 |
Але мне, да прыкладу, было б цікава паказаць на сцэне пераўвасабленне Пахіты з цыганкі ў свецкую даму. Там жа сюжэт быў — ну проста “бразільскі серыял”! Дзяўчынку скралі цыгане, выхавалі яе ў сваіх традыцыях, — і раптам яна даведваецца пра сваё знатнае паходжанне і бярэ шлюб з каханым. Уяўляеце, колькі розных пачуццяў і адценняў можна “ўкласці” ў гераіню? А калі мы сустракаемся з ёй толькі пад час вяселля, на якім звычайна “ўсе шчаслівыя пары шчаслівыя аднолькава”, стварыць запамінальны вобраз бывае вельмі цяжка.
— Тым не менш, вам гэта ўдалося. У вашай Пахіты, у адрозненне ад безлічы ранейшых увасабленняў гэтай гераіні, застаюцца рысы цыганкі. І гэта прытым, што класічная харэаграфія быццам бы не дае для гэтага ніякіх магчымасцей. Думаю, калі б вам раптам давялося танцаваць увесь колішні спектакль, дык у першых актах ваша Пахіта-цыганка, несумненна, утрымлівала б нейкі “генетычны код” свайго высокага паходжання. Але ў тым, з якой лёгкасцю вы зараз балансуеце на мяжы класічнага танца і характарнага, “вінавата”, мабыць, яшчэ адна ваша партыя — Мерсэдэс у балеце “Дон Кіхот”.
— Мне заўсёды цікава працаваць над чымсьці новым, яшчэ нязведаным. А потым — працягваць удасканальвацца ў гэтым. Таму бывае, што мае гераіні з цягам часу змяняюцца: я ж і пасля прэм’еры працягваю шукаць і ўдасканальваць адценні знойдзенага вобраза.
Што ж да Мерсэдэс, дык калі мне прапанавалі партыю гэтай тэмпераментнай іспанкі, спачатку былі сумневы. Ці маё гэта? Ці здолею? І ці змагу я, у рэшце рэшт, перайсці з пуантаў на чаравікі? У мяне ж усе партыі былі — выключна класічныя, неакласічныя. Але ўжо ад самой працы атрымала каласальнае задавальненне. Іспанская пастаноўка корпуса і рук узбагаціла мяне як балерыну, захацелася нават яшчэ штосьці падобнае паспрабаваць.
— Непадробнай Мерсэдэс яшчэ некалькі гадоў таму была салістка тэатра, а цяпер педагог-рэпетытар Таццяна Шаметавец. Пэўна, яна і працавала з вамі над гэтай партыяй?
— Так, і я ёй вельмі ўдзячная. Звычайна я працую з Людмілай Генрыхаўнай Бржазоўскай — гэта проста чалавек-легенда, я ў яе не толькі ўсяму вучуся, але і атрымліваю асалоду ад саміх стасункаў.
Партыя ж Мерсэдэс прынесла мне магчымасць больш шчыльна пасупрацоўнічаць з Таццянай Рамуальдаўнай: яна таксама вельмі многа дала не толькі як педагог-рэпетытар, але і як надзвычай яркая асоба. Так што ў маёй узнагародзе ёсць і важкая доля іх таленту і нястомнай працы, а таксама — усяго тэатра. Бо ніводзін саліст не існуе ў беспаветранай прасторы — яго фарміруе сама атмасфера, энергетыка ўсіх тых калег, хто быў да яго і хто яго акружае цяпер. Дзякуючы гэтаму ўзнікае пераемнасць традыцый, так неабходная для мастацтва. Для нас, артыстаў, вельмі важна яе бачыць — і гэтак жа важна атрымліваць знакі прызнання. Асабліва для артыстаў балета, сцэнічная кар’ера якіх завяршаецца куды раней, чым спевакоў ці акцёраў. І тое, што наша праца адзначаецца на самым высокім дзяржаўным узроўні — вялікі гонар і шчасце.
Надзея БУНЦЭВІЧ
Фота Васіля МАЙСЯЁНКА
Фота Васіля МАЙСЯЁНКА