Штотыднёвая грамадска-асветнiцкая газета
Выдаецца з кастрычнiка 1991 года
Захаванне памяці аб пакутах і падзеле
11 жніўня адбылася выязная нарада з удзелам намесніка кіраўніка Адміністрацыі Прэзідэнта Ігара Луцкага і міністра культуры Анатолія Маркевіча ў горад Бяроза Брэсцкай вобласці.
Каб не забывалі…
Музей бітвы за Днепр (Лоеў) сумесна з Дзяржаўным архівам грамадскіх аб’яднанняў Гомельскай вобласці прэзентуе навукова-даследчы і экспазіцыйна-выставачны фота-дакументальны праект “ПАРТЫЗАНЫ. ЭПІЗОДЫ”.
Музыка паэзіі і болю
5 жніўня ў доктара мастацтвазнаўства, прафесара Вольгі Дадзіёмавай, якая нядаўна атрымала званне заслужанага дзеяча мастацтваў Беларусі, быў дзень народзінаў. Імянінніца сама падрыхтавала да яго падарунак — усім нам: літаральна месяц таму выйшла з друку яе чарговая кніга. На гэты раз не па гісторыі беларускай музыкі, як усе прызвычаіліся, а… зборнік вершаў. Яго назва — “Жыццё па-за мяжой болю” — адлюстроўвае той складаны стан, у якім знаходзіцца навукоўца апошнім часам, мужна змагаючыся з цяжкім захворваннем, што прыкавала яе да ложка.
Хто ўшануе Іх памяць?
Ёсць гарады, дзе бег жыцця нібы спыніўся. Старыя камяніцы, помнікі сакральнай архітэктуры, брук, пакручастая планіроўка вуліц, вузкая палоска неба над галавой, нібы заціснутая жорнамі старых муроў, ні на хвіліну не даюць разняволіцца. Ты “цалкам там”, у гісторыі. Разам з ценямі далёкай мінуўшчыны. Спрыяе паўнаце гэтага пачуцця яшчэ і наяўнасць памятных дошак вядомым гістарычным дзеячам, якія тут жылі, працавалі, і, вядома ж, кахалі. Прычым некаторыя памятныя дошкі самі ўжо даўно сталі адметнасцямі, бо ім пад сотню год. Напрыклад, у Вільні (па-літоўску Вільнюс), аднаму толькі ліцьвіну-беларусу Адаму Міцкевічу, ураджэнцу Наваградчыны, іх некалькі. А ёсць яшчэ і іншым, не менш вядомым нашым землякам — Францішку Скарыну, Ігнату Дамейку, Станіславу Манюшку, Францішку Багушэвічу, Кастусю Каліноўскаму і інш.
Кніганошы XXI стагоддзя, або З кнігай можна і на пляж
Айчынныя бібліятэкі апынуліся сёння ў даволі няпростых умовах, калі трэба і ўтрымліваць увагу чытачоў, спешчаных інтэрнэтам, і змагацца з наступствамі неспрыяльнага эпідэміялагічнага становішча, выкліканага кавідам. Разам з тым падобныя “баявыя” ўмовы па-свойму спрыяюць бібліятэкарам у развіцці крэатыўных ідэй і знаходак, даюць шанс для палёту фантазіі і робяць калісьці шараговыя мерапрыемствы “для галачкі” вясёлымі, адметнымі і незабыўнымі як для чытачоў, так і для саміх супрацоўнікаў айчынных кніжніц.
“Сёстры Дастаеўскія” запрашаюць…
У Мінскім абласным драматычным тэатры, што ў Маладзечне, адбылася здача спектакля “Сёстры Дастаеўскія” мастацкаму савету і камісіі Міністэрства культуры Беларусі. Прэм’ерныя паказы пройдуць у верасні, на адкрыцці новага сезона.
Кожнаму — свайго анёла
30 ліпеня незвычайная “Ноч у тэатры” завяршыла 133-ці сезон Магілёўскага абласнога драматычнага тэатра. На той жа праект, спалучаны з прэм’ерай спектакля “Аддай маё сэрца”, калектыў запросіць публіку пра адкрыцці сезона ў верасні. Дарэчы, гэта далёка не адзіная новая пастаноўка: ліпень быў адзначаны прэм’ерай “Калігулы” паводле аднайменнай п’есы А.Камю. А крыху раней на малой сцэне з’явілася дзіцячая казка “Чаму вымерлі дыназаўры?”.
Доктар Раус, якога мы не ведаем
Прэм’ера спектакля “Кар’ера доктара Рауса” адбылася ў 2017 годзе і была прымеркавана да пяцісотгоддзя з дня друку першай беларускай кнігі — Псалтыра. Станоўчая рэакцыя публікі, апладысменты, якія доўжацца яшчэ пяць хвілін пасля заканчэння, захопленыя водгукі ў сетцы — так сустрэлі спектакль спачатку. Прайшло ўжо чатыры гады, а рэакцыя ўсё такая ж. І ў другі, і ў трэці раз хочацца ісці ў Рэспубліканскі тэатр беларускай драматургіі, клікаць сяброў і знаходзіць новыя сэнсы, прымячаць дробныя дэталі — тыя, ад якіх мурашкі па скуры і слёзы на вачах.
Уключыць бібліяфарсаж!
Не першы раз тэлефануюць мне з роднай Веткі. Напішы, маўляў, што няма дзе моладзі танцаваць. Тым больш у гэтыя летнія цудоўныя вечары, калі сама прысожская прырода прымушае палешука думаць пра ўзнёслае ды летуценнае, згадваць пра любоў і каханне. Прырода на гэта здольная. А мясцовая сфера культуры? Атрымліваецца, летуценне выключана са спісу культурных паслуг? Ці не зашмат пытанняў?! Адназначна адно: моладзь без танцаў занадта хутка старэе. І працэс гэты ў Ветцы значна зацягнуўся. Танцавальная зала ў РДК доўгі час знаходзілася ў аварыйным стане. А летнюю “клетку”, дзе прайшло маё танцавальнае юнацтва, скасавалі па прычыне рэканструкцыі старасвецкага парку на Краснай плошчы. Таямнічы парк ператварыўся ў стандартны сквер. А танцавальную пляцоўку перанеслі з цэнтра на ўскраіну, пад прадзільную фабрыку, у колішнюю панскую дуброву. Ды штосьці і тут не заладзілася. Мо я безнадзейна састарэў і танцы сёння сапраўды страцілі актуальнасць? Не ведаю, толькі ў маё юнацтва ў “клетцы” было не пратаўкнуцца. Я і не пісаў бы пра гэта, бо дыскатэкі апошнім часам перасталі прыносіць важкі даход па вядомай прычыне часовых абмежаванняў для непоўнагадовых. Але любы маркетолаг зазначыць з веданнем справы, што дыскатэчны прыбытак залежыць не столькі ад танцораў, колькі ад дыджэяў ды іх начальнікаў. Вось і прыйшлося карпець над гэтымі радкамі. Зараз паспрабую перадаць тую веткаўскую сітуацыю, пра якую мне вушы пратрубілі.
Рафал Слізень, скульптар з Наваградчыны
У пазамінулым нумары (гл. № 31, 2021) “К” апублікавала кароткі “нарыс жыцця” сядзібы роду Слізняў у Бартніках (Баранавіцкі раён), вядомай калісьці ўсёй Наваградчыне і нават далёка за яе межамі. Сёння прыйшоў час распавесці пра самых славутых прадстаўнікоў старога беларускага шляхецкага роду Слізняў, сярод якіх першае месца па праве належыць скульптару-аматару і архітэктару Рафалу Слізню.
“Этот фильм взят в качестве трофея...”
...Сеанс пачынаўся так. Святло згасала і на экране белымі літарамі на чорным фоне з’яўляўся надпіс: “Этот фильм был взят в качестве трофея после разгрома Советской Армией немецко-фашистских войск под Берлином в 1945 году”.
Арт-партрэт, фота, жывапіс, Віцебск — DASHA ART
Паўтара года таму Федэрацыя еўрапейскіх фатографаў прызнала “Найлепшым прафесійным фатографам Еўропы — 2020” не заслужанага мэтра, а маладую дзяўчыну з Віцебска Дар’ю ЕРАМЕЕВУ, вядомую ў мастацкім свеце як DASHA ART. Акрамя ўсяго, Дар’я стала першым прадстаўніком Усходняй Еўропы і першай жанчынай, хто атрымаў гэтае званне. Нягледзячы на маладосць, пра выпадковасць поспеху казаць нельга — работы Дар’і ўжо не адзін год прыцягвалі ўвагу, атрымлівалі ўзнагароды. Яе фота сталі пэўным чынам нават папулярнымі — бо яны яскравыя, крэатыўныя, своеасаблівыя. Цяпер у Мінску ў Мастацкай галерэі Міхаіла Савіцкага ідзе выстава, дзе можна пабачыць многія з іх. Што прынесла такое пачэснае званне, якія планы і ідэі ў віцебскага фотамастака зараз? Забягаючы наперад — менавіта фатаграфіі DASHA ART стануць мастацкай часткай беларускага павільёна на Сусветнай выставе Expo-2021, якая ў кастрычніку адкрыецца ў Дубаі.
“Лістапад”, “Анімаёўка”, прэм’еры і юбілеі
Пра кінапрэм’еры восені, пра юбілеі славутых дзеячаў кіно і прысвечаныя ім рэтраспектывы і выстаўкі, пра новыя ўмовы правядзення Мінскага міжнароднага кінафестывалю “Лістапад” і пра многае іншае расказалі на Нацыянальнай кінастудыі “Беларусьфільм”. Як адзначаецца, пасля даволі працяглага перапынку кінастудыя ўвайшла ў больш актыўную фазу дзейнасці.
Жыровіцкі манастыр. Рэстаўрацыя крок за крокам
Гісторыя Жыровіцкага манастыра самабытная і адметная: больш за 550 гадоў таму тут адбылося яўленне Божай Маці, пра якое сведчыць знакамітая ікона і крыніца. Драўляная царква, якую пабудаваў на месцы знаходжання цудатворнага абраза падскарбі Аляксандр Солтан, праіснавала да 1520 года, калі пацярпела ад пажару. Тады ў вогнішчы знікла і ікона. Але ў тым жа годзе ікона зноў была здабыта. Неўзабаве тут пабудавалі каменны храм, пры якім пачаў узнікаць манастыр… Цяпер у Жыровіцкім комплексе ёсць братэрскія карпусы і некалькі цэркваў — старажытныя будынкі, якія захоўваюць сваю частку гісторыі гэтага месца. І надзённая задача, якая стаіць сёння перад беларускім грамадствам, гэта захаванне ўсіх аб’ектаў і абавязковая рэстаўрацыя таго, што патрабуе гэтага.
Назва сям’і — «Крыніцы»
Творчы шлях калектыву, пра які пойдзе размова, пачаўся ў 1972 годзе, калі на сцэне Ашмянскага раённага Дома культуры ўпершыню выступіў хор культпрасветработнікаў. Назву ўдзельнікі калектыву далі сабе самі — “Крыніцы”, мабыць, каб, з аднаго боку, падкрэсліць рэпертуар — з крыніц народных, а з другога — пажадаць яму доўгага і шчаслівага жыцця: як нястомна цячэ крыніца, так нястомна жыве і народная песня — крыніца творчасці і натхнення.
Фестываль у Бакштах
1 жніўня 2021 года творчым калектывам аддзела культурна-масавай і асветніцкай работы вёскі Бакшты праведзены традыцыйны фестываль “Бакштаўскі каларыт”, які стаў брэндам на працягу пяці гадоў.
Лета — час збіраць зёлкі
Беларускі дзяржаўны музей народнай архітэктуры і побыту правёў мерапрыемства “Цуды беларускага расліннага свету”.
Хор трох пакаленняў
Любчанскі край надзвычай багаты на таленты. Сёлета споўнілася 95 год з дня стварэння Дзяляціцкай народнай харавой капэлы, слава аб якой жыве і па сёння. Хачу, каб даведаліся пра яе і ў іншых кутках Беларусі.
Сайт переехал на новый адрес – kultura-info.by

Новы нумар

Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"

© 2007 - 2024 «Культура». Зроблена ў «Вэбпрофі»