Пра музыканта, кампазітара, аранжыроўшчыка Ігара Палiводу “К” пісала неаднаразова. Згадвала і пра “хобі” артыста — выяўленчае мастацтва, спрабаваць у якім сябе ён пачаў рана.

Не так даўно “К” прадстаўляла гэтага чалавека ў якасці аднаго са стваральнікаў і ўдзельнікаў культавых беларускіх гуртоў “Мроя” ды “N.R.M.”. У тым інтэрв’ю ён абмовіўся, што сканчаў Мінскае мастацкае вучылішча (Мінскі дзяржаўны мастацкі каледж імя Аляксея Глебава). “Культура” вырашыла капнуць у гэтым месцы глыбей. І вось што нам удалося атрымаць на паверхні...

На творчы лёс Фаму Варанецкаму, напэўна, грэх скардзіцца: акцёрскі шлях яго, нягледзячы на звілістасць, быў яркім, паспяховым ды прыкметным. І доўгім, як працяжная, запамінальная песня з куплетамі ды прыпевамі, як музыка, што ніколі не надакучыць. Таму мы і вырашылі прадставіць вам менавіта гэтага дзеяча тэатральнага мастацтва ў працяг шэрагу музыкантаў-мастакоў, пра каго распавядалі ў дадзенай рубрыцы раней. Прадставіць як жывапісца, у карцінах якога — спакой і прымірэнне, сум мудрага чалавека ды цікавасць да такога рознага жыцця. Веру, што ў 2018 годзе краіна адзначыць не проста 80-гадовы юбілей артыста, а здзівіцца ды парадуецца яго работам на персанальнай выставе...

...Хлопец сядзеў за піяніна і спяваў рыфмы. Было гэта ў Мінску, па-мойму, восенню 1995-га, у пакоi, запоўненым мала- і зусім незнаёмымі мне людзьмі на нейкім з апошніх паверхаў корпуса Белдзяржуніверсітэта. Потым былі пытанні, абмеркаванне ды партвейн. Хлопец, якога я ўбачыў і пачуў упершыню, — Сяргей Пукст. І палюбіў я творчасць ягоную адразу, як адразу некалі “ўтрэскаўся” ва ўсё тое, што рабіў геніяльны Сяргей Курохін. Пецярбургскі бескампрамісны падбухторшчык усераднёнага грамадскага густу раптоўна памёр у 1996-м, у адзін з дзён “Славянскага базару”. Памятаю, як мы дзіка надзерліся з расійскім кампазітарам і шоуменам Сяргеем Шусціцкім, аплакваючы на начной віцебскай лавачцы скон вялікага музыканта... Калі я слухаю песні Пукста, у мяне ў вачах нярэдка з’яўляюцца нябачныя свету слёзы — гэта слёзы гонару. Я ганаруся, што гэты дзеяч культуры — мой суайчыннік. Захапляючыся словам, мелодыяй, аранжыроўкай майстра эпатажу, рыжага і белага клоўна, лютага і далікатнага. Калі ж гляджу я на карціны Пукста...

Пра сябе як пра прамысловага дызайнера, чые работы павінны, у прыватнасці, спрыяць продажу таго ці іншага прадукту, лідар сталічнага гурта “Znich” і майстар аднаго з мінскіх тату-салонаў Алесь ТАБОЛІЧ кажа ў кантэксце рэкламы i вокладак аўдыязапісаў (у асноўным — выканаўцаў “цяжкага” кірунку). Выпускнік Рэспубліканскай гімназіі-каледжа мастацтваў імя Iвана Ахрэмчыка і Беларускай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў (кафедра графічнага дызайну) аддае перавагу, калі так складваюцца абставіны, каб яго называлі творчым дызайнерам, у чыiх работах лабавая атака на меркаванага пакупніка суседнічае з мастацкай ідэяй, у высокім сэнсе гэтых словаў. У гэтым жа матэрыяле мы вымусілі яго пабыць пераважна ў скуры творцы — толькі мастака чыстага, без усялякага намеру азалаціцца.

Па выніках аналізу, праведзенага дасведчанымі асобамі, высветлілася: за апошнія 10 гадоў самым дарагім расійскім мастаком стаў былы бубнач гурта “Кіно” Георгій “Густаў” Гур’янаў. І калектыў той даўно спыніў сваё існаванне з прычыны смерці яго лідара Віктара Цоя, няма на гэтым свеце і самога Густава: ён памёр у 2013 годзе. Але і песні Віктара Робертавіча працягваюць жыць ды гучаць, і работы яго таварыша ліха скупляюцца на аўкцыёнах. Жывыя і творча актыўныя беларускія гурты “Рэха” ды “Harotnica”, у якіх заняты Андрусь Такінданг — музыкант ды жывапісец. У апошняй якасці мы і хочам прадставіць яго вам, пачаўшы з Такiнданга серыю матэрыялаў, у якіх будзе распаведзена аб айчынных музыкантах-мастаках.