Што такое веч­ны ру­х?

Зла­це не ся­дзіц­ца ў ха­це

Зла­та Лар­чан­ка з Дзяр­жын­ска ўжо бо­льш за год за­йма­ецца ў На­цы­яна­ль­ным цэн­тры му­зыч­на­га мас­тац­тва імя У.Му­ля­ві­на. І за­га­ва­ры­лі пра яе аку­рат па­сля та­го, як яна ста­ла фі­на­ліс­ткай На­цы­яна­ль­на­га ад­бо­рач­на­га ту­ра дзі­ця­ча­га "Еўра­ба­чан­ня": за­быц­ца на яе вя­сё­лую "Баб­ку Ёжку" бы­ло не­маг­чы­ма. Не трэ­ба за­бы­вац­ца на гэ­тую пес­ню і ця­пер: яна ўвай­шла ў кон­кур­сную пра­гра­му Зла­ты на "Сла­вян­скім ба­за­ры ў Ві­цеб­ску".

Ня­ўрым­слі­васць ге­ра­іні бы­ла, пэў­на, "спі­са­на" з са­мой дзяў­чын­кі -  аўта­ра гэ­тай пес­ні. Лі­та­ра­ль­на на­пя­рэ­дад­ні ві­цеб­ска­га фо­ру­му Зла­та ста­ла лаў­рэ­атам двух прэс­тыж­ных між­на­род­ных кон­кур­саў: "За­ла­той пчол­кі", што ад­бы­ва­ецца ў Клі­ма­ві­чах на Ма­гі­лёў­шчы­не, і "Крым­скіх хва­ляў" у Фе­адо­сіі, дзе яна за­ня­ла І мес­ца.

- Спе­цы­яль­на для Зла­ты, -  рас­па­вя­дае Свят­ла­на Ста­цэн­ка, мас­тац­кі кі­раў­нік На­цы­яна­ль­на­га цэн­тра му­зыч­на­га мас­тац­тва імя У.Му­ля­ві­на, -   на­пі­са­ла "Жу­ра­він­ку" на сло­вы Іры­ны Сус­лен­ка. Ні­як не маг­лі знай­сці тое, што ха­це­ла­ся б, та­му да­вя­ло­ся са­мой на­пі­саць. Га­лоў­нае, каб Зла­та пе­ра­маг­ла сваё хва­ля­ван­не (а хва­лю­юцца ўсе дзе­ці:  гэ­та на­рма­ль­ны "пра­цоў­ны мо­мант") і прад­эман­стра­ва­ла мак­сі­мум та­го, што яна мо­жа. А мо­жа яна -  мно­гае! Так што -  уда­чы ёй і Бос­ка­га блас­ла­вен­ня. Да­рэ­чы, на­конт уда­чы: не­вы­пад­ко­ва га­во­раць, што шан­цуе тым, хто шмат пра­цуе. Хай гэ­тыя сло­вы бу­дуць пра Зла­ту!

- Ну, а пра тое, як пра­цуе Цэнтр імя Му­ля­ві­на, свед­чыць ха­ця б тое, што ва­шы вы­ха­ван­цы ба­га­та прад­стаў­ле­ны на ця­пе­раш­нім "Сла­вян­скім ба­за­ры ў Ві­цеб­ску"...

- Так, яны ўдзе­ль­ні­ча­юць у не­ка­ль­кіх кан­цэр­тах. Той жа Андрэй Ку­нец за­про­ша­ны вя­ду­чым дзі­ця­ча­га кон­кур­су, спя­вае ён і на плош­чы Пе­ра­мо­гі ў пра­екце "Зор­кі "Еўра­ба­чан­ня". На жаль, Ксе­нія Сіт­нік не змаг­ла за­ві­таць на "Сла­вян­скі ба­зар у Ві­цеб­ску", бо ў яе бы­ла за­пла­на­ва­на іншая па­ездка. За­тое ў фес­ты­ва­ль­най пра­гра­ме апы­ну­ла­ся Юлія Пі­нь­ке­віч. Ансамбль "За­ра­нак" раз­ам з да­рос­лы­мі са­ліс­та­мі ста­не "ка­сіць ка­ню­шы­ну" ў кан­цэр­це Дня Бе­ла­ру­сі. А Да­ша, Алі­на і Ка­ры­на, вя­до­мыя як дзя­во­чае "еўра­ба­чан­нае" трыо, у га­ла-кан­цэр­це за­крыц­ця фес­ты­ва­лю пра­па­ну­юць мікс з бе­ла­рус­кіх пе­сень.

Па­зва­ніў­шы Зла­це на­пя­рэ­дад­ні "Сла­вян­ска­га ба­за­ру ў Ві­цеб­ску" на хат­ні тэ­ле­фон, па­чу­лі яе ба­ць­ку Ва­сі­ля Пят­ро­ві­ча:

- Ця­пер яе цяж­ка до­ма за­спець: ка­лі не на рэ­пе­ты­цыі, дык дзе­сь­ці на ву­лі­цы гу­ляе. Спя­ваць ёй пад­аба­ецца, і мы ра­ды, што яна мо­жа  рэ­алі­за­ваць ся­бе. Ста­рэй­шая на­ша да­чка, Лі­за­ве­та, спя­вае ў хо­ры, я і сам - са­ліст сту­дыі "Кра­са­вік", так што, мо­жа, твор­чыя ге­ны гэ­так па­сту­по­ва і "на­за­паш­ва­лі­ся", каб Зла­це пе­рад­ацца?..

За­йца­ву не ба­чы­лі?

"Не ба­чыць" мін­чан­ку Ган­ну За­йца­ву апош­нім ча­сам не­маг­чы­ма, бо яна па­спя­вае бы­ваць па­ўсюль. За­йма­ючы­ся ў кла­се з му­зыч­ным ухі­лам ста­ліч­най шко­лы № 201, на­вед­вае так­са­ма сту­дыю па сцэ­ніч­най мо­ве і акцёр­скім май­стэр­стве. Час­та з'яўляецца на тэ­ле­экра­не: і пра­гра­мы вя­дзе, і клі­пы вы­пус­кае, і ў рэ­кла­ме зды­ма­ецца. За­ўва­жа­на яна бы­ла і ся­род удзе­ль­ні­каў на­ва­год­няй каз­кі ў Па­ла­цы Рэ­спуб­лі­кі, дзе сыг­ра­ла ад­ну з цэн­тра­ль­ных ро­ляў. Што ж, ві­даць, та­кі ўжо ў яе "Ня­сум­ны ўзрост" -  у ад­па­вед­нас­ці з на­звай сту­дыі па ва­ка­ле, якая і пра­кла­дае дзяў­чын­цы пе­сен­ны шлях.

- Ці пе­ра­шка­джае на­ву­чан­ню та­кая на­сы­ча­ная твор­чая дзей­насць? -  пыт­аюся ў На­тал­лі Су­хам­лі­ной, кі­раў­ні­цы "Ня­сум­на­га ўзрос­ту". -  Зда­ра­ецца, вы­клад­чы­кі не за­ўсё­ды ві­та­юць пад­обную актыў­насць...

- Гэ­та цу­доў­на! А яшчэ і ка­рыс­на. Асаб­лі­ва, ка­лі ёсць жа­дан­не. А ў Ані яно ёсць. Яна ўво­гу­ле - ча­ла­век ве­ль­мі сур'ёзны, та­ле­на­ві­ты, пра­цаз­до­ль­ны. І з та­кі­мі якас­ця­мі мо­жа да­лё­ка па­йсці...

Па­тэ­ле­фа­на­ваў­шы са­мой Ган­не, за­да­ла ёй "звык­лае" да­рос­лае пы­тан­не: "Кім ма­рыш стаць?" І па­чу­ла:

- Ка­лі не ста­ну спя­вач­кай і артыс­ткай - дык бу­ду му­зы­ку пі­саць. Ка­лі не бу­ду му­зы­ку пі­саць - дык ста­ну адзен­не "зор­кам" ма­ля­ваць:   та­кія ж шы­коў­ныя строі, як ды­зай­не­ры зра­бі­лі мне да "Сла­вян­ска­га ба­за­ру ў Ві­цеб­ску". А ка­лі не мо­ды ма­ля­ваць - дык ад­крыю рэ­ста­ран. У мя­не ба­ць­ка смач­на га­туе, і ў яго ў дзя­цін­стве та­кая ма­ра бы­ла:  рэ­ста­ран ад­крыць. Я так­са­ма ця­пер ву­чу­ся ку­ха­рыць, ён мне пад­каз­вае, ча­сам -  ма­ма, ба­бу­ля, ста­рэй­шая сяс­тра Ка­ця. Пры­хо­дзь­це, па­час­тую!..

Ну, а на кон­кур­се га­лоў­ным "ку­ха­рам" за­ста­ецца, ма­быць, сам лёс. Ха­ця ацэ­нь­ва­юць "шан­сы на шан­ца­ван­не"  -  чле­ны жу­ры.