Тэма № 33 / 1472 за 2020-08-15
Легендарнаму тэатру прысвячаецца
У Нацыянальным гістарычным музеі Рэспублікі Беларусь 11 жніўня распачала работу выстава “Да сустрэчы на сцэне!”, прымеркаваная да 100-годдзя Купалаўскага тэатра, які з’яўляецца адным з найярчэйшых у Беларусі арыенціраў на нацыянальную драматургічную спадчыну.
Далей
|
№ 32 / 1471 за 2020-08-08
Ігар Сурмачэўскі: “Трэба думаць, як захаваць калекцыю для Беларусі”
Зайшоўшы ў гэтую звычайную мінскую кватэру, адразу адчуваеш пах ладану. Мабыць, ён там пануе заўсёды. Гэтым водарам набрынялі намоленыя стагоддзямі абразы, якімі з падлогі да столі завешаныя сцены стандартнай планіроўкі пакою. Тут жа, за сталом з вялізнай цэйсаўскай лінзай, іконы літаральна вяртаюцца да жыцця.
Гаспадар імправізаванай майстэрні — рэстаўратар, калекцыянер і мецэнат Ігар СУРМАЧЭЎСКІ — цікавы кожнай з гэтых трох сваіх іпастасяў. У яго “Сезаме” — чаго толькі няма: абразы, найкаштоўныя дакументы ды пячаткі князёў ВКЛ, прадметы даўняга шляхецкага побыту, маляванкі Драздовіча і незлічонае мноства іншых рарытэтаў, якімі выхваляўся бы любы музей — не толькі беларускі, але і замежны.
Далей
|
№ 30 / 1469 за 2020-07-25
Чатыры з чатырнаццаці
Больш за дванаццаць кінакампаній, канкурэнцыя ў лотах — да васьмі заявак, ліпеньскі адкрыты конкурс нацыянальных кінапраектаў, вынікі якога кінасупольнасць гучна абмяркоўвае ў апошнія тыдні, спадзяюся, увойдзе ў гісторыю беларускага кіно не толькі скандалам. А таксама як творчае спаборніцтва, у якім удзельнічала да гэтай пары беспрэцэдэнтная колькасць незалежных кінавытворцаў. Гэта значыць, мы маем справу з прыстойнай колькасцю ідэй і сцэнарных заявак, што чакаюць сваёй магчымасці экраннага ўвасаблення. Звярнуць увагу на гэты момант і паспрабуем у матэрыяле.
Далей
|
№ 28 / 1467 за 2020-07-11
Камплімент з-пад пяра Міцкевіча ў падмурку лядоўні
Тое, што камень — гэта самы трывалы матэрыял для захавання гістарычнай памяці, разумелі яшчэ ў старажытнасці — ды пакідалі на іх адбіткі. Часы пазнейшыя, з іх войнамі ды катаклізмамі, гэта пацвердзілі. Многія з памятных камянёў, якія можна ўбачыць на нашых землях — апошнія сведкі тых ці іншых гістарычных падзей. Часам яны даюць штуршок даследчыкам, скіроўваючы іх пошукі ў пэўны бок — бо архівы не ацалелі. А часам і наогул з’яўляюцца адзіным напамінам пра свае “родныя” мясціны ды іх гаспадароў. І менавіта таму гэтыя камяні вартыя нашай увагі. Што, на жаль, пакуль разумее далёка не кожны з тых, ад каго залежыць іх лёс.
Далей
|
№ 25 / 1464 за 2020-06-20
“Вочы блакітнага сабакі”, або Як рэгіянальныя тэатры чакаюць гледача
Многія рэгіянальныя тэатры Беларусі сёння перажываць далёка не лепшыя часы. І гэта зразумела, бо каранавірус унёс свае негатыўныя карэктывы ў тэатральныя афішы літаральна па ўсім свеце. Як цяпер рэальна і віртуальна працуюць тэатры ў раённых ды абласных цэнтрах нашай краіны — даведалася “К”.
Далей
|
№ 22 / 1461 за 2020-05-30
Палеская рабінзанада
Калі ў 1928-м годзе заўзяты эсперантыст і спірыт Янка Маўр скончыў трылогію пра заморскія прыгоды на востраве Ява і вырашыў напісаць пра такія ж прыгоды ў роднай Беларусі, не ведаў ён, што на ягоным сюжэце вырасце і будзе трымацца беларускае дзіцячае кіно.
Далей
|
“Не губляць нітку выказвання”
Якая стужка стала першай карцінай для дзяцей у беларускім кінематографе? Ці выпадковасць — тэма дзіцячага фільма на кінастудыі “Беларусьфільм”? Якое кіно, увогуле, можна лічыць, што яно менавіта для дзіцячай аудыторыі? “Дзіцячае кіно — яно ўсё пра нашы галовы”, — кажа мне даследчыца экранных мастацтваў Марыя Касцюковіч, аўтар новай манаграфіі пра беларускі, і як вы ўжо здагадаліся, дзіцячы кінематограф. Калі можна казаць пра падзею ў сувязі з выхадам новай даследчай працы — гэта акурат той выпадак. Такога ў нашым кінакрытычным полі не рабіў ніхто. “Дзіцячы сеанс”, — а такую назву мае будучая кніга аб’ёмам больш за 400 старонак, — убачыць свет ужо ў ліпені, і закране амаль усю гісторыю беларускага дзіцячага кіно — ад часу стварэння трэсту Белдзяржкіно — да 2018 года. Прапусціць выхад такога выдання “К” палічыла для сябе недаравальным.
Далей
|
№ 21 / 1460 за 2020-05-23
Лічацца толькі з моцнымі
У другой палове 80-х мне ўпершыню давялося браць інтэрв’ю ў святара. Каб увайсці ў тэму я наведаў у нядзелю царкву, дзе пабачыў майго будучага суразмоўцу “на рабочым месцы”. Давялося тады паслухаць і ягоную, звернутую да вернікаў, казань, якую памятаю і сёння. Уступам да прамовы былі словы з Бібліі пра тое, што чалавек, які жыве мінулым, страчаны для будучыні і дня сённяшняга. А сэнс яе ў тым, што жыццё дадзена Богам чалавеку дзеля радасці, жыццё ніколі не канчаецца, таму не варта назапашваць у памяці крытычную масу крыўдаў і няўдач, засяроджвацца на стратах, на перажытых пакутах. Але і забываць нічога не трэба. Усё гэта досвед, які робіць нас мудрэйшымі і мацнейшымі. Асэнсаваць, каб у перспектыве не наступаць на тыя ж граблі, пераадолець і з улікам гэтага вопыту жыць сённяшнім днём і дбаць пра заўтра.
Далей
|
№ 20 / 1459 за 2020-05-16
Інтрыга духавых: бліскучыя і... “капрызныя”
Адзін з грантаў Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь на 2020 год у галіне культуры быў вылучаны на рэалізацыю музычнага праекта “Вобразы вайны і міру ў творчасці беларускіх кампазітараў”. Частку канцэртаў планавалася прымеркаваць да 75-годдзя Вялікай Перамогі. І хаця тыя выступленні па вядомых
прычынах перанесены, уладальнік гранта Максім РАСОХА пагадзіўся расказаць пра падрыхтоўку гэтага праекта. У выніку ж размова закранула яшчэ больш шырокую тэму — шляхі развіцця беларускай аркестрава-духавой музыкі ў ХХ — ХХІ стагоддзях.
Далей
|
·
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 .. 15
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|