Штотыднёвая грамадска-асветнiцкая газета
Выдаецца з кастрычнiка 1991 года
Што пасееш, тое і пажнеш
Уступная кампанія — гэта свайго кшталту сяўба. Такое трапнае і паэтычнае параўнанне прагучала з вуснаў першага намесніка кіраўніка Адміністрацыі Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь і старшыні Дзяржаўнай камісіі па кантролі за ходам падрыхтоўкі і правядзення ўступных экзаменаў у 2007 годзе Анатоля Рубінава на прэс-канферэнцыі, прысвечанай кантролю за правядзеннем уступных экзаменаў. Ён падкрэсліў, што ўступныя экзамены маюць на Беларусі такую самую маштабную і ўсеабдымную ўвагу дзяржавы, як і клопат пра хлеб штодзённы. Яно і зразумела: што пасееш, тое і пажнеш. Ад аб’ектыўнасці вынікаў уступнай кампаніі самым непасрэдным чынам залежыць прафесійная якасць спецыялістаў, якім у хуткім часе наканавана рабіць свой унёсак у стварэнне будучыні краіны. Конкурс у “творчыя” ВНУ сёлета быў традыцыйна высокі. На адно месца ў Беларускім дзяржаўным універсітэце культуры і мастацтваў прэтэндавала 3,6 абітурыенты (летась іх было ўсяго тры). За права стаць студэнтам Беларускай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў змагалася больш як пяць чалавек на адно месца, у Беларускай дзяржаўнай акадэміі музыкі лічба была сціплейшая. Зрэшты, у акадэмію музыкі паступаюць пераважна ўжо спраўджаныя музыканты, за плячыма якіх — лаўрэацтва на міжнародных конкурсах. Цэнтралізаванае тэсціраванне, якое праходзяць таксама і абітурыенты “творчых” ВНУ, цяпер ужо не ў навіну. І, як запэўніў падчас прэс-канферэнцыі А.Рубінаў, штогод яго метадалогія ўдасканальваецца, абрастае належнай навуковай базай, а складаная сістэма падліку балаў, бадай, выключае “фактар выпадковасці”. Нядаўняя інавацыя мае перад сабой адзіную мэту — вызваліць экзаменацыйны вынік ад суб’ектыўных прыхільнасцей выкладчыка і тым самым выключыць карупцыю ды небезвядомы “блат”.
Дарогу адольвае той, хто ідзе
17 ліпеня на пасяджэнні Прэзідыума Савета Міністраў РБ па выніках першага паўгоддзя былі разгледжаны пытанні выканання даручэнняў Кіраўніка дзяржавы ў сферы кінематаграфіі і развіцця кінагаліны ў цэлым.
Нашчадкі Чапскага, альбо Аповед аб тым, як у Прылуках прылучаюць да культуры
Вёска Прылукі, што ў Мінскім раёне, знакамітая не толькі мясцовым старасвецкім паркам-помнікам садова-паркавага мастацтва канца XVII — пачатку XVIII стагоддзяў; не толькі адмысловым палацам Эмерыка Гутэн Чапскага — дзяржаўнага дзеяча ХІХ стагоддзя, віцэ-губернатара Ноўгарада і Пецярбургскай губерні, калекцыянера і мецэната. Духоўнасць сённяшніх Прылукаў трымаецца на Цэнтры народнай творчасці, дзейнасць якога наўпрост уплывае на змест выхаваўчай работы мясцовага дзіцячага садка, Прылуцкай сярэдняй школы (знаходзіцца ў вёсцы Атоліна, што амаль злілася з Прылукамі, і прымае вучняў з сямі паселішчаў сельсавета — культурніцкай зоны абслугоўвання ЦНТ). Дый немалая частка навукоўцаў Інстытута аховы раслін Нацыянальнай акадэміі навук, які месціцца ў палацы Чапскага, — даўнія і актыўныя ўдзельнікі мерапрыемстваў, што ладзіць на працягу года Цэнтр народнай творчасці — не шараговы сельскі клуб, а творчая лабараторыя па вышукванні і апрабаванні новых падыходаў у справе захавання беларускай культуры. Тутэйшы даследчы інстытут клапоціцца пра захаванне гародніны, садавіны і збожжавых з выкарыстаннем унікальных біяпрэпаратаў айчыннай вытворчасці, а ЦНТ дбае пра экалогію нацыянальнай душы, беручы пры гэтым на ўзбраенне не менш адметныя тэхналогіі развіцця і захавання вясковых талентаў. Як хлебная ніва пачынаецца з коласа, так ніва культуры пачынаецца з асобы. У Прылуках гэта найперш асоба Леаніда Волчака — дырэктара Цэнтра народнай творчасці. Не было б яго — невядома, на якія пуцявіны збілася б культасветшчыраванне ў гэтых адмысловых на культурную спадчыну мясцінах.
Сайт переехал на новый адрес – kultura-info.by

Новы нумар

Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"

© 2007 - 2024 «Культура». Зроблена ў «Вэбпрофі»