Дзмітрыя Астрахана ў Горкаўскім тэатры любяць. А як інакш: яго папярэдні спектакль “Ледзі на дзень” ідзе з аншлагамі, дзякуючы чаму паказчыкі напаўняльнасці глядзельнай залы адпавядаюць даведзеным планам. Набітая на кінамеладрамах рука і сталае супрацоўніцтва са сцэнарыстам і драматургам Алегам Данілавым дае ўпэўненасць, што з любой наступнай пастаноўкі абавязкова атрымаецца запатрабаваны ў сентыментальнай публікі прадукт. Гэтым жа разам выбар быў яшчэ і з усіх бакоў застрахаваны ад няўдачы: у аснову “Чацвёртай планеты” лёг аднайменны фільм дваццацігадовай даўніны, які, у сваю чаргу, з’яўляецца вольным пералажэннем “Марсіянскіх хронік” шанаванага сярод савецкай інтэлігенцыі Рэя Брэдберы. Відавочна, тэатр зрабіў 
стаўку на правераны часам матэрыял.
Як і ў кіно, на падмостках разварочваецца фантастычны сюжэт пра трох касманаўтаў, што ляцелі на Марс, а апынуліся ў юнацтве камандзіра экіпажа Сяргея Бяляева. Гераічная доля ізноў выпала Руслану Чарнецкаму. На жаль, характарнаму артысту недзе было разысціся ў хоць і эмацыянальнай, але даволі спрошчанай ролі. Ад спадара Руслана патрабавалася толькі замілоўвацца ўспамінамі, перыядычна задавацца пытаннем, на Марсе яны ўсё ж ці не, ды вяла патрабаваць ад падначаленых вярнуцца ў ракету. Нават змена фіналу на больш трагічны — рэжысёр адышоў ад кінаварыянта з яднаннем закаханых — не дала магчымасці акцёру заглыбіцца ў вобраз, а хутчэй нарадзіла масу пытанняў пра незразумелыя матывы паводзінаў галоўнага героя.
Спадар Астрахан вывеў да рампы большую частку трупы: адначасова на падмостках магло знаходзіцца да дваццаці чалавек. Акцёры адпаведна пастаўленым задачам складалі масоўку маскоўскага двара, выступаючы роўна на сваю мізансцэну. Астатні час — не ў фокусе рэжысёрскай задумы — яны проста марынаваліся на сцэне, не ведаючы куды сябе падзець. Такая перыядычная выключанасць з дзеяння назіралася нават у герояў першага плана. Тэмпарытм дзеяння страшэнна правісаў, адна і тая ж думка запускалася па крузе, жарты — відаць, для замацавання эфекту — стала паўтараліся пры кожным сцэнічным узняцці келіха. Што рабіць, калі з палутарагадзіннага кінасцэнарыя трэба было выцягнуць спектакль на 2,5 гадзіны…
У варунках з тэлесерыяльнай хуткасцю нечакана перацягнуў на сябе ўвагу другасны персанаж у выкананні Сяргея Жбанкова. Акцёр адыгрываў кожную рэпліку і паварот дзеяння, не спыняўся па-за рэжысёрскай карцінкай. У выніку яго гарадскі вар’ят Раберціна аказаўся адным з самых жывых вобразаў пастаноўкі.
Пастановачная група працавала з размахам ва ўсіх кірунках, прынамсі, сцэнограф Аляксандра Карнажыцкая ўзвяла ў натуральны памер маскоўскі дворык. Яна падрабязна ўзнаўляла шыльды ля пад’ездаў, рознакаляровыя фіранкі на вокнах трох паверхаў дамоў, надпісы ў двары, але ці дапамагла такая ілюстрацыйная дэкарацыя раскрыццю ідэі п’есы? Фатаграфічная адпаведнасць загубіла містычнасць, якую хацелася б адчуць у спектаклі, што з праграмкі адсылае гледача да Брэдберы.
Я не пабачыла ў спектаклі заяўленай рэжысёрам развагі на тэму, ці можна выправіць памылкі юнацтва, і пошукаў адказу, што важней: жыць халодным розумам ці даваць права на пачуцці. Вока рэзалі велізарныя нашыўкі “СССР” на скафандрах, шматлікія адсылкі да шчаслівага савецкага мінулага (на якіх, дарэчы, не было акцэнту ў фільме — там усё ж на першы план выходзіла юнацтва). Настальгія па заўсёды п’яных суседзях, разведзенай гандляркай смятане, гуляючых — пакуль жонка ў санаторыі — мужах кудысьці далёка прыхавала глыбокі сэнс брэдберыеўскай філасофіі і лемаўскіх алюзій.
Канешне, у спектакля знойдзецца глядач, які пусціць слязу ад расповеду пра першае каханне, настальгічна ўсміхнецца тлумачэнню “амерыканскаму таварышу”, што “управдом — это управляющий домом”, і рванецца апладзіраваць, калі на сцэне дама ў гадах пасля доўгіх угавораў пагадзіцца на ноч гледзячы “паглядзець квадратныя метры” пажылога мужчыны ў самым росквіце сіл. Але асабіста для мяне пасля заслоны павісае ў паветры пытанне: навошта? Ці насамрэч самай актуальнай тэмай для сённяшняй публікі з’яўляюцца ўспаміны пра савецкую рэчаіснасць? Эпоху, якая скончылася да нараджэння некалькіх пакаленняў гледачоў! Той аўдыторыі, якая прыйшла б у тэатр, калі пачула бы там развагі пра балючыя ім праблемы. Як часта мы гаворым пра беспрытульнасць сучаснай беларускай драматургіі. Верагодна, гэтыя п’есы занадта вострыя і непрадказальныя, каб пратаптаць сабе сцежачку ў галоўныя драматычныя тэатры краіны. З марсіянскімі хваляваннямі акадэмічным сцэнам куды спакайней.