Сцэна са спектакля "Трэцяе вока". Фота: slonimteatr.by
“Трэцяе вока” ўпершыню ідзе на беларускай сцэне, а для рэжысёра-пастаноўшчыка гэта “дарослы” дэбют. Раней рэжысёр ставіла толькі спектаклі для юных гледачоў, а цяпер паспрабавала сябе і свае творчыя сілы ў больш сур’ёзнай пастаноўцы.
Дарэчы, на прэм’еру спектакля завітала шмат гасцей, сярод якіх былі педагог па рэжысуры, загадчык кафедры рэжысуры БДАМ Віталь Катавіцкі, супрацоўніца Міністэрства культуры Рэспублікі Беларусь Лізавета Грынкевіч, доктар мастацтвазнаўства Вераніка Ярмалінская, тэатразнаўца Вольга Скварцова, намеснік начальніка аддзела культурна-асветнай работы Гродзенскага аблвыканкама Вольга Багдановіч і загадчыца аддзела культуры Слонімскага райвыканкама Галіна Данільчык.
Пры такіх салідных гледачах і спецыялістах сцэнічнага мастацтва здавалася, што артысты пачнуць хвалявацца, перажываць, каб толькі ўсё атрымалася так, як гэтага патрабавала рэжысёр Вікторыя Міхальчык. Аднак усё было адыграна на дастаткова добрым прафесійным узроўні. Тым больш спектакль выбудоўваўся толькі на чатырох ролях, дзве з якіх выконвалі маладыя артысткі тэатра: старэйшую дачку Вольгу арыгінальна сыграла артыстка Галіна Ерамейчык, а малодшую дачку Ксюшу — артыстка Дзіяна Федасевіч. Ролю іх маці Ніны Фёдараўны выканала вопытная артыстка Наталля Шугай, а ролю Пятра Іванавіча цудоўна сыграў артыст Ігар Макараў.
А цяпер — пра што сам спектакль? Пра што напісала п’есу малады драматург з Урала, вучаніца вядомага рэжысёра і драматурга Мікалая Каляды? Чаму п’еса зацікавіла слонімскага рэжысёра? Здаецца, сюжэт просты...
Пяцідзесяцігадовая Ніна Фёдараўна атрымлівае пенсію па інваліднасці, але яшчэ працуе і адна выхоўвае дзвюх дачок. Яе муж-алкаголік даўно знік з поля зроку сям’і. Першая дачка Вольга ўжо дарослая, ёй 23 гады. Яна працуе выхавацельніцай у дзіцячым садку, атрымлівае невялікі заробак, які маці адразу канфіскуе, каб дачка яго не згубіла. Разумеючы, што старэйшая дачка “трохі не ўдалася”, жанчына гатовая заплаціць накопленыя грошы за тое, каб малодшую дачку Ксюшу прынялі ў школу для здольных дзяцей і каб у будучым яна змагла паступіць у прэстыжную вышэйшую навучальную ўстанову і выбіцца ў людзі.
Гэту ідэю-фікс Ніны Фёдараўны і выкарыстала яе дачка Вольга, каб падманным шляхам узяць у маці 100 тысяч рублёў, а потым паехаць і пачаць самастойнае жыццё. Яна запрасіла ў дом ліпавага “дырэктара школы” — пераапранутага п’яніцу-вартаўніка з дзіцячага садка, якому маці Вольгі аддала грошы пад выглядам узносу на патрэбы школы…
Так, многія маці любяць сваіх дзяцей, але не заўсёды ўмеюць даць ім шчасця, пазбаўляючы пры гэтым магчымасці набыць уласную самастойнасць. Таму дзеці часам дабіваюцца гэтай самастойнасці не самым добрым чынам. Ды і заўсёды не хапае грошай, якія даюцца вельмі цяжка. П’яніца-вартаўнік-дырэктар Пётр Іванавіч у спектаклі на гэты конт так разважае: “Чалавеку высокадухоўнаму пра грошы думаць нельга! Прызямляе. Я сабе трэцяе вока адкрыў. Грошы на духоўным узроўні — усяго толькі прышчы…”
Сяргей ЧЫГРЫН
Працяг тэмы — у газеце "Культура" №18 за 30 красавіка.