 |
Н.Піскуновіч. “Лясное возера”. |
— Мне падабаецца працаваць у двух кірунках — акварэльным жывапісе і батыку, — распавяла мастачка. — Лёсавызначальным стала для мяне знаёмства з творчасцю акварэліста Уладзіміра Іванавіча Рынкевіча, прадстаўніка віцебскай школы жывапісу, прафесара, выконваючага абавязкі загадчыка кафедры народнага дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва Беларускага дзяржаўнага універсітэта культуры і мастацтваў. На ягоных майстар-класах адкрыла для сябе бязмежныя магчымасці акварэлі, даведалася пра эксперыментальныя прыёмы тэхнікі, не вядомыя класічнай акадэмічнай школе. Захацелася паспрабаваць самой. Пераканалася: акварэль — мая стыхія.
— Адна з унікальных магчымасцей акварэлі — у яе дынаміцы, — патлумачыў Уладзімір Рынкевіч на адкрыцці выстаўкі “Успаміны пра Бацькаўшчыну”. — Калі фарба сама расцякаецца, галоўнае — не “перашкаджаць” ёй. Але важна своечасова спыніцца, не пераступіць няўлоўную мяжу пачуцця меры.
Гэтае беспамылковае чуццё і ёсць само мастацтва. Важна быць сааўтарам матэрыялу, і, на мой погляд, Наталлі гэта ўдаецца… А яшчэ я лічу: калі настаўнік натхнёны творчасцю, шанцуе і яго студэнтам. Творчую асобу можа выхаваць толькі творчая асоба…
Дарэчы, падобная выстаўка ладзілася ў сценах каледжа ўпершыню за 15 гадоў існавання аддзялення дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва. Дырэктар установы Юрый Лейка выказаў спадзеў, што паспяховы старт Наталлі Піскуновіч стане стымулам і для іншых выкладчыкаў, а таксама студэнтаў. Так што, будзем спадзявацца, жывапісныя выстаўкі “прыжывуцца” ў сценах каледжа.
Ала ЖУР
Фота Дзмітрыя ЖУРА