. Ну, яшчэ вельмі добра адзываўся і пра іншага педагога ды цудоўнага рысавальшчыка — Аляксандра Пятровіча Мазалёва.
Далей
|
№ 34 / 1160 за 2014-08-23
Слёзы пунсовых макаў
…У сялянскай хацінцы цішыня. Вакол старой сядзяць чацвёра ў касках, у паходнай салдацкай амуніцыі. Сыны… Яны прыселі, па даўнім народным звычаі, каб развітацца перад далёкай дарогай. Развітацца, можа, назаўсёды. Сівая маці, якая многае перажыла на сваім веку, склала на каленях натруджаныя нялёгкай працай рукі. Напэўна, успамінае, як нараджала, гадавала… А сыны ўжо развіталіся з бацькоўскім домам. Яны ўжо ў думках — там, на вайне, якую пакуль уяўляюць па расповедах ды кнігах. Яна, вайна, схопіць іх заўтра ў жалезныя свае абдымкі…
Далей
|
№ 29 / 1155 за 2014-07-19
Колеры Альгерда
...А вось Альгерд Малішэўскі ніколі не пісаў Ільіча. Канешне ж, да такіх твораў, як “МТЗ. Тэрмічны цэх”, “Вясна ў Чыжоўцы”, “Дзве сястры. 9 Мая” ці “Сям’я брыгадзіра” і “Клятва”, могуць быць прэтэнзіі акадэмічнага толку, але што да ўласна жывапісу — тут гаворкі няма. Што цікава, ён з задавальненнем эксперыментаваў і ў “авангардным” жывапісе, але мала каму паказваў вынікі сваіх “фармалістычных” пошукаў, тым больш — ніколі іх не экспанаваў. Думаю, што гэты бок творчасці нейкім чынам паўплываў на будучую творчасць яго таленавітага сына Сяргея…
Далей
|
№ 28 / 1154 за 2014-07-12
Колеры Альгерда
Альгерд Малішэўскі… Цудоўны беларускі жывапісец-каларыст, адзін з нешматлікіх мастакоў, хто так таленавіта і віртуозна валодаў фарбамі на палатне, лічачы, што менавіта сапраўдны жывапіс — гэта перш за ўсё тое, што павінна выклікаць у гледача пачуццё аўтарскага “ўваходжання” пэндзля ў структуру палатна, каб яно стала не проста “афарбаванай карцінкай”, а эмацыйным арганізмам, праз які свет успрымаецца жывым, паўнакроўным і непасрэдным.
Далей
|
№ 25 / 1151 за 2014-06-21
Да апошняга патрона…
…Адкуль салдат Савіцкі мог ведаць, што ўжо вечарам 30 ліпеня на падводных лодках — Щ-209 і Л-23 збеглі ў Наварасійск і амаль усе астатнія армейскія і флоцкія кіраўнікі на чале з самім камандуючым Прыморскай арміяй генерал-маёрам Іванам Пятровым? Тым Пятровым, былым праслаўленым камандзірам 25-й Чапаеўскай дывізіі, які мужна абараняў Адэсу і ўмела правёў эвакуацыю апошніх абаронцаў горада перад яго падзеннем. А тут здарылася такое: кінуць на пагібель сваіх салдат і збегчы... Пасляваенныя спробы некаторых ваенных мемуарыстаў, гісторыкаў і нават пісьменнікаў апраўдаць такія дзеянні Акцябрскага і Пятрова тым, што быццам бы яны толькі “выконвалі загад Стаўкі Вярхоўнага галоўнакамандавання”, — пакідаюць сумненні. І доказ таму, што той жа Пятроў цяжка перажываў падзенне Севастопаля і свой учынак, спрабаваў нават застрэліцца. Пазней на франтах Вялікай Айчыннай даслужыўся да генерала арміі, стаў у канцы мая 1945-га Героем Савецкага Саюза, але, як кажуць, да смерці не мог забыць той, “свой” Крым, у якім даў такую недаравальную слабіну.
Далей
|
№ 21 / 1147 за 2014-05-24
Непастаральныя адбіткі з Дынабурга
…Да новага жыхара ўсе гараджане ставіліся ветліва, а гарадскі галава Павел Дубровін лічыў за гонар заўсёды запрашаць мастака да сябе на гарбату. У лісце ад 25 лютага 1877 года да свайго сябра, мастака-перадзвіжніка Васіля Максімава, аўтара вельмі вядомай элегічна-настальгічнай карціны “Усё ў мінулым” (ён яе паўтарыў 42 разы!), Савіцкі з радасцю паведаміў: “Я ў якасці пустэльніка знаходжуся ў адной чароўнай глухамані Айчыны нашай — Дынабургу…”
Далей
|
·
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 .. 26
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|