- Сам я з Бабруйскага раёна... Вайна пачалася. Неўзабаве фашысты Бабруйск акупіравалі. Жыў пад акупацыяй. Але ж камсамольцам быў. Білет схаваў, пачаў нашых палонных, што лес валілі, падкормліваць, а потым з партызанамі кантакты знайшоў. Палонных пасля ўцёкаў у партызанскі атрад перапраўляў. А калі за мной фашысты пачалі цікаваць, і сам у лес пайшоў... У 1943 годзе гэта было... Атрад партызанскі прыналежаў 247-у асобнаму палку, што дыслацыраваўся на тэрыторыі Клічаўскага раёна. Там цяпер - комплекс мемарыяльны, турыстаў возяць... Фашыстаў забіваў - цяжка падлічыць, колькі, бо быў камандзірам мінамётнага адзялення, надаралася і падрыўніком ваяваць на чыгунцы... Усялякае было. Аднойчы ўзімку далі заданне перадаць у Панюшкавічы, дзе Дунін-Марцінкевіч нарадзіўся, важныя даныя. Пайшоў. Пісталет пад ватоўкай, аўтамат не ўзяў... І раптам у лесе - фашыст на кані. А снег вялікі, збочыць - ніяк. Я хутчэй лозак наламаў: маўляў, па сялянскай справе ў лесе, а ў самога валасы пад шапкай дыбарам. Я яму "Гутэн таг" і ён мне гэтае ж у адказ- так і размінуліся. А медаль "За адвагу" я атрымаў за вызваленне Мінска, за жорсткія вулічныя баі ў 1944-м. Потым на Маладзечна пайшлі, Гродна вызвалялі, ваявалі ў Польшчы. Там мяне і параніла...
На здымку: Васіль Антонавіч і Валянціна Іванаўна Буславы.