Паліна Пірагова ў майстэрні. |
— Я родам з Наваполацка. Любіла маляваць з дзяцінства. Бацькі, гледзячы на мае першыя поспехі, аддалі мяне ў мясцовую мастацкую школу, дзе я атрымлівала асновы творчага майстэрства. З таго часу і пачаліся мае пошукі, якія спярша былі накіраваны на жывапіс, а з паступленнем у гімназію-каледж Мінска нечакана прывялі да скульптуры.
— Твае скульптурныя работы ўражваюць. Цяжка сабе ўявіць, што з такіх цвёрдых, непадатлівых матэрыялаў ты ствараеш пластычныя, вытанчаныя скульптуры.— Пры стварэнні скульптуры прыходзіцца ўлічваць не толькі свае задумкі, але і магчымасці матэрыялу. Пластылін — нетрывалы, фігуркі з яго недаўгавечныя, у той жа час пластылін “непераборлівы”: не мае значэння, колькі часу ствараецца скульптура — дзень або год. Гліна патрабуе неадрыўнай працы і доўгай падрыхтоўкі. Дрэва — яно мяккае, цёплае, падатлівае. Пры рабоце з ім адчуваеш жывую энергетыку. З гіпсам патрэбна быць заўсёды напагатове, кантраляваць працэс фармоўкі, але потым, як узнагарода, — гіпсавая копія. А камень — матэрыял з характарам, і патрабуе ўжо сталага майстэрства: спачатку ты быццам спрачаешся з ім, пазней — здзіўляешся ягонай падатлівасці. І, нарэшце, жалеза, зварка.
Праца з аголеным, распаленым металам — гэта магія. Але гэта ўжо не маё, чужое. Я заўсёды захапляюся людзьмі, якія валодаюць гэтым майстэрствам. Дарэчы, мне цікава працаваць з рознымі матэрыяламі, бо кожны з іх валодае сваёй пластыкай і настроем. Галоўнае — працаваць з задавальненнем, і тады фізічнае напружанне не адчуваеш, наадварот, яно становіцца нечым неабходным.
— Што цябе натхняе на стварэнне работ?— Часцей за ўсёмяне натхняе музыка, кнігі, кінафільмы. Іншы раз — імгненне, выхапленае з жыцця, любая дэталь, уражанне. І таксама ўсё залежыць ад майго настрою.
— Паліна, якую тэму ты закранула ў дыпломнай рабоце?— Дыплом прысвечаны незвычайнаму графіку, ілюстратару, таленавітаму беларускаму мастаку Мікалаю Селяшчуку. У кастрычніку мінулага года ў Нацыянальным мастацкім музеі я наведала выстаўку жывапісу і графікі гэтага творцы. І была вельмі ўражана. Мне захацелася больш падрабязна пазнаёміцца з творчасцю Селяшчука. Кніга з работамі мастака, успамінамі сяброў стала штуршком да выбару тэмы дыплома. Спачатку я выкарыстоўвала сам вобраз мастака. У выніку вырашыла стварыць абстрактную асацыятыўную кампазіцыю: вобраз дзяўчыны ў стылізаваным хвалеўтворным асяроддзі з пералівістым аб’ёмам. Гэты вобраз хваляваў і самога Мікалая Міхайлавіча. Работа будзе выканана ў бронзе. Паспрабую выкарыстаць колер пры апрацоўцы металу. Спадзяюся, у мяне ўсё атрымаецца.
Валерыя ШАБУНЯ,
студэнтка ІІІ курса каледжа мастацтваў
імя І.В. Ахрэмчыка