Больш за тое: не было б Юлі ды Косці — не было б і пастановак Р.Паклітару, што дазволілі яму стаць харэогафам, запатрабаваным у розных краінах. Таму не будзе перабольшваннем сказаць, што нашы танцоўшчыкі зрабілі ўнёсак не толькі ў нацыянальную харэаграфію, але і ў сусветную. І параўнаць яго можна хіба з той касмічнай эрай, што наступіла ў беларускім харэаграфічным выканальніцтве 30-годдзе таму, калі смелыя елізар’еўскія фантазіі пачалі ўвасабляць Юрый Траян і Людміла Бржазоўская. Яны сталі сімваламі мужчынскай брутальнасці і жаночай безабароннасці, якая, тым не менш, і кіруе мужчынскімі ўчынкамі. Калі б не яны, не было б і той харэаграфіі В.Елізар’ева, якую сёння ведае ўвесь свет, бо любая творчая ідэя, каб заваяваць прыхільнікаў, павінна мець годную “прэзентацыю”.
Ю.Дзятко і К.Кузняцоў сімвалізуюць новыя суадносіны вечнага “адзінства і барацьбы супрацьлегласцей”, заснаваныя на партнёрстве роўных. Іх артыстычны і сямейны дуэт — папраўдзе “саюз непарушны”.
А іх героі — не міфалагізавана рамантызаваныя “прынц і прынцэса” ці “рыцар і дама яго сэрца” (нават калі гэта, здавалася б, наканавана балетнай класікай), а рэальныя людзі, што абстрагуюцца ад побыту ў свет высокай духоўнасці.
І вельмі сімвалічна, што высокае званне яны атрымалі напярэдадні светлага свята Ражджаства Хрыстовага. Дык хай калядная зорка асвятляе іх шлях і надалей!
Надзея БУНЦЭВІЧ