Ларыса Рыдлеўская. |
У 1970 — 80-я гг. “разыначкай” калектыву стаўся адметны рэпертуар: прэм’еры ўсё новых твораў беларускіх кампазітараў, прычым не толькі фальклорнага плана, але і філасофска-канцэптуальнага. Сёння ж аркестр, як мне падаецца, у першую чаргу акцэнтуе ўвагу на сваіх лепшых артыстах, якія становяцца яго “візітоўкай”: Аляксандр Крамко, Святлана Лясун, Уладзімір Ткач, Людміла Лазарчык-Сахацкая, Марына Васілеўская — спіс можна доўжыць і доўжыць…
Творчы вечар Ларысы Рыдлеўскай спалучыў усе пералічаныя тэндэнцыі: называўся ён “Віртуозы цымбалаў”, дуэтам з віноўніцай урачыстасці іграў народны артыст Беларусі, прафесар Яўген Гладкоў — пераемнік і захавальнік традыцый нацыянальнай цымбальнай школы, а побач з творамі Іосіфа Жыновіча, Вячаслава Кузняцова і шматлікімі пералажэннямі папулярнай класікі прагучала прэм’ера — фантазія “Дзівосы Купалля” Уладзіміра Кур’яна. Твор уразіў тонкім імпрэсіяністычным гукапісам з далікатнымі ўкрапваннямі інтанацый “Купалінкі”, фантастычнымі, але не надта страшнымі вобразамі лясных пачвар і, галоўнае, тым натуральным сінтэзам нацыянальнай міфалогіі і тэатральнасці, які ўласцівы фальклорна-абрадавым дзеянням.
“Гульня ў класікаў” ішла з пераменным поспехам. Гучанне некаторых сусветна вядомых твораў часам станавілася больш “капрызным”, бо імклівы рух скрыпак і ўсёй групы струнных не заўсёды добра “перакладаецца” на гарэзліва-званочкавыя цымбалы. Але А.Высоцкі ні пры якіх абставінах не губляў раўнавагі, спакойна, нязмушана і ўпэўнена праводзіў аркестравы “карабель” скрозь усе рыфы, не зважаючы на “штармавыя папярэджанні”.
Адно тое, з якой карпатлівасцю, дакладнасцю і, галоўнае, любоўю была развучана і данесена новая беларуская партытура, сведчыць пра высокія прафесійныя якасці музыканта, які ўмее дасягнуць патрэбнага выніку без залішніх знешніх эфектаў.
Ну, а сама гераіня вечара змяняла не толькі шыкоўныя сукенкі, але і манеру ігры. У сваім “ударным” інструменце (а менавіта так Л.Рыдлеўская раней трактавала цымбалы, намагаючыся “выбіць” з іх ісціну) яна знайшла цяпер і новы шарм (Фантазія П.Сарасатэ на тэмы оперы Ж.Бізэ “Кармэн”), і пранікнёную клавесіннасць (Менуэт з “Сюіты ў старадаўнім стылі” А.Шнітке), і многія іншыя фарбы-дзівосы.
Надзея БУНЦЭВІЧ