Наш эксклюзіў № 46 / 1276 за 2016-11-12
Сямейныя таямніцы Дуніна-Марцінкевіча
Жыццё першага беларускага літаратара-прафесіянала Вінцэнта Дуніна-Марцінкевіча — адно з найбольш даследаваных і вядомых у айчынным літаратуразнаўстве. Аднак тычыцца гэта, у першую чаргу, пазнейшых гадоў яго жыцця. Што ж да нараджэння, дзяцінства і юнацтва Вінцэнта, і, асабліва, жыцця маці, бацькі і сясцёр, то ніякай яснасці тут не было, бо, па сутнасці, даследчыкам былі вядомыя ўсяго... чатыры дакументы, дзе яны згадваліся.
Далей
|
№ 28 / 1206 за 2015-07-11
Архіў сведкі біенале
89 нацыянальных павільёнаў, 44 падзеі Паралельнай праграмы, 55 дадатковых выставак — гэта 56-ы Венецыянскае біенале. І дастатковая колькасць магчымасцей застацца ў Венецыі на некалькі месяцаў. Напрыклад, восем — час, на працягу якога доўжыцца міжнародны форум сучаснага мастацтва. У горадзе, які разам з Венецыянскай лагунай унесены ў спіс спадчыны UNESCO, гэтым часам ладзяцца Архітэктурнае біенале, Біенале сучаснага танца, Міжнародны фестываль тэатра, Венецыянскі кінафестываль, а таксама Біенале сучаснай музыкі. Усе падзеі падтрымліваюць адна адну, прапаноўваючы гледачу разнастайныя камбінацыі набыцця білетаў на некалькі культурных падзей (вядома, са зніжкамі).
Далей
|
№ 27 / 1205 за 2015-07-04
“Пакутліва перажываю адсутнасць музыкі...”
Уладзімір Алоўнікаў быў чалавекам, вельмі стрыманым на эмоцыі. Здавалася, што ён — замкнёны ў сабе, нешматслоўны, той, які не спяшецца адкрываць душу. Але душа ў яго была пяшчотная і ранімая. “Выдавала” ж сапраўдную чалавечую сутнасць знешне строгага і бясстраснага маэстра Алоўнікава яго адухоўленая, эмацыйная, шчырая ў выражэнні пачуццяў музыка, асабліва — песня…
Далей
|
Як стваралі Маці-Радзіму
Трыццаць гадоў таму, калі святкаваліся саракавыя ўгодкі Перамогі, у беларускай сталіцы з’явіўся мемарыял “Мінск — горад-герой”. Тады яшчэ не было шыкоўнага праспекта Пераможцаў, і згаданы мемарыял візуальна трымаў вялізны абшар ад Палаца спорту да гарадской мяжы. Цяпер абеліск і бронзавая фігура Маці-Радзімы сталі складнікам архітэктурна-прасторавага комплексу Беларускага дзяржаўнага музея гісторыі Вялікай Айчыннай вайны і праз гэта набыў асаблівую сімвалічнасць і эстэтычную выразнасць. Згадаць, як ствараўся мемарыял, што стаў, фактычна, для музея “закладным каменем” на новым месцы, мы папрасілі скульптара і… ягоную мадэль, што стала адным з прататыпаў знакамітага помніка.
Далей
|
№ 26 / 1204 за 2015-06-27
Архіў сведкі біенале
Чым больш занурваешся ў La Biennale di Venezia, тым больш атрымліваеш задавальнення ад яго абліччаў. Венецыянскае біенале — гэта парад экспазіцый-дэбатаў, марафон уражанняў, і вядома ж, шоу, якое захоплівае сваім абяцаннем большага. Гэта змова яго ўдзельнікаў у тым, што проста зараз адбываецца Гісторыя. І біенале — гэта, вядома, рынак, які працуе па пэўных законах, вядомых для адмыслоўцаў і трошкі прыадкрытых для неафітаў.
Далей
|
№ 25 / 1203 за 2015-06-20
Архіў сведкі біенале
“Усе лёсы свету” — дэвіз сёлетняга Венецыянскага біенале, абвешчаны ягоным куратарам Окві Энвезарам, прывёў многіх куратараў свету да стварэння экспазіцый, якія апелююць да асэнсавання мінулага сваіх краін. Нацыянальныя павільёны Эстоніі, Літвы, Азербайджана, асобная выстаўка расіяніна Грышы Брускіна, да прыкладу, звярталіся да ўсведамлення савецкай гісторыі, у прыватнасці, траўматычнасці апошняй для пакаленняў і асобнага чалавека. Надзвычай актуальнай была тэма лакальнай ідэнтычнасці: як усведамляюць, перажываюць яе розныя краіны, на якой ідэйнай платформе. У гэтым кантэксце можна згадаць павільёны Філіпінаў, Манголіі, Люксембурга… Адзначу, што ў свой адзіны выхадны ў Венецыі мне давялося наведаць, так бы мовіць, з тузін нетытульных павільёнаў і незалежных выставак паралельнай праграмы. З той простай прычыны, што яны працавалі ў панядзелак, калі была зачынена, на жаль, і асноўная экспазіцыя пад куратарствам спадара Энвезара. Тым не менш, нават гэты невялікі “ўлоў” уражанняў дазволіў убачыць беларускі праект у глабальным кантэксце.
Далей
|
№ 24 / 1202 за 2015-06-13
Архіў сведкі біенале
“Да вас можна? Вы працуеце?” — на пачатку майго дзяжурства першай, хто адчыніў дзверы нацыянальнага павільёна, аказалася… суайчынніца. Алеся была не адна — разам з сябрам Марцінам са Славакіі. Дзіўная фатаграфія, на якой купка ваенных царскай арміі імітавала растрэл — такім быў выбар беларускай дзяўчыны. Марцін абраў для рэфлексій выяву з нямецкімі афіцэрамі, якія святкавалі Каляды ў сутарэннях.
Далей
|
№ 23 / 1201 за 2015-06-06
Архіў сведкі біенале
Найменшая колькасць — 13 чалавек у дзень. У першы ж — блізу трыццаці. Калі змянілася надвор’е і пайшлі дажджы, давялося перавесці дыханне з колькасцю ў, прыкладна, 20 наведванняў. Каб не забыцца на пэўныя цікавосткі і назіранні, запісвала на дыктафон. Прычым у першы ж дзень давялося ўзяць інтэрв’ю ў прыхільніка Венецыянскага біенале з дзесяцігадовым стажам… Дзесяць дзён у якасці медыятара праекта “Архіў сведкі вайны”, які прадстаўляе Беларусь на Венецыянскім біенале сёлета, — гэта дзесяць дзён найкаштоўнага досведу, што прачыніў мне дзверы ў свет аднаго з найстарэйшых форумаў сучаснага мастацтва ў свеце. Больш дакладна, ён дазволіў мне ўбачыць публіку гэтай падзеі — з блізкай дыстанцыі, як чалавеку, што знаходзіцца ўнутры праекта, і з ёй, публікай, мае стасункі кожны дзень.
Далей
|
№ 3 / 1181 за 2015-01-17
Імёны ж герояў аўтар не заўжды пазначаў...
Хваляваць душу, выклікаць захапленне і пэўны інтарэс могуць не толькі завершаныя графічныя рэчы, але і нават маленькія чарнавыя накіды. Асабліва калі нас, сённяшніх, ад накідаў, зробленых мастаком, аддзяляюць гады. Хуткія замалёўкі з натуры могуць быць разнастайнымі і раскрываць прыхільнасці аўтара, але ў аснове сваёй яны — адно, бо захоўваюць сэрца і душу творцы і даносяць адбітак даўно мінулай эпохі...
Далей
|
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|