У многіх, нават невялікіх па фармаце, палотнах прасторы настолькі шмат, што хапіла б не на адну, а на дзве карціны. А.Кокцеў выбудоўвае кампазіцыю такім чынам, каб межы пейзажа пашыраліся: перад намі - не проста невялікая сітуацыя, адрэзак, кавалачак рэальнасці, а нешта агульнае, непарыўнае ("Этнаграфічны музей у Заслаўі", "Голас Радзімы", "Ліпень на Палессі"). Ці чалавек у адзінстве з прыродай, ці прырода, апрацаваная чалавекам і - побач - некранутая яе частка, - усе выявы падаюцца надзвычай натуральнымі. Мастак неаднаразова дэманструе горад ("Раніца новага раёна", "Восеньскі дзень"), але паказвае яго нам здалёк. Маладая клейкая ярка-зялёная лістота і трава, белыя пялёсткі квітнеючых садовых дрэў, рух вясновага ветру, яшчэ халаднаватага, але ўжо напоўненага водарам квецені, - палітра мастака змяшчае не толькі прыемныя чыстыя колеры, але і ўсе дробязі адценняў краявідаў. Буйныя мазкі вельмі дэталёва засяроджваюць на кожным імгненні таго, што для творцы мае значэнне: хвалі на рацэ, праталіны на дарозе да вёскі, саломкі ў стозе сена. Сучасных "гарадскіх" людзей мы тут не бачым: захапляецца Аляксей Анатольевіч простымі вясковымі жанчынамі ("Свята ў Вязынцы", "Вёска Запліссе. Памяць", "Першы сноп новага ўраджаю").