Штотыднёвая грамадска-асветнiцкая газета
Выдаецца з кастрычнiка 1991 года
Катарсіс, які не адбыўся
Прэстыжны Міжнародны кінафестываль "Лістапад" дае айчынным фільмам унікальны шанец "дастукацца да гледача". Асабліва гэта тычыцца тых відаў і жанраў кіно, якім звычайна не знаходзіцца пачэснага месца ў паўсядзённай пракатнай рэчаіснасці. Ды, на жаль, кантакт адбываецца не заўсёды.
Якія праблемы стаяць перад піяршчыкамі сферы культуры?
1 лістапада ўступіла ў сілу пастанова Міністэрства працы і сацыяльнай абароны Рэспублікі Беларусь № 106, у адпаведнасці з якой у Адзіны кваліфікацыйны даведнік пасад служачых уводзіцца пасада “спецыяліст па сувязях з грамадскасцю”. Наогул жа, на Беларусі першыя піяр-агенцтвы з’явіліся на пачатку 1990-х. А ў 1996-м у Беларускім дзяржаўным універсітэце адкрыліся дзве кафедры, якія рыхтавалі спецыялістаў у галіне піяру на факультэтах журналістыкі, філасофіі, сацыяльных навук. Запісы ў дыпломах выпускнікоў казалі рознае, але… толькі не “спецыяліст па сувязях з грамадскасцю”. Што ж сёння адбываецца на піяр-рынку ў сферы беларускай культуры, якія тыповыя памылкі характэрныя для нашых піяршчыкаў і чым апошнія могуць пахваліцца?
Пра людскасць, любоў і каханне
Мінаюць гады, і ўсё больш дакладнай падаецца выснова, што ўсё ў гэтым жыцці — ад любові ды кахання, альбо — ад поўнай адсутнасці гэтых пачуццяў…
Карпаратыўныя музеі: закон іх не згадвае...
У апошніх нумарах “К” ішла гаворка аб прыватных музеях. Пэўныя думкі на гэты конт маюцца і ў мяне.
Дзе — недабор вучняў, а дзе — педагогі з Украіны
Чарговую рэдакцыйную он-лайн-канферэнцыю мы вырашылі прысвяціць праблемам мастацкай адукацыі ў дзіцячых школах мастацтваў. Падавалася, гэта самы небяспечны, так бы мовіць, сектар рэгіянальнай культуры, які, з аднаго боку, дзейнічае амаль па тых жа схемах, што і ўстановы сістэмы адукацыі, а з іншага — забяспечвае патрэбы культуры, мастацкага і эстэтычнага выхавання. І калектывы тут, як правіла, зладжаныя (учарашнія вучні ДШМ запаўняюць збольшага сённяшнія вакансіі педагогаў), і заробкі (пры наяўнасці стажу), у параўнанні, скажам, з бібліятэкарскімі, — досыць неблагія. Але культура без праблем — усё роўна што поліўка без солі. Сям-там кульгае славутая матэрыяльна-тэхнічная база, не хапае якасных інструментаў, ды і добраўпарадкаваным жытлом для педагогаў (тым больш — для маладых спецыялістаў) пахваліцца могуць далёка не ва ўсіх раёнах. Пра гэта мы і вырашылі пагутарыць. Мэта — вызначэнне праблем ды пошук шляхоў іх вырашэння.
Прыгоды бусіка адпаведна графіку
Ці не ў кожным аддзеле ёсць аўтаклуб. Але не сакрэт і тое, што там-сям яго функцыі выконвае старэнькая “газель”, якая выкарыстоўваецца, так бы мовіць, вельмі шматфункцыянальна: сёння яна — клуб на калёсах, заўтра — бібліобус, а калі зусім прыціскае — і грузапасажырскае аўто для неадкладных патрэб гаспадарчай групы. У выніку аўтаклуб наведвае кожную з маланаселеных ды аддаленых вёсак раз на год (гл. артыкулы “К” па выніках летняга журналісцкага аўтапрабегу). На Рагачоўшчыне ж аўтаклуб застаецца аўтаклубам, і вынікі ад гэтага — відавочныя.
Профі старэюць, замены ім няма…
На Міёршчыне даўно прыжыліся і паспяхова развіваюцца розныя творчыя праекты, генерыруюць і ажыццяўляюць якія мясцовыя работнікі культуры. Але гаворка гэтым разам закране іншы, не менш важны — праблемны — аспект сённяшняй дзейнасці аддзела ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі.
Неблокбастары для ўсіх?
Увосень у сталіцы адбыліся падзеі, якiя парадавалi аматараў немасавага кіно і некамерцыйнай музыкі. Прэм’еры "Тузiн. Немаўля" прайшлі яшчэ летась у кастрычніку — лістападзе ў адной з мінскіх кавярань, а затым — у Падляшскай оперы і філармоніі ў польскім Беластоку. Афіцыйна ж прэзентавалі праект пад час нядаўняга Мінскага міжнароднага кінафестывалю "Лістапад" у сталічным кінатэатры "Перамога". "Белае люстэрка" рэалізавалі акурат у тыя ж тэрміны. Пляцоўкамі для яго сталі Палац мастацтва, галерэя, клуб, кавярня, крэатыўны кластар... Журналіст Сяргей Будкін з’яўляецца кіраўніком праекта "Тузін. Немаўля", а музычны прадзюсар Аляксандр Багданаў — фестывалю "Белае люстэрка". Мы вырашылі разам з імі разабрацца, як гэтыя ініцыятывы ўпісваюцца ў кантэкст сучаснай айчыннай культуры.
На якой мове… танцуем?
Сёлетні IFMC завершаны, прызы пераможцам беларускага конкурсу раздадзены, члены міжнароднага журы ў рамках “даследчай лабараторыі фестывалю” выказалі свае заўвагі і пажаданні ўдзельнікам (праўда, надта агульныя, на ўзроўні: маўляў, запрашайце ў сааўтары “драматургаў” — у шырокім сэнсе слова, шукайце тых, хто, не зразумеўшы вашы пастаноўкі, будзе задаваць нязручныя, правакацыйныя пытанні). Якой жа паўстала сучасная айчынная харэаграфія на гэтым конкурсе і, шырэй, форуме?
Віртуозная агранка брэнда
З 29 кастрычніка ў Санкт-Пецярбургу, у Белай зале Музея мастацкага шкла Елагінавостраўскага палаца-музея ДПМ і інтэр’ера XVIII — XX стст., працуе выстаўка “Шкляныя воды “Нёмана”. Яна арганізавана пры падтрымцы Міністэрства культуры Беларусі Камітэта па культуры Санкт-Пецярбурга, Міністэрства архітэктуры і будаўніцтва нашай краіны.
Сымон-індыга
Учора і пазаўчора на адноўленую сцэну Нацыянальнага драматычнага тэатра імя Янкі Купалы вяртаўся “Сымон-музыка” — у новым абліччы галоўнага героя. У спектаклі, пастаўленым Мікалаем Пінігіным у 2005-м, мы прызвычаіліся бачыць Аляксандра Малчанава. Цяпер Сымона іграе Аляксандр Казела. Ролю яго каханай, акрамя Ганны Хітрык і Святланы Анікей, увасабляе маладая артыстка Крысціна Казак, якая працуе ў тэатры першы сезон.
"Хуткая" з Макбетам
Не ведаю іншага прыкладу прыязных адносін паміж тэатрамі краіны, акрамя тых, якія склаліся ў Нацыянальнага акадэмічнага тэатра імя Я.Коласа з Віцебска і Мінскага абласнога драматычнага тэатра з Маладзечна.
Эпоха ВМТ
...Цікава зазначыць і такі факт. Гаворка ідзе пра тое, што большасць педагогаў стварала работы ў памяшканні тэхнікума на вачах вучняў — можна сказаць, спецыяльна, каб апошнія бачылі працэс нараджэння твора. Менавіта так маляваліся карціны “Чырвоныя партызаны”, “Работніца” і “Дзяўчаты ідуць на працу” М.Эндэ, “Партызаны”, “Плытагоны” і “Кастусь Каліноўскі” В.Волкава. Так працаваў над вялікімі палотнамі “Другі З’езд РСДРП” і “Торф для Асінбуда” малады І.Ахрэмчык, стваралі карціны “Сустрэчны” В.Дзежыц і “Будаўніцтва” У.Хрусталёў. Я.Мінін любіў пад “наглядам” студэнтаў працаваць над сваімі графічнымі аркушамі пра старажытную архітэктуру Віцебска, — і ўвесь калектыў тэхнікума мог прымаць удзел у абмеркаванні твораў. Тут аўтарытэт аўтараў-педагогаў не адыгрываў ніякай ролі — можна было казаць усё, што думаеш і пра недахопы твора, і пра тое, як іх выправіць. Тут педагог і яго вучань, так бы мовіць, ператвараліся проста ў раўнапраўных калег па цэху. Педагогі на крытыку не крыўдзіліся, наадварот, давалі вучню пэндзаль ці разец і казалі: “Давай, дружа, пакажы, на што ты здольны, паспрабуй выправіць мае памылкі…”. Вось так юны Заір Азгур, паводле яго ўспамінаў, “дапамагаў” Керзіну ляпіць партрэт-бюст Карла Маркса, а Я.Ціхановіч “уставіў” свой мазок у палатно Ф.Фогта “Смерць венгерскага камуніста Валіша”.
Дранік сутыкнення Уладзіміра Цэслера
Днямі ў Вільнюсе з’явіліся бігборды, якія запрашаюць наведаць Беларусь. Частка іх рэкламуе нашу краіну як сталіцу Чэмпіянату свету па хакеі ў 2014 годзе. Іншыя маюць гастранамічны ўхіл: у якасці сімвала краіны яны прапаноўваюць нашу нацыянальную страву — дранікі. На адным з іх — блін у форме карты Беларусі. Гэткі “Dranikland”…
А гастролей — больш!
Сёлета народны ансамбль народнай музыкі “Сакавінка”, створаны на базе ДШМ № 3 Барані, адзначае 20-годдзе. Калектыў задумваўся як інструментальны.
У Вяляцічах перанеслі свячу
21 лістапада, на дзень святога Міхайлы, у вёсцы Вяляцічы Барысаўскага раёна прайшоў абрад пераносу Свячы. Гэты дзень вяскоўцы называюць “сьвятам бажэсьцьвенным”, таму на яго з’язджаюцца ці не ўсе родзічы.
Макасіны з XII стагоддзя
Макасіны — упадабаная мадэль абутку мужчын і жанчын. У залежнасці ад аздаблення, колеру і стылістычнага афармлення, іх можна апранаць на прыём, на пляж, на шпацыр па крамах, на экскурсію па горадзе ці на дзелавую сустрэчу.
Рытм касцёла
160 гадоў таму, у 1853-м, пачалі будаваць касцёл Ушэсця Дзевы Марыі ў мястэчку Жалудок (цяпер Шчучынскі раён). Велічны храм сканцэнтраваў у сваёй гісторыі лёсы выдатных людзей беларускіх земляў.
Каму патрэбны “Палескія песні”?
Сваёй праграме Леанід НАРУШЭВІЧ (гурт “Князь Мышкін”, гітара) і Ірэна КАТВІЦКАЯ (“Ethno Fantasia”, “Akana-NHS”, вакал) далі назву “Палескія песні”. З яе бачна, у чым сутнасць праекта, прапанаванага не так даўно наведвальнікам сталічнага Музея Азгура. Тандэм двух вядомых беларускіх музыкантаў прынцыпова адмовіўся ад шоу з далучаным да яго перформансам, даўшы магчымасць слухачам атрымаць асалоду выключна ад голасу ды ігры інструменталістаў. Адцяняць і ўпрыгожваць сапраўды не было чаго — усё і без таго пералівалася вясёлкавымі музычнымі кветкамі, узнімала настрой, паглыбляла ў абстрактныя і канкрэтныя роздумы. У далейшых планах выканаўцаў — пашырэнне ды паглыбленне праекта, і не толькі ў Беларусі, уключаючы, безумоўна, землі палескія, але і канцэртны кідок у замежжа.
Традыцыя Маена: іх інсіт
З 4 снежня ў Нацыянальным мастацкім музеі будзе працаваць надзвычай арыгінальная выстаўка "Перасячэнні і пераемнасць у Маене", прысвечаная ўнікальнай традыцыі наіўнага мастацтва гэтага французскага рэгіёна. Прапануем вашай увазе шэраг рэпрадукцый работ з гэтага праекта, якія падрыхтаваў куратар экспазіцыі з французскага боку Жан-Луі Сэрызье.
Сайт переехал на новый адрес – kultura-info.by

Новы нумар

Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"

© 2007 - 2024 «Культура». Зроблена ў «Вэбпрофі»