Госць наўмысна не прысутнічаў на рэпетыцыях, увогуле “адасобіўся” ад падрыхтоўкі вечара, пакінуўшы сабе свята “чакання цуду”. І цуд адбыўся! Для беларускіх артыстаў — звычайны: у Беларускім дзяржаўным акадэмічным музычным тэатры, сіламі якога пераважна і здзяйсняўся праект, ідуць ажно тры спектаклі на музыку Г.Гладкова (а сёння ў Палацы прафсаюзаў будзе прэмъера чацвёртага — студэнцкага). Для расійскага творцы — хутчэй, надзвычайны. Трэба было бачыць, як ён жыва рэагаваў на прыдумкі рэжысёра Настассі Грыненка, харэографа Дзмітрыя Якубовіча, дырыжора Мікалая Макарэвіча і ўсіх удзельнікаў: усміхаўся, смяяўся, спяваў разам з артыстамі, дырыжыраваў з ложы! А ў фінале, запрошаны на сцэну, адкрыў сваю ўласную “Формулу кахання” (менавіта так, паводле аднайменнага фільма з ягонай музыкай, быў названы вечар): трэба любіць музыку і людзей. Але ж ці ўпадабаў ён нашых выканаўцаў?
У знак прызнання кампазітар раздаў аркестрантам каляровыя буклеты да нядаўняга канцэртнага выканання беларускімі артыстамі ў Маскве сваіх “Брэменскіх музыкаў” — вядома, з аўтографамі. Узрушаны былі і гледачы: цудоўны сцэнарый, адметнае тэатралізаванае выкананне, а не ўсім заўважныя хібы, выкліканыя надта паспешнай падрыхтоўкай і малой колькасцю рэпетыцый, папросту патаналі ў агульным творчым уздыме, вяснова-сонечным настроі і флюідах любові да мелодый Гладкова з боку артыстаў. Калі дагэтуль некаторыя філарманічныя слухачы ставіліся да нашага музычнага тэатра з доляй снабізму (маўляў, ну што там можа быць цікавага, у гэтай “Музкамедыі”?), дык цяпер, мяркую, пабягуць на чарговыя паказы прэм’ернага “Звычайнага цуду” (гл. “К” № 8 за 2013 г.). Дый сам гэты канцэрт варты афішы тэатра, бо ўжо сам па сабе — паўнавартасны спектакль, складзены з мініяцюр!
Аднак, адбіўшы далоні ў апладысментах, я адчула, што рукі так і свярбяць напісаць галоўнае. Такія канцэрты, зробленыя з творчым натхненнем і сапраўднай любоўю, павінны б ладзіцца і ў гонар беларускіх кампазітараў. Бо часцей бывае наадварот: кампазітар вымушаны займацца ўсім сам — ад ідэі “ўшанаваць сябе” да арганізацыйных дробязей, уключаючы нават распаўсюджванне білетаў. А між тым, добра зладжаны, з кідкай назвай, азораны феерверкам нечаканых сцэнарных хадоў (а дзе трэба, і жартаў), тэатралізаваны канцэрт беларускай музыкі (у тым ліку да спектакляў і кіно) мог бы стаць рэпертуарным. І не адно ў Музычным тэатры, але і ў Вялікім. Рэсурсы падобных спектакляў-канцэртаў, рэвю ды іншых сінтэтычных жанраў — вялізныя…