Іван Фаміч упэўнены: за гэтымі словамі — ніякай банальшчыны, адно толькі вялікі сэнс. Усё менш тых, хто памятае, якія выпрабаванні выпалі на долю Беларусі ў гады змагання з фашызмам. Гэтая памяць і не дае старыцца душы, заклікае перадаць нашчадкам досвед чалавека, які фарсіраваў Віслу і Одэр, штурмаваў Берлін, быў цяжка кантужаны, але захаваў веру ў добрае чалавечае прызначэнне. А гэтая вера ох як дорага каштуе. І ўмацаваць ёю кволую пакуль душу — маладзёжна-святарны абавязак кожнага ветэрана. І не павучанні тут да месца, упэўнены былы сувязіст і разведчык Іван Грыгор’еў, а шчырая і сардэчная, як песня, размова. У гэтым, напэўна, — уся існасць пераемнасці пакаленняў. Каб у выніку не рознагалосае гучанне атрымалася, а суладны магутны спеў, дзе поплеч з бацькам і дзедам — абавязкова сын ды ўнук…Кожная пядзь Магілёўшчыны паліта крывёй абаронцаў і вызваліцеляў Беларусі. Ля кожнай вёскі — помнік ці абеліск. Пад Бялынічамі, ля рачулкі Осліўка, да прыкладу, знерухомела на пастаменце гармата капітана Барыса Хігрына. У баі за Магілёў у 1941 годзе ён асабіста падбіў чатыры танкі фашыстаў і загінуў. Герой Савецкага Саюза Барыс Хігрын пахаваны ля Бялынічаў…Песня Івана Грыгор’ева і гармата Барыса Хігрына — як сімвалы неўміручасці беларускай душы.
Яўген МІКАЛАЕЎ
На здымках 1-ай паласы:
ветэранз Крычава Іван Грыгор’еў;
гармата капітана Барыса Хігрына.