У гэтым сэнсе твор, інтрыгоўна названы “Чэка-Бэка”, — таксама ў чымсьці працяг “падвойных” партрэтаў. У адным з трох выставачных пакояў да столі на нітачцы падвешаны “партрэт” знакамітага “Чорнага квадрата” Казіміра Малевіча. А ў левым ніжнім куце — надпіс “Ч.Б.” белымі літаркамі. На зваротным баку — наадварот, белы квадрат з адпаведнымі чорнымі літаркамі. А ўсё разам — згаданая “Чэка-Бэка”, якая пры любым подыху паветра пачынае паварочвацца да гледача то адным, то другім сваім бокам. Невыпадкова гэтая работа суправаджаецца вывешаным на сцяне аўтарскім каментарыем, які пераконвае яшчэ і ў адметным літаратурным стылі аўтара. Яшчэ адной “Чэкай-Бэкай” становіцца згаданы вышэй уваход на выстаўку: звонку — белы, знутры, што бачна на выхадзе, — чорны.
Ды ўсё ж самае, бадай, яркае ўражанне пакінула дрэва, створанае з літар. Скульптурная кампазіцыя прызначалася да аднаго з Дзён пісьменства. Але там змясцілі толькі частку — хлопца з дзяўчынай, якія разам чытаюць кнігу, адну на дваіх. Добра, канешне, але гэты ўпісаны ў гарадскі ландшафт фрагмент — усё ж куды менш сімвалічны, чым убачанае мной “дрэва”. Ствол таго “дрэва” нагадвае калоссе (як тут не ўзгадаць яшчэ і “Дажынкі”), абвітае стужкамі. А на тых стужках — беларускамоўныя прыказкі-прымаўкі. Каб іх прачытаць, трэба вакол “дрэва” некалькі разоў абысці, узнімаючыся вачыма ўсё вышэй ды вышэй, да самай кроны, цалкам складзенай з літар. А на кожнай літары яшчэ і словы напісаны, што з яе пачынаюцца, — каларытныя, беларускамоўныя. Чым не дапаможнік па вывучэнні азбукі?
Трэба спадзявацца, літарнае дрэва калі-небудзь з’явіцца пасярод гарадскога пейзажу — можа, нават сталічнага. А канцэпцыйныя работы Вераб’ёва, хочацца верыць, можна будзе бачыць у яго родным Магілёве не раз на некалькі гадоў (мінулая такая выстаўка гэтага адметнага майстра была ажно ў 2002-м), а штодня — у ягонай галерэі. Скульптар даўно марыць, каб у яго была не толькі майстэрня, але і выставачная прастора. Нават на гэтай даволі разгорнутай выстаўцы, змешчанай у трох залах музея, да супрацоўнікаў і самога майстра падыходзяць наведвальнікі, пытаючыся, дзе яшчэ можна паглядзець яго творы.
— Я вельмі ўдзячны музею і яго супрацоўнікам, — кажа Андрэй Алегавіч, — што яны пайшлі мне насустрач і не толькі дапамаглі зладзіць выстаўку (а гэта заўсёды вялікая складаная праца — арганізацыйная ды мастацкая), але і пагадзіліся адкрыць выстаўку акурат у дзень майго нараджэння — 10 сакавіка. І гэта нягледзячы на тое, што па панядзелках у музеі традыцыйна выхадны дзень. Гэтая выстаўка ў мяне далёка не першая. Але калі раней у час такіх экспазіцый майстэрня заставалася спустошанай, дык зараз там пакінута яшчэ шмат не менш цікавых работ. Але мне хочацца, каб іх бачылі людзі. Яны ж для іх і ствараліся!..
Дадамо, што галерэя Андрэя Вераб’ёва магла б стаць не толькі “імянной” пляцоўкай для захавання ды дэманстрацыі яго скульптур, але і месцам правядзення творчых сустрэч з іншымі майстрамі, якіх на Магілёўшчыне нямала.