 |
Пад час адкрыцця мастацкай галерэі Уладзіміра Пракапцова ў Добрушы. |
Пранікнёнасць адчування таямнічай сувязі таго, што ёсць, з тым, што было, надае жывапісу мастака асаблівасць, якая ўласціва толькі сапраўдным творцам.
Карціна “У бацькоўскім садзе” настолькі жывая, рухавая, што, здаецца, яна фрагментарна ствараецца на вачах у гледачоў. Ляцяць на самотным ветры часу галіны крон, разбягаюцца травы... Але над дахам бацькоўскага селішча кроны дрэў выразна сышліся ахоўным купалам...
Такая яна, мастакоўская шматасацыятыўнасць! І гэткіх па-філасофску значных твораў у добрушскай экспазіцыі нямала.
Жывапісец імкнецца перадаць тое, што яшчэ толькі ўзнікае або ўжо знікае. І гэта вымушае шукаць і знаходзіць адпаведны зменлівы каларыт.
Работы “Нараджэнне дня”, “Ноч юнага мая” — яскравае таму пацвярджэнне. Кантрастна ўзнікаюць у густой сінечы прывідныя абрысы хаты, дах якой ужо зрабіўся... небам. Ці не таму дыптых “Ноч юнага мая” прысвячаецца Бялыніцкаму-Бірулю — класіку беларускага пейзажа?
43 творы — свае, сына Паўла і вядомых мастакоў Леаніда Шчамялёва, Валерыя Шкарубы, Уладзіміра Тоўсціка, Леаніда Дударэнкі, Тамары і Уладзіміра Васюкоў, Марыі і Мікалая Ісаёнкаў ды іншых — з уласнай калекцыі ахвяраваў Добрушу Уладзімір Іванавіч. Яны і сталі асновай мастацкага фонду яго галерэі.
Папрасіў Уладзіміра Іванавіча пад час вернісажу падзяліцца сваімі задумамі.
— Будзем тут, у Добрушы, наладжваць персанальныя і калектыўныя выстаўкі беларускіх мастакоў, а таксама экспазіцыі з фондаў Нацыянальнага мастацкага музея. У наступным годзе плануем правесці Мядовы, Яблычны і Пшанічны фестывальныя кірмашы. Адкрыем і першы ў свеце помнік Пчале. Наогул, пастараемся яшчэ лепш упісаць Добруш у мастацка-культурнае асяроддзе Беларусі.
Ізяслаў КАТЛЯРОЎ
Светлагорск