118: ідэі, асобы, намеры № 21 / 1356 за 2018-05-26
Цяжка толькі першыя сто гадоў
— Заходжу аднойчы ў РДК, бачу шыльду на дзвярах — “Народны тэатр”. Адчыняю — рэпетыцыя. І рэжысёр Валянцін Ермаловіч крычыць: “Калі вы ў тэатр, дык заходзьце і дзверы зачыняйце!” Я зайшоў… “Лічуся на сёння адным са старэйшых самадзейных артыстаў Краснапольшчыны”, — распавёў банкаўскі ахоўнік Іван Ткачоў. І дадаў: “Не бойцеся адчыняць невядомыя дзверы”. Аматарская сцэна нараджае не толькі філосафаў.
Далей
|
№ 11 / 1346 за 2018-03-17
А выніковасць краязнаўства?
Бог ведае, як нараджаецца ідэя для канкрэтнай камандзіроўкі. Падстава для гэтай, да прыкладу, узнікла так. У сталічнай букіністыцы набыў за капейкі кнігу “Міншчына”. Разгарнуў наўздагад і прачытаў: капліца роду Завішаў збудавана ў XIX стагоддзі ў выглядзе… егіпецкай піраміды. З таго моманту не было на душы спакою, пакуль не прыдбаў білет да Узды. Пазнаёміўся з мясцовым краязнаўцам і пісьменнікам Дзмітрыем Вінаградавым і вырашыў, што пісаць буду пра краязнаўства, але пра краязнаўства дзейснае, практычнае, выніковае.
Далей
|
№ 3 / 1338 за 2018-01-21
А колькі, пане дабрадзею, ваш жарэбчык каштуе?
Калі ў раённага цэнтра няма легенды, яе варта прыдумаць. А калі ёсць? Трэба яе давесці да кандыцыі культурна-гістарычнай каштоўнасці і эканамічнай значнасці. Сапраўдны брэнд — не яркі лапік на састарэлым адзенні. Ён павінен працаваць. На станоўчы імідж раёна, яго турыстычную ды інвестыцыйную прывабнасць. А на Зэльвеншчыне і прыдумляць нічога не трэба было. Тут яшчэ ў XVIII стагоддзі дзейнічаў Ганненскі кірмаш, другі па значнасці пасля Лейпцыгскага. Заставалася толькі вярнуць яго з гістарычнага нябыту і надаць яму другое дыханне.
Далей
|
№ 51 / 1334 за 2017-12-22
Цэбар на насіліцы — і да студні!
З Віцебшчынай у мяне даўно і назаўжды звязаныя дзве асацыяцыі — лексічная ды гідралагічная. Першая тычыцца бытавання цудоўнага слова “мальцы” з націскам на першым складзе. Другое — не менш прыемнае, але на смак: такой вады, мяккай і лёгкай, у іншых абласцях каштаваць не даводзілася. Дык вось, і з мальцамі ад культуры, і з вадой ад крыніц і азёр я ўпершыню сутыкнуўся ў Докшыцкім
раёне. А першая любоў, як і каханне, з гадамі не чэзне. Тым больш, што два толькі што агучаныя нюансы застануцца асноўнымі і для сённяшняга артыкула. Карацей, вось што я ўбачыў і адчуў падчас чарговага і, не буду хаваць, прыемнага наведвання Докшыцкага раёна.
Далей
|
№ 49 / 1332 за 2017-12-08
Птушка на каванай жырандолі
Хтосьці скажа, што назва гэтага артыкула праставатая. Запярэчу. Яна якраз — пра знакавыя рэчы, што сталі для раёна сімваламі паяднання традыцыі і сучаснасці ў народным мастацтве. Чалавек-легенда Паўлюк Багрым стварыў, як кажуць, два знакамітыя вершы: адзін у слове — “Зайграй, зайграй, хлопча малы”, другі — у метале: жырандолю для касцёла ў Крошыне. Яна і па сёння здзіўляе багаццем аўтарскай фантазіі. Па каванай аздобе рвуцца ўверх жаўрукі, што ўвасабляюць неўтаймоўнасць творчых памкненняў. Але хопіць лірыкі.
Далей
|
Па кропельцы, па кропельцы…
Аднойчы ў вёску Мір Баранавіцкага раёна прыехала адна важная асоба. Палюбавалася домам культуры, што нагадвае палац, агледзела наваколле і запыталася: “Ну і дзе ваш Мірскі замак?” Дык вось, у баранавіцкім Міры ёсць процьма іншых цікавостак. Бадай самая галоўная — заснавальнік і кіраўнік Заслужанага аматарскага калектыву Рэспублікі Беларусь — узорнага тэатра эстрады “Кропелька” Ларыса ДОВЯТ.
Далей
|
№ 47 / 1330 за 2017-11-25
Не “Cheese!” скажам разам, а “Сы-ы-р-р!”
Эканамічныя магчымасці Слаўгарадчыны можна дакладна ахарактарызаваць толькі некалькімі фактамі. Частка ўстаноў культуры тут і па сёння мае пячное ацяпленне. У раёне няма мабільнай бібліятэкі. Аўтаклубаўская замена толькі ўзмацняе праблему рэабілітацыі краю, што знаходзіцца ў зоне радыяцыйнага ўплыву. І яшчэ. Насельнікаў гасцініцы ў той дзень адміністрацыя папярэдзіла: “З-за аварыі ноччу будзе адключана вада, магчыма і адключэнне ацяплення”. І толькі неймавернымі высілкамі камунгасаўцаў вада пад раніцу з’явілася, а ацяпленне ўвогуле не спынялася. Вось пра гэткія ж высілкі, толькі ў сферы рэгіянальнай культуры, і пойдзе гаворка.
Далей
|
Была ў мамы бібліятэка
А цяпер — партрэцік канкрэтнай асобы ад мясцовай культуры. Кандыдатуру прапанавала начальнік аддзела ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі Алена Шаўцова. Знаёмцеся: бібліятэкар з Рудні Алена
Вараб'ёва. Яна са мною і рэцэптамі сваіх сыроў падзялілася, і пра ўласнае жыццё мне распавяла. Я гэтыя расповеды паспрабаваў звесці ў адно. Жыццё ж пражыць — што сыр зварыць. А свой найлепшы Алена Мікалаеўна яшчэ не згатавала.
Далей
|
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|