Значную частку свайго жыцця Алесь Адамавіч прысвяціў дзецям. Многія ведаюць яго як кіраўніка студыі выяўленчага мастацтва і студыі “Квецень” пры Палацы культуры і спорту чыгуначнікаў. 
А.Квяткоўскі. "Лета".
— За дваццаць гадоў праз мае студыі прайшло паўтары тысячы дзяцей, — расказвае настаўнік.— Больш за сто з іх працягваюць навучанне ў вышэйшых і сярэдніх мастацкіх установах. Шмат хто стаў бізнесменам, кіраўніком устаноў і арганізацый, хатняй гаспадыняй, але з імі прыемна сустракацца, напрыклад, на маіх выстаўках. Самае галоўнае, што яны не страцілі Высокі Дух Прыгажосці.
З 2006 г. Алесь Квяткоўскі выкладае на архітэктурным факультэце БНТУ. У вольны час — працуе ў майстэрні.
За плячыма — персанальная выстаўка ў 1997 г. “Гульні з вадзянымі фарбамі”, справаздача з летняга аздараўленчага лагера пад Светлагорскам для чарнобыльскіх дзяцей па лініі “Зялёнага крыжа” “Тэрапія праз творчасць”. Мастак прадстаўляе эксперыменты экалайну, незнаёмай тады фарбы з Галандыі (нешта сярэдняе паміж акварэллю і гуашшу). Лёгкія празрыстыя колеры перадаюць розны настрой: тады ўпершыню з’явіліся вельмі шматзначныя колера-музычныя “Вертыкальныя лініі” як вобраз ці то вертыкальнага часу, ці то віртуальнага лесу.
У маі 2007 г. разам з вядомым сталічным паэтам Віктарам Шніпам, сваім земляком (абодва родам з Валожына), мастак зрабіў выстаўку жывапісу “Дарога да храма”, прысвечаную свайму сябру, паэту Анатолю Сысу. Віктар Шніп прадставіў лірычную “Баладу дарогі да храма”. Арганічнае адзінства пятнаццаці жывапісных палотнаў і пятнаццаці вершаўверлібраў вядуць гледача па слядах сучаснай Галгофы. Пякучы боль, духоўны неспакой выпраменьваюць карціны “Воўчая карона”, “Лес”, “Лясны дзед” і інш.Вобраз маці, маці-Радзімы вельмі сімвалічны і адухоўлена-пяшчотны ў творы “Пчаліная матка”: жоўта-бурштынавыя соты, поўныя жнівеньскага мёду, незямны водар спалучэння сонечнага святла, нектару і святла ахвярнай матчынай любові. Патрыёт свайго краю, параненага Чарнобылем, мастак не мог абысці тэму агульнанароднай трагедыі. Шэсць палотнаў з серыі “Мая хворая Радзіма”былі набыты аматарамі жывапісу з Францыі.
— Прыход мастакоў з народу не знікне ніколі. Наша шматпакутная радзіма вельмі багатая на таленты, бо душа народа жывіцца вераю дзядоў і прадзедаў, — разважае мастак. — Вельмі люблю прыязджаць у вёску Гузні, што на Століншчыне, на Капыльшчыну, дзе яшчэ нядаўна жыла мая радня. Там добра думаецца, з’яўляюцца новыя вобразы. Лічу, што дзеці абавязкова павінны прыязджаць у вёскі да бабуль на лета, дапамагаць па гаспадарцы, каб не гублялася сувязь пакаленняў, сувязь з роднай зямлёй.
13 чэрвеня Алесь Квяткоўскі адзначыў сваё 55-годдзе. Пажадаем мастаку новых творчых праектаў і здзяйсненняў, “красы і сілы” ў служэнні мастацтву, Бацькаўшчыне, жыццю.
Святлана РАМАНАВА