 |
— Для таго, каб прыняць эфектыўныя меры ў дачыненні да беларускай кінавытворчасці, неабходна дастаткова дакладна ўстанавіць “дыягназ”, тую сувязь паміж наступствамі і іх прычынамі, якая і дасць “падказку”: як і чаму наш кінематограф апынуўся ў такім стане. На працягу азначанага вамі перыяду кінастудыя якраз і знаходзілася ў такім стане, калі, з аднаго боку, спрабавала дэталёва зразумець прычыны сваёй “хваробы”, а з іншага, не марнуючы ні хвіліны часу, адразу ж імкнулася знайсці эфектыўныя “лекі”.
Галоўная прычына, як мне бачыцца, у тым, што ў дзевяностыя гады мінулага стагоддзя ва ўсёй сферы культуры кінастудыя аказалася, так бы мовіць, у перыферыйным становішчы: па-сапраўднаму глыбока і ўсебакова кінастудыяй, верагодна, правільна будзе сказаць, мала хто займаўся. І ў адзіныя лагічныя схемы і сувязі не прыводзілася тое, што магло б даць хуткі і эфектыўны вынік.
Хаця неабходна прызнаць і пэўныя аб’ектыўныя прычыны — не толькі ў нас у рэспубліцы, але і на ўсёй постсавецкай прасторы кінематограф знаходзіўся прыблізна ў аднолькавым становішчы, хіба толькі крыху лепш — у Расійскай Федэрацыі, бо там рашэнне пытання было знойдзена значна хутчэй. Калі параўноўваць сённяшні стан беларускай кінавытворчасці з іншымі кінастудыямі былога Савецкага Саюза, мы, кажу з упэўненасцю, знаходзімся не ў сярэдзіне, а ўсё-такі ў верхняй частцы ўмоўнай табліцы. Калі акінуць вокам творча-вытворчае становішча нашых калег, дык яно відочнае: Адэская кінастудыя — у заняпадзе, разбітая, і не мае практычна аніякіх перспектыў; Ялцінская кінастудыя ледзьве дыхае, доўгі час без рэканструкцыі, яна трымаецца толькі на тым, што выкарыстоўваецца для здымкаў серыялаў з адпаведным рэгіянальна-кліматычным каларытам — мора, сонца, пляжы, пясок, горы і г. д.; не даводзіцца аптымістычна гаварыць і пра Кішынёўскую з Тбіліскай. На кінастудыі імя Даўжэнкі бум даволі прымітыўнага характару: дэмпінгавыя цэны на прадастаўленне паслугі таму там вельмі доўгая чарга на вытворчасць серыялаў. Але гэта не іх уласная вытворчасць. У складаным становішчы і Санкт-Пецярбургскі “Ленфильм” — кардынальных мер там не прынята...
У лепшым становішчы, канешне, знаходзіцца сёння “Мосфильм”. Галоўнае — удалося захаваць тэрыторыю “Мосфильма”, якая знаходзіцца ў цэнтры горада: было шмат замахаў на яе, але калі ў якасці кіраўніка на кінастудыю прыйшоў Шахназараў, пры падтрымцы аўтарытэтных кінадзеячаў удалося пераканаць прэзідэнта Расіі і ўнесці кінастудыю “Мосфильм” у спіс стратэгічных аб’ектаў Расійскай Федэрацыі, якія не падлягаюць прыватызацыі. Па-другое, кінастудыю вызвалілі ад падатковага цяжару, а вызваленыя сродкі мэтавым чынам накіравалі на рэканструкцыю кінастудыі. За два — два з паловай гады яе цалкам абнавілі, і кінастудыя зараз выступае ў якасці лідэра кінавытворчасці на ўсёй постсавецкай прасторы. Яна ператварылася ў магутную кінафабрыку — высокатэхналагічную вытворчую базу, якая стварае фільмы, уступаючы ў дагаворныя адносіны з буйнымі прадзюсерскімі цэнтрамі, якія, уласна кажучы, і фінансуюць гэтыя праекты, прадчуваючы іх паспяховасць і прыбытковасць.
Даводзіцца канстатаваць, што сёння на постсавецкай прасторы тэндэнцыя збольшага аднолькавая — кіно становіцца бізнесам, а значыць, не мае аніякага значэння, якое кіно неабходна рабіць, і ўвогуле, ці трэба над гэтым задумвацца...
— Хочаце сказаць, што мастацкі аспект натуральна адыходзіць на другі план?
— На жаль, ён даўно ўжо адыйшоў — на другі, трэці, магчыма, на соты план! Адсюль — мноства фільмаў, якія дэфармуюць рэальнасць, фарміруючы цалкам крывое меркаванне пра нашу гісторыю, сучаснасць і, самае галоўнае, пра нашу будучыню.
Пры гэтым яны выклікаюць гранічна пратэстныя адносіны шырокіх слаёў насельніцтва. Вось ён, той самы “опіум для народа”. Такія фільмы і ў прамым, і ў пераносным сэнсе падсаджваюць на наркатычную, амаральную іглу вялікую колькасць прадстаўнікоў маладога пакалення. Бо хто сёння глядзіць фільмы ў кінатэатрах? У асноўным падлеткі і моладзь, пачынаючы з 13-14 гадоў і да 25-26. І вось стваральнікі такога “камерцыйнага” кіно нават не задумваюцца, колькі“цыяністага калію” яны даюць людзям.
 |
| У цэху спецыяльных кінавідэатэхналогій |
— Менавіта таму я не стаў бы ўсур’ёз гаварыць пра нейкі ўсплёск прадзюсерскага кіно. Вельмі часта гэта такі ж амаральны і крыміналізаваны бізнес, на якім “робяць грошы” гэтак жа, як на наркотыках, гандлі зброяй, нафце, золаце, брыльянтах...
Магчыма, я абмалёўваю карціну ў даволі змрочных фарбах, але раблю гэта выключна дзеля таго, каб больш ясна, кантрастна разумець, што сабой уяўляе палітыка нашай рэспублікі, у прыватнасці, у адносінах да кінематографа і яго перспектыў. Усё тое, пра што я казаў вышэй, мы ніколі не рабілі і рабіць не жадаем! Нам гэта зусім не патрэбна. Мы цудоўна ўсведамляем, што тэхналагічныя магчымасці тых інфармацыйных рэсурсаў, якія сёння існуюць у свеце, даюць магчымасць за вельмі кароткі прамежак часу белае зрабіць чорным, а чорнае — белым, і пераканаць у гэтым мільёны людзей. Разумеючы гэта, мы цалкам свядома жадаем у бліжэйшы час стварыць усе максімальна магчымыя ўмовы для таго, каб праз глыбокую рэканструкцыю кінастудыі перайсці да якаснага сучаснага кіно.
— Якім будзе гэтае кіно? Пра што?
— Найперш — пра праўду. І чалавечага жыцця ўвогуле, і жыцця палітычнага, узаемаадносін народаў і дзяржаў, суадносін і ўзаемаадносін людзей сталага веку і моладзі — пра праўду ва ўсіх яе аспектах. Іншымі словамі, пра праўду грамадства, у якім мы жывём. Гэта для “Беларусьфільма” — адзінай нацыянальнай кінастудыі на тэрыторыі Рэспублікі Беларусь — з’яўляецца галоўнай стратэгічнай мэтаўстаноўкай. Ні на крок ні ўправа, ні ўлева мы не збочым. І дзякуй Богу, што менавіта гэткія мэты і задачы ва ўсёй сваёй шматграннай дзяржаўнай палітыцы фармулюе і, галоўнае, робіць Прэзідэнт нашай краіны.Калі ж гаварыць мовай практыкі, Кіраўніком дзяржавы пастаўлены канкрэтныя задачы. Першая — правесці глыбокую рэканструкцыю “Беларусьфільма”. Гэта азначае, — і так будзе! — што да 1 верасня 2009 года кінастудыя атрымае абсалютна новы вобраз: і знешні, і зместавы. Яе чакае глыбокая рэканструкцыя, капітальны рамонт, на 50 працэнтаў абновяцца збудаванні, з’явяцца два новыя павільёны, гасцініца, рэстаран, кавярня, сталовая — уся інфраструктура, неабходная для нармальнай работы кінастудыі і персаналу. Бо не сакрэт, што ва ўмовах, калі зімой тэмпература паветра ў памяшканнях не ўзнімаецца вышэй 10-ці градусаў, ледзьве працуюць камунікацыйная і каналізацыйная сістэмы, калі перабоі з электрычнасцю і вецер гуляе па павільёнах, добрае кіно зрабіць немагчыма. Гэта сёння разумеюць усе.
Другая, не менш важная задача: акрамя рэканструкцыі самой кінастудыі, за кошт інвестара мы пабудуем 10 тысяч квадратных метраў жылля для супрацоўнікаў кінастудыі — па дзяржаўных расцэнках.Ну і, безумоўна, кінастудыю чакае мадэрнізацыя самога тэхналагічнага працэсу вытворчасці фільмаў. Мадэрнізацыя гэтая ўжо пачалася, і па яе завяршэнні “Беларусьфільм” будзе ўяўляць з сябе сучасную кінавытворчую арганізацыю еўрапейскага ўзроўню. У нас будзе самастойная лічбавая тэхналогія, тэхналогія плёначная, разлічаная і на 16-міліметровую вытворчасць, і на 35-міліметровую, з’явіцца лабараторыя для пераводу з плёнкі на лічбавыя носьбіты, і наадварот... І акурат 1 верасня 2009 года ўзнікне сур’ёзнае пытанне: а хто ж будзе здымаць тут кіно?
— Сапраўды, хто?
— На жаль, доўгі час, знаходзячыся ў “летаргічным сне” і выпускаючы 1-2 фільмы на год, скажам проста і самакрытычна, невысокай якасці, шмат супрацоўнікаў кінастудыі перасягнулі пенсійны ўзрост. Мы іх паважаем, цэнім, любім за ўсё тое, што яны зрабілі для развіцця нацыянальнага кінематографа. Але ўсе разам мы павінны зразумець, што будучае — за маладымі пакаленнямі, за людзьмі, якія таксама любяць краіну, любяць беларускае кіно і разумеюць генеральную задачу кінематографа — задачу аб’яднання нацыі, яе выхавання, святой справы прывіцця людзям разумення вагі і значэння праўдзівага слова, праўдзівага кадра, праўдзівага кіно.
Мне прыемна адзначаць, што сёння да нас вяртаюцца многія з тых, хто ў перыяд
 |
Вытворчы комплекс “Тонстудыя”. |
Яны шмат здымаюць кіно, хаця ў сябе на радзіме, на жаль, пакуль што не запатрабаваны. А мы хацелі б прадставіць ім менавіта тут, на Беларусі, магчымасці для творчай самарэалізацыі зусім іншага кшталту, чым раней, — для таго, каб яны раскрылі сябе як мастакі, творцы. Я лічу, што гэта магчыма зрабіць толькі ў сябе на радзіме, а не “ў гасцях” у кагосьці ў іпастасі наёмнага рабочага, няхай і самага высокага гатунку.
Не буду ўдавацца ў падрабязнасці, але скажу, што сёлета ў нас дэбютавалі два маладыя рэжысёры, якія знялі, як мне падаецца, два добрыя поўнаметражныя фільмы. Адзін з іх будзе прадстаўлены ў праграме “Лістапада”, другі пабачыць свет крыху пазней. Ён, дарэчы, даволі няпросты і распавядае пра сучасную армію. Чаму няпросты? Таму што сёння пэўная ліберальна настроеная частка грамадства катэгарычна не ўспрымае такія тэмы, як абарона грамадства, супрацьстаянне насіллю і некаторым, прама скажам, геапалітычным задумам адносна перадзелу свету. Мы разумеем, што гэткая складаная тэма не ўсімі будзе ўспрынята як належыць...
— Менавіта таму яе і варта ўзнімаць. Хаця б для таго, каб у працэсе гэтых размоў чалавек фарміраваў свае адносіны і сваю грамадзянскую пазіцыю. Зрэшты, тэматычная палітра кінастудыі мусіць закранаць самыя розныя тэмы, а не толькі “прыемныя”...
— Так, рэпертуарнае пытанне — важнае. На сённяшні дзень мы пачалі ўжо выходзіць з поўнага тупіка, і сёлета маем зусім іншыя, чым раней, паказчыкі літаральна па ўсіх параметрах, у тым ліку і па кінавытворчых. Гэтыя лічбы і надалей будуць павялічвацца, так што да 2009 года мы выйдзем на сярэднестатыстычны ўзровень вытворчасці кіно ў Савецкім Саюзе. Натуральна, што якаснае кіно патрабуе і адпаведнага якаснага сцэнарнага матэрыялу. Не выпадкова ўжо сёлета мы правялі драматургічны конкурс самай шырокай тэматыкі, прысвечаны Дню Незалежнасці нашай краіны. У нас з’явілася 15 сцэнарыяў, якія заслугоўваюць сур’ёзнай увагі, я ўжо не кажу пра першую пяцёрку лідэраў. Дарэчы, два з іх, у тым ліку і пераможца “Дняпроўскі рубеж” Аляксея Дударава, будуць у 2008 годзе экранізаваны. Экранізацыя сцэнарыяў-пераможцаў — адна з умоў нашага конкурсу. Мы, канешне ж, рызыкавалі — магло стацца так, што выбіраць давялося б лепшае з горшага.
— Але тады кінастудыя магла б адмовіць канкурсантам у першым месцы...
— На шчасце, рызыка наша апраўдалася. І ў будучым падобныя конкурсы стануць рэгулярнымі і штораз будуць факусіравацца на якой-небудзь сацыяльна значнай тэме. У наступным годзе прапануем сцэнарыстам звярнуцца да маладзёжнай праблематыкі.
— Вельмі часта даводзіцца чуць, што стварэнне кінасцэнарыя — надзвычай складаная праца, якую нельга паставіць на паток. Сцэнарый павінен “нарадзіцца”...
— Сёння мы на кінастудыі не прытрымліваемся прымітыўнай палітыкі сядзення і чакання: калі ж што-небудзь добрае “з’явіцца” і трапіць да нас? Існуе маса розных спосабаў набыцця і стварэння сцэнарыяў. Ёсць цудоўная літаратура, і сёння надзвычай спрыяльны час для таго, каб мы да яе звярнуліся, выкарыстоўваючы яе ў якасці асновы для сцэнарыяў. Варыянт другі — замовы канкрэтным драматургам сцэнарыяў на тэмы, якія цікавяць і хвалююць наша сучаснае грамадства. Трэці варыянт — тэматычныя конкурсы, пра якія я ўжо казаў; чацвёрты — тоўстыя зборнікі кінасцэнарыяў, якія выдаваліся ў савецкія часы, — далёка не ўсё з надрукаванага там экранізавана, а там, паверце мне, можна знайсці шмат цікавых сцэнарыяў. Дарэчы, у нас працуе рэдактарскі аддзел, які ўсё гэта чытае, аналізуе. І толькі апошні спосаб, самы прымітыўны і самы просты, — чаканне сцэнарыяў. На жаль, да апошняга часу кінастудыя на працягу доўгіх гадоў існавала, выкарыстоўваючы толькі апошні з гэтых спосабаў.
— Што павінен зрабіць рэжысёр, які прыходзіць да вас са сваёй ідэяй, сцэнарыем, рэжысёрскай распрацоўкай, якія крокі ён мусіць прадпрыняць для таго, каб яму адказалі: “Так, гэтая работа будзе ўключана ў вытворчы план кінастудыі”?
— Даволі складанае пытанне — разбурэнне карпаратыўнасці ўнутры кінастудыі. Тут яна прысутнічае, што абсалютна заканамерна: людзі здымаюць кіно і прывыкаюць адзін да аднаго, ствараюць свае здымачныя калектывы. Але адміністрацыя кінастудыі разумее, што ў справе служэння творчаму чалавеку мы павінны пеставаць творцу, дапамагаць яму, але адначасова і клапаціцца пра тое, каб кожны творца меў роўныя магчымасці для сваёй самарэалізацыі і каб гэтая карпаратыўнасць не ўмешвалася ў кінавытворчыя працэсы. Як гэтыя пытанні вырашыць? Найперш дзякуючы празрыстасці вытворчых і творчых узаемаадносін, чысціні нораваў і жаданню гаварыць толькі праўду і падчас мастацкіх саветаў, і на рэдактарскай гадзіне, скажам, пры абмеркаванні сцэнарнага матэрыялу. Гэта безумоўнае выкананне абавязацельстваў. І калі план работы складзены, ён павінен выконвацца, а не дэфармавацца. Калі ж дапусціць хаця б невялічкія адступленні ад гэтага, пачынаецца падкавёрная валтузня, якая не мае нічога агульнага з творчасцю і толькі замінае нармальнаму кінапрацэсу. І адміністрацыя, паўтаруся, бачыць сваю задачу ў тым, каб стварыць роўныя ўмовы для ўсіх творчых людзей, якія працуюць на кінастудыі.
— Пытанне адраснасцікінапрадукцыі сёння надзвычай часта разглядаецца ў звязцы з яе рэнтабельнасцю. З аднаго боку, даводзіцца чуць, што айчынны кінапракат не ў стане самастойна акупіць кінавытворчыя выдаткі “Беларусьфільма”, і дзеля гэтага неабходна арыентавацца на больш шырокі “імпартны” спажывецкі рынак. З іншага ж боку, “Беларусьфільм” — дзяржаўная беларуская кінастудыя, і яна, натуральна, павінна ўлічваць інтарэсы свайго, айчыннага спажыўца. Як знайсці разумны баланс двух гэтых вектараў?
— Гэта абсалютна правільнае пытанне — у гэтай справе неабходна разумная прапарцыянальнасць. Адным са шляхоў мы бачым накірунак сумеснай кінавытворчасці. Ужо зараз мы актыўна здымаем фільмы з расійскімі кінакампаніямі і ў далейшым не збіраемся адмаўляцца ад падобнай практыкі. Які лёс гэтага кіно?Канешне, адразу з’яўляецца пракатны рынак, які ўключае ў сябе і тэрыторыю Расійскай Федэрацыі, ды і ўсю рускамоўную прастору, якая несупаставіма большая, чым беларуская тэрыторыя. Другі накірунак нашай працы — актыўнае асваенне тэлекіно з магчымасцю паказу на беларускіх і расійскіх тэлеканалах, праца над папулярнымі сёння тэлевізійнымі серыяламі. Але, павінен сказаць, што мы не бяжым у гэтым накірунку, задраўшы галаву, і вельмі пільную ўвагу надаём якасці кіно, яго сацыяльна-псіхалагічнаму, маральнаму аспекту.
І ўжо зараз мы адчуваем пэўную цікавасць з боку расійскіх тэлеканалаў да тых фільмаў, якія ствараюцца ў нас.
Напрыклад, у лютым наступнага года выйдзе наш сумесны тэлевізійны праект — фільм “Чэрвень”, які распавядае пра пачатак вайны. У ім здымаецца цэлае сузор’е беларускіх і расійскіх акцёраў, а галоўную ролю выконвае Сяргей Бязрукаў. Адразу ж пасля гэтага серыяла мы сумесна з яшчэ адной расійскай кампаніяй запускаем 10-серыйны фільм, прысвечаны сучаснай міжнароднай палітыцы. Каранёвай асновай гэтага фільма, галоўнай сюжэтнай лініяй будзе Афганістан, дзе сустракаюцца былыя савецкія афіцэры, салдаты і амерыканскія супрацоўнікі спецслужб, лёс якіх прасочваецца да нашага часу. Праводзяцца некаторыя паралелі паміж глыбінёй разумення мэтазгоднасці афганскай вайны, асэнсавання вайны ў сучаснымІраку, мэтазгоднасцю ваенных дзеянняў увогуле. Гэта вельмі цікавы матэрыял, які, спадзяёмся, знойдзе паспяховы пракат і будзе запатрабаваны на тэлевізійных каналах.
— Мне здаецца, што хоць “Беларусьфільм” і знаны распрацоўкай тэмы Вялікай Айчыннай вайны ў кіно, мы не можам, не маем права замыкацца толькі ў “сваёй” вайне і не бачыць сучасных яе “метастазаў” у выглядзе згаданых вамі ваенных канфліктаў.
— Менавіта так. І тое, што кінастудыя наша мае народную назву — “Партызанфільм”, — зусім не дрэнна: гэта наш лёс, наша гісторыя, якую мы шануем, і гэта нармальныя, годныя асацыяцыі. Але сёння мы ўжо можам дазволіць сабе планаваць разнажанравае кіно і, зрэшты, маем такія планы ўключна да 2010 года.
Але ж, скажу адразу, фільмы, прысвечаныя падзеям часоў Вялікай Айчыннай вайны, мы ніколі не выкраслім са спісу нашых прыярытэтаў — яны будуць складаць прыкладна пятую частку ад агульнай колькасці стужак. Іншая справа, што гаворка ў іх будзе ісці пра тыя бакі вайны, яе герояў і іх учынкі, якія на сённяшні дзень яшчэ малавядомыя шырокаму колу гледачоў. Але ж у планах нашых значацца і камедыя, і баевікі, і вострасацыяльная меладрама...
— Павелічэнне вытворчых планаў кінастудыі цягне за сабой і пытанне фінансавання гэтых праектаў. Як вядома, грошай ніколі не бывае зашмат...
— Гэта вялікі міф пра тое, што грошай заўсёды мала. У кінавытворчасці існуюць пэўныя крытэрыі, якія дазваляюць дастаткова дакладна вызначыць фінансавы складнік, пачынаючы з моманту стварэння сцэнарыя. Можна пралічыць, прычым лёгка, здымачны перыяд, колькасць аб’ектаў, акцёраў, масоўкі, перыяд часу, які ахоплівае фільм. Самыя дарагія — гістарычныя фільмы з вялікай колькасцю людзей, ваенна-марскімі баталіямі, камп’ютэрнай графікай і шматлікімі спецэфектамі. Калі ж мы маем справы з сярэднестатыстычным фільмам, дык кошт яго прыблізна аднолькавы і ў Беларусі, і ў Расіі, і на Украіне, і ў Еўропе ці нават у Галівудзе. А вось усё астатняе “прыбаўляюць” да бюджэту фільма прадзюсеры — гэта таксама свайго кшталту “бізнес”.
— Сёння шмат увагі надаецца мастацкаму кіно. Але ж разам з тым на Беларусі мы маем і даволі магутнае дакументальнае кіно, анімацыю, якіяідуць з мастацкім кіно “ноздра ў ноздру”.
— Вы кажаце пра магутную дакументалістыку? Гэта сапраўды так. Але, на жаль, і наша дакументалістыка, якая здымаецца на “Беларусьфільме”, і анімацыйнае кіно не заўсёды даходзяць да гледача. Звярніце ўвагу: у пакетах тэлевізійных кампаній тых жа Расіі, Украіны маюцца спецыяльныя каналы, у аснове якіх ляжыць менавіта дакументальнае кіно. Калі не можам мы ўтрымліваць асобны канал, тады мо варта было б выдзеліць гадзіну, дзве, тры на тыдзень, каб гледачы змаглі ўбачыць айчынныя дакументальныя фільмы, якія адлюстроўваюць жыццё і развіццё нашай краіны ва ўсіх яе праявах.
А іх у нас — сотні, гэтых цудоўных, цікавых фільмаў, многія з якіх маюць узнагароды самых прэстыжных міжнародных фестываляў! Але пакуль што мы не можам знайсці паразуменне з айчыннымі тэлевізійнымі каналамі: яны па наіўнасці лічаць, што нягегла зроблены “Comedy Club” лепшы за дакументальнае кіно.
— Такая ж сітуацыя і з анімацыяй. Я асабіста ведаю мноства людзей, якія б з задавальненнем бачылі на айчынных тэлеканалах нашы мульцікі, куплялі б іх сваім дзецям на відэа альбо DVD. Дарэчы, у свой час рабілася спроба распаўсюджвання беларускага кіно на сучасных відэаносьбітах і DVD...
— Сёння мы не засяроджваем нашы сілы ў гэтым накірунку. Па-першае, у кінастудыі няма сваёй вытворчай базы, якая б займалася менавітагэтай дзейнасцю. Ды і, шчыра кажучы, прасоўванне яе было б не толькі неэфектыўным, але і абцяжарыла б нашу асноўную задачу — стварэнне кінапрадукцыі. Для гэтых мэт мусіць існаваць асобная вытворчасць са сваімі спецыялістамі — толькі тады можна будзе гарантаваць высокі ўзровень яе прадукцыі.
Да таго ж, у гэтай сферы мы маем пэўны негатыўны досвед, звязаны са спробай распаўсюджвання нашага фільма “Анастасія Слуцкая”. Мы заключылі дамову з кампаніяй, якая займаецца падобным распаўсюджваннем, прадаўшы стужку “з трыбухамі” за смешныя грошы — 8 тысяч долараў. Кампанія гэтая аказалася пасрэдніцкай — яна таемна перапрадала наш фільм у Екацярынбург ужо за суму, блізкую да 3 мільёнаў долараў (гэта, канешне ж, лічба не афіцыйная, але я схільны ёй верыць, бо яе агучвае не адна крыніца). Там змянілі назву на “Княгіню Слуцкую”, напісалі, што фільм зроблены ў Расійскай Федэрацыі, уключылі ў сайт “100 лепшых гістарычных фільмаў свету” і паспяхова гандлююць гэтай карцінай.
Мы не жадаем, каб наша прадукцыя трапляла да гледачоў у гэткім выглядзе, а таму калі гаворым пра яе рэалізацыю (дарэчы, сёлета, у параўнанні з мінулым годам, кінастудыя рэалізавала прадукцыі ў 3 разы больш), мы маем намер супрацоўнічаць з “чыстымі” кампаніямі, якія разумеюць, што такое аўтарскае права, працуюць у рэжыме рэальных цэн і няўхільна выконваюць свае абавязацельствы. А таму прапануем нашым спажыўцам-гледачам кінафільмы са “знакам якасці” “Беларусьфільма”.
Гутарыла Таццяна КОМАНАВА
Фота Віктара ЗАЙКОЎСКАГА