Соцыум № 34 / 954 за 2010-08-21
Беларускаму кіно неабходна вярнуць творчы аўтарытэт
Кінагаліна — іміджавы складнік культуры краіны, што пастаянна падмацоўваецца эканамічнымі ўліваннямі. Таму і развіццё яго заўжды — пад пільнай увагай Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь Аляксандра Лукашэнкі. Неаднойчы Кіраўнік дзяржавы звяртаў увагу на развіццё кіно, узнімаў вострыя праблемы, наведваючы аб’екты кінаіндустрыі. Вынікам станавіліся даручэнні Прэзідэнта. Тэрмін выканання многіх з іх завяршаецца бліжэйшым часам, а выніковасць падлягае ўсебаковаму аналізу.
Далей
|
Наша кіно: прэстыж - гэта...
Якія фільмы айчыннай вытворчасці глядзяць беларусы, стужкі якіх жанраў хацелася б ім бачыць на экранах кінатэатраў і як узняць прэстыж нашага кінематографа - з гэтымі пытаннямі выйшлі карэспандэнты "К" на вуліцы беларускай сталіцы.
Далей
| |
Людміла ПЕРАГУДАВА, кінакрытык, дацэнт Інстытута журналістыкі БДУ: “Аднавіць асяродак”
— Асноўная праблема беларускага кіно была агучана ў эфіры канала АНТ незалежнымі экспертамі— гледачамі. У выніку галасавання пад час ток-шоу “Выбар” аказалася: 29% гледачоў прадукцыя Нацыянальнай кінастудыі падабаецца, 71%— не. Годам раней расклад быў прыкладна такі ж: 68% гледачоў не цікавіліся беларускім кіно і прыкладна столькі ж лічылі, што прычына няўдач у індустрыі — адсутнасць свежых ідэй. Таму галоўная праблема — страчаны давер гледача. Беларускаму кіно неабходна вярнуць творчы аўтарытэт. Нездарма азначэнне “мастацкае кіно”, што тычыцца прадукцыі нашай студыі, практычна страціла былы сэнс і ўсё часцей замяняецца няроўназначным сінонімам “ігравое кіно”.
Далей
|
“Калі “прарастае” якасць?..”
Антаніна КАРПІЛАВА, кандыдат мастацтвазнаўства, загадчык аддзела экранных мастацтваў Інстытута мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклору імя Кандрата Крапівы Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі:
Далей
|
Юрый ЦВЯТКОЎ, заслужаны дзеяч мастацтваў Беларусі, кінарэжысёр: “Знайсці свайго Гамлета”
— Думаю, маю права меркаваць пра тое, якім павінна быць наша нацыянальнае кіно. З’яўляюся лаўрэатам Дзяржпрэміі Беларусі, заслужаным дзеячам мастацтваў краіны. У ігравым кінематографе, у ліку іншых, зняў стужку “Пасля кірмашу” паводле іскрамётнай і геніяльнай купалаўскай “Паўлінкі”, у дакументальным — блок фільмаў пра знакамітых беларусаў, што сваёй творчасцю і грамадзянскай пазіцыяй наўпрост паўплывалі на славу і гонар Бацькаўшчыны. Сярод іх — Багдановіч, Караткевіч, Лужанін… Днямі здаў дакументальную стужку пра Канстанціна Астрожскага і Сафію Слуцкую… Мы цяпер пачалі гаварыць пра стварэнне беларускага нацыянальнага кіно. Не мной сказана, што апірышчам і непахіснасцю самасвядомасці, нацыянальнага самаспазнання з’яўляецца гісторыя. Яна і павінна стаць грунтам для стварэння сапраўдных узораў беларускага кіно. Мы павінны знайсці свайго Гамлета, свайго героя. Тым больш, што на выбітных асоб дэфіцыту ў нас не было. І не варта тут забывацца на тое, што імкненне да Подзвігу бывае не менш каштоўным за сам Подзвіг… І нават фільм, скажам, пра геніяльнага рускага Пушкіна нам трэба здымаць з беларускага пункта гледжання, бо ледзь не траціну жыцця паэт быў знітаваны з нашай зямлёй. Словам, мы не маем права займацца кінаінтэрпрэтацыяй чужой гісторыі і не нашай літаратурнай класікі. Беларускаму грамадству патрэбна яднанне, і кіно тут павінна стаць адным з памочнікаў.
Далей
|
Аляксандр КАНАНОВІЧ, кінарэжысёр: “Прабел? Але і шанц…”
— Схема вытворчасці мастацкага кіно ў Беларусі, на маю думку, усё ж мае шмат пераваг. Я так разумею, што зараз мы з вамі гаворым пра мадэль кінавытворчасці, якая існуе на “Беларусьфільме”. Пад час працы над маёй апошняй карцінай “Дасціш фантасціш” мне даводзілася пераадольваць пэўныя перашкоды. Так, пытанні вытворчага характару ўзнікалі, ды ўсё ж гэта былі не тыя праблемы, якія немагчыма вырашыць. З іншага боку, я як рэжысёр адчуваў сябе вельмі камфортна ў творчым плане: фактычна ніхто не ўмешваўся ў маю працу. Нават мастацкі савет рабіў заўвагі ветліва і карэктна, таму ў мяне няма нараканняў і на гэтае, унікальнае для іншых студый, звяно кіналанцужка. Урэшце, мастацкі савет існуе якраз для таго, каб зрабіць кіно лепшым.
Далей
|
Аляксандр КОЛБЫШАЎ, кінарэжысёр: “Куды ж без асобы?”
— Праблем у беларускім кінематографе нямала, і, што непакоіць, колькасць іх пакуль не змяншаецца. Для мяне ж галоўным сённяшнім недахопам застаецца адсутнасць асобы ў кіно. Так, не стае добрага сцэнарнага матэрыялу, так, не хапае матэрыяльных сродкаў, але сапраўдны рэжысёр заўжды знойдзе адэкватнае мастацкае рашэнне ўсіх гэтых пытанняў. А асобы з неба не падаюць. І для таго, каб іх адшукаць, адбіраць, вучыць, выхоўваць, трэба найперш любіць кіно і людзей, якія ў ім працуюць. Віктар Тураў, Міхаіл Пташук, Ігар Дабралюбаў былі складанымі людзьмі. Але гэта былі Асобы, яны ўмелі паважаць сябе і сваю творчасць. Таму і кіно было нацыянальным, прымушала гледача задумацца над самаідэнтыфікацыяй.
Далей
|
Сяргей КАЦЬЕР, кінакрытык, журналіст: “Найперш — пра сваё!”
— Самай відавочнай з’яўляецца праблема персанальнай адказнасці за вынікі працы. Прадзюсера, які нясе асабістую адказнасць за мастацкую якасць і эканамічную эфектыўнасць кінапраектаў, у нас дасюль няма. Другой па значнасці лічу праблему недахопу якасных сцэнарыяў. Аўтары не апісваюць рэальнае жыццё, і пакуль гэтае становішча не зменіцца, беларускі глядач будзе аддаваць перавагу галівудскім стужкам, у якіх заўсёды існуюць яркія персанажы і вострыя канфлікты.
Далей
| |
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|