— Цікава, што ідэя,— распавёў Мікалай Рыгоравіч,— таксама належала беларусу: колішні выпускнік нашага харэаграфічнага каледжа Аляксей Садоўскі цяпер з’яўляецца галоўным інспектарам Саюза тэатральных дзеячаў Расіі і курыруе, у тым ліку, Краснаярскі ансамбль, якім цяпер кіруе, між іншым, унук Ігара Маісеева— легендарнага харэографа. Я прапанаваў калектыву два танцы: рускі і беларускі, абодва — у стылі характарнага мадэрна. У Сібіры жыве шмат выхадцаў з Беларусі, якія і сёння беражліва захоўваюць традыцыі, застаюцца адданымі носьбітамі беларускай культуры. І мая пастаноўка сталася знакам пашаны да нашых суайчыннікаў. Яны развучылі маю “Крутуху”— адзіны беларускі нумар, які ў 1980 годзе “пабываў” на Алімпіядзе. Дарэчы, галоўным балетмайстрам адкрыцця і закрыцця Алімпіяды быў тады Міхаіл Гадэнка— кіраўнік Краснаярскага ансамбля танца, які цяпер носіць яго імя.
Ну, а рускім нумарам сталася трохчасткавая сюіта “Ваталінка”— гэтае старадаўняе жаночае імя вельмі распаўсюджана ў Сібіры. Да таго ж, на працягу тых двух тыдняў, што я правёў у Краснаярску, мяне запрасілі правесці з калектывам майстар-класы. Узнікла і прапанова паставіць для іх яшчэ два нумары, ужо ўлетку, каб тыя адкрывалі новую праграму. Я, у сваю чаргу, рэкамендаваў ім звярнуцца і да нашых мастакоў і вытворцаў сцэнічных строяў.
Надзея БУНЦЭВІЧ