Выступаючы перад грамадой, што сабралася на вернісаж, мастак распавёў пра тое, як шукаў і знайшоў сваю тэму — беларускі краявід, і напрацаваў свой непаўторны почырк. Па словах спадара Валерыя, для плённай працы яму неабходна цішыня, якая даўно і стала пасялілася ў ягонай майстэрні, і якую ён шукае і знаходзіць у розных кутках Беларусі. Менавіта Беларусі. Бо эцюды, якія ён піша ў іншых краінах, так і застаюцца толькі эцюдамі — гэта значыць свайго роду прыватнымі дзённікавымі нататкамі. Яны не трансфармуюцца ў карціны.
“Творчасць плённая, калі любіш людзей, — кажа мастак. — Але са свайго досведу скажу, што гэта цяжка. Між тым, трэба любіць не толькі сучаснікаў, але і нашчадкаў — тых, хто будзе глядзець на мае карціны, калі ня будзе мяне”.