Штотыднёвая грамадска-асветнiцкая газета
Выдаецца з кастрычнiка 1991 года
Што ў ВНУ табе тваёй?
“Расправіўшыся” з дзіцячымі школамі мастацтваў і сярэднімі спецыяльнымі навучальнымі ўстановамі вуснамі дзеючых музыкантаў, што яшчэ і выкладаюць у іх, мы лагічна падабраліся да ВНУ. Змяняць сабе “К” не стала і зноў звярнулася да прафесіяналаў сцэны ў галіне музыкі, якія таксама навучаюць студэнтаў.
Музеі не спяць дзеля попыту на… музеі
Міжнародны дзень музеяў, які адзначаецца 18 мая, ужо ва ўсім свеце прынята святкаваць начнымі ці хаця б вечаровымі мерапрыемствамі. Першапачатковая задума гэтай акцыі — працаваць для ўсіх бясплатна і ў нязвыклы час, каб прыцягнуць да сябе ўвагу і займець новых наведвальнікаў — у большасці беларускіх музеяў паступова трансфармавалася ў гульнёвыя забаўляльныя праграмы, кошты на якія часам здзіўляюць не вельмі прыемна. Па што прыходзяць людзі на Ноч музеяў і як гэта дапамагае жыць самім установам, “К” высвятляла разам з супрацоўнікамі тых з іх, што знаходзяцца ў рэгіёнах рэспублікі.
17-е месца як перамога
Колькі гадоў таму, шукаючы абгрунтаванне прычын аб’яднання раённых і абласных аддзелаў культуры і ідэалагічнай работы, прыйшоў да высновы, што галоўная задача дзяржаўнай ідэалогіі — кансалідацыя грамадства. Гэтаксама як і культуры. Бо нават вузкарэгіянальная культурная з’ява ў далёкай ад сталіцы палескай вёсачцы сведчыць пра разнастайнасць і багацце агульнанацыянальнай культуры не менш за пастаноўкі ў оперным ці драматычным тэатрах.
“Кірылам Тураўскім” па моры Герадота
Нядаўна ён называўся саветам дырэктараў абласных метадцэнтраў. Цяпер гэта — Рэспубліканскі савет па пытаннях клубнай дзейнасці і народнай творчасці. Як зазначыў яго кіраўнік Алег Хмялькоў, адказнасці паболела, але і паўнамоцтвы сталі шырэйшымі. Маўляў, сёння ўзняць праблему — адно, а вызначыць шляхі яе вырашэння — зусім іншае. Вось пра гэта “зусім іншае” і паспрабую распавесці гаворку.
Эфект кніжнага “стартапа”
Мяркую, вядомую прымаўку “скажы, хто твой сябар — і я скажу, хто ты” трэба сёння перафразаваць. Скажам, для работнікаў сферы культуры Беларусі лепш прагучыць выраз накшталт “скажы мне, хто твой сацыяльны партнёр — і я скажу, хто ты”.
Аўдыя & Відэа-38
Красавіцкія аўдыя / відэаработы айчынных выканаўцаў рэцэнзуюць фронтмэн гурта LiteSound Дзмітрый КАРАКІН (A.) і спецыяльны карэспандэнт газеты “Культура”, музычны крытык Алег КЛІМАЎ (B.).
Адзінай чорнай стужкай
Ці можна cказаць, што World Press Photo радуе беларусаў чарговай выставай? Можна, але слова “радуе” — не тое, што можа апісаць усю сёлетнюю экспазіцыю па выніках міжнароднага фотаконкурсу ў Мінску. На кадрах амаль не сустрэнеце блакітнага неба ды зялёнай травы, шчаслівых сем’яў. Вы ўбачыце кроў, пыл, агонь, голад, беднасць і смерць. А што рабіць, калі 2016-ы такім патрапляў у аб’ектывы фатографаў.
“Маладзечна-2017”: паказаць голас
Менш за два тыдні засталося да пачатку XVII Нацыянальнага фестывалю беларускай песні і паэзіі “Маладзечна-2017”, галоўнай падзеяй якога з’яўляецца конкурс маладых выканаўцаў. Як рыхтуюцца да выступу з вялікім аркестрам і за што любяць беларускія песні, “К” распавялі самі вакалісты.
Летні “бум”, дамок для кнігі і Цэнтр спадчыны
Прычына суму — аднастайнасць. Каб не сумаваць, парыжане прыдумалі Музей каналізацыі (самы сапраўдны фрагмент 2000-кіламетровай падземнай сістэмы). А ў шведскім Стакгольме ёсць Музей танца з жывой харэаграфіяй (рэжысура яе залежыць ад часіны года). Музеем сняжынкі ганарацца на японскім востраве Хакайда. Бадай, самы арыгінальны — Музей хлусні ў горадзе Кюрыц (Германія). Чым можам пахваліцца мы?..
Яна паўсюль!
Сярод нядаўніх лаўрэатаў Дзяржаўнай прэміі Беларусі — салістка нашага Нацыянальнага акадэмічнага Вялікага тэатра оперы і балета, заслужаная артыстка краіны, пераможца сямі міжнародных конкурсаў Аксана ВОЛКАВА. Яе спеўнае майстэрства даўно прызнанае не толькі ў нас, але і ў замежжы — ад Масквы да Лондана і Нью-Ёрка, куды яе пастаянна запрашаюць для ўдзелу ў асобных пастаноўках і фестывалях. З параўнанняў “тут і там”, “у нас — у іх” і пачалася наша размова.
Бярэзінскі “Іван”
2017-ты пазначаны 35-годдзем з часу здымак мастацкай кінастужкі “Іван” (аўтар сцэнарыя — вядомы беларускі пісьменнік Анатоль Кудравец, рэжысёр-пастаноўшчык — Віталь Дудзін, аператар — Анатоль Зубрыцкі). А жыхары Бярэзіншчыны ганарацца тым, што фільм мае “прапіску” адтуль. Што ж адбывалася “за кадрам”?
Крок да фэст-сталіцы Паазер’я
У касцёле Беззаганнага Зачацця Найсвяцейшай Дзевы Марыі ў вёсцы Удзела на Глыбоччыне пачынаецца ранішняя служба. Прыхаджане чакаюць уступ аргана, калі цішу храма пранізваюць высокія гукі дуды. Усе ўстаюць — па цэнтральным праходзе ўрачыста крочыць шатландскі дудар, і мелодыя інструмента запаўняе прастору. Дудар праходзіць у першы шэраг і змаўкае. І тады іншая дуда пачынае свой рэй — беларускі музыка крочыць праз храм у зацікаўленай і здзіўленай радасці тых, хто прыйшоў на імшу. Калі ён займае месца побач з калегам з Шатландыі, уступае дуда бельгійца…
“Цяпер у нас ёсць творы са статусам нацыянальнага скарба!”
Упершыню ў гісторыі рэспублікі беларускія мастакі, скульптары, фатографы, крытыкі ўганараваныя Нацыянальнай прэміяй у галіне выяўленчага мастацтва. “К” павіншавала лаўрэатаў на цырымоніі ўзнагароджання ў Палацы мастацтваў.
Адпусці сябе ў Венецыю!
Не ведаю больш такога небанальнага горада. Такі супярэчлівы, цякучы, з культам мастацтва і падлікам кожнага еўра ў кішэнях яго прыхільнікаў. Горада, дзе перамог пафас класікi і самае актуальнае — дызайн, нефармальнасць жэстаў, прыступак, спрытца, вечныя каналы і кале — праходы без гарызонту, у глыбіні кварталаў. Непрадказальны горад.
Лён, навука і дзве стаўкі
Нягледзячы на невысокія заробкі ў сферы культуры, заўсёды ёсць магчымасць іх, можа, і не надта істотна, але павысіць. Дарэчы, так робяць не толькі работнікі культуры Беларусі.
Паводле плана Берзеліуса
Яўстах Піевіч Тышкевіч сёння прадстаўлены ў энцыклапедычных выданнях як “гісторык, археолаг, этнограф, краязнаўца”. Адтуль можна даведацца, што ён прыклаў намаганні да ўзбагачэння археалагічнымі артэфактамі “прыватнага музея” ў Лагойску, а таксама з’яўляўся фактычным стваральнікам Віленскага музея старажытнасцяў. Тым не менш, музейная дзейнасць графа Тышкевіча ўяўляе маладаследаваны бок яго біяграфіі. Асабліва гэта тычыцца фармавання разумення музея і музейнай дзейнасці, "уваходжання" ў прафесію.
Як і куды знікаюць творы?
За маё творчае жыццё я ведаў шмат журботных фактаў пра тое, як немаведама куды знікаюць творы памерлых творцаў практычна ва ўсіх відах і жанрах. Не кажучы пра зніклыя беларускія творы манументальнага і манументальна-дэкаратыўнага жывапісу: мазаікі, роспісы, вітражы, чаканкі, буйныя габелены, а таксама скульптурна-архітэктурныя помнікі, і не толькі ў нашай краіне.
Сайт переехал на новый адрес – kultura-info.by

Новы нумар

Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"

© 2007 - 2024 «Культура». Зроблена ў «Вэбпрофі»