 |
П.Паршын. “Маўклівая размова з вечнасцю”. |
На яго палотнах не сустрэнеш цьмяныя, цяжкія, драматычныя сцэны — і таму ёсць сваё тлумачэнне: дзяцінства будучага мастака прайшло пад знакам ліхалецця Вялікай Айчыннай вайны і цяжкасцей пасляваеннага адраджэння. А мастацтва, на думку Пятра Канстанцінавіча, павінна перш за ўсё выхоўваць у чалавеку пачуццё прыгожага, быць бескарыслівым, высокім ідэалам учынкаў творцы, служыць дабру і справядлівасці, адвечнай гармоніі свету.
Мастак з поспехам працуе ў розных жывапісных жанрах, аднак апошнім часам галоўную ўвагу яго плённых творчых пошукаў займаюць кампазіцыйны партрэт сучаснікаў (больш дакладна — сучасніц-прыгажунь) і, асабліва, лірычны пейзаж.
Хвалююць, зачароўваюць, надоўга запамінаюцца такія мажорна-музычныя, аптымістычныя і сонечныя яго карціны, як “Духмянае лета”, “Ружовы дзень”, “Залаты кастрычнік”, “Блакітныя каралі вясны”. А эпічная “Маўклівая размова з вечнасцю” (“На возеры Нарач”) — сапраўдны шэдэўр мастака: арыгінальны, філасофскі, у нечым “рэрыхаўскі” погляд на рэчы ў сучасным беларускім пейзажным мастацтве!
Падкрэслю, што з 1990-х гадоў творы П.Паршына годна прадстаўлялі Беларусь за мяжой на разнапланавых групавых мастацкіх выстаўках ад Саюза мастакоў: у Францыі, Германіі, Швецыі, Польшчы, Літве. Поспехам яны карыстаюцца і цяпер сярод аматараў і прафесіяналаў на Радзіме…
Аляксандр РУНЕЦ