На другім плане здымка з высокай гары ўзносяцца ў неба ўзорыстыя касцельныя вежы, ніжэй размясціўся двухпавярховы будынак.
Фатаграфія нагадвае пра тыя часы, калі на нашай зямлі жылі шматлікія шляхецкія роды, будавалі шыкоўныя палацы, высаджвалі паркі, збіралі гістарычныя калекцыі і бібліятэкі. Гэты своеасаблівы свет арыстакратычнай сядзібы фарміраваўся на нашых землях пачынаючы з далёкага ХV стагоддзя і значна ўплываў на культурнае развіццё краіны. Сёння ўсе ведаюць пра славутыя роды Радзівілаў, Сапег, Тышкевічаў, Храптовічаў, Чапскіх і пра іх не менш славутыя маёнткі ў Нясвіжы, Пружанах, Лагойску, Вішневе, Станькаве. Але нават і не такія вялікія родавыя гнёзды былі асяродкамі, дзе нараджаліся мастацкія шэдэўры, рабіліся навуковыя адкрыцці, пісаліся літаратурныя творы.
Гэты фотаздымак пабачыў свет у 1880-х гадах у мінскім фатаграфічным атэлье Вінцэнта Барэці (1859 — 1932). Шляхціц паводле паходжання, вялікі аматар мастацтва, музыкі і літаратуры, ён, як ніхто іншы, мог перадаць у фотаздымку адчуванне ладу жыцця тагачасных маёнткаў. Бо і сам выхоўваўся ў гарадской сядзібе, якую пабудаваў паводле ўласнага праекта яго бацька — варшаўскі архітэктар Язэп Антоні Барэці. Мастацтву фатаграфіі Вінцэнт навучаўся ў свайго дзядзькі, славутага варшаўскага фатографа Тэафіла Язэпа Барэці.
Першыя згадкі пра гэтую фотамайстэрню ў Мінску адносяцца да 1881 года. Яна перайшла да Барэці ад ранейшай уладальніцы Марыі Бржэскай. Усё абсталяванне атэлье сведчыла пра строгі густ і культуру гаспадара, маніфеставала яго погляды і зацікаўленні. У прыёмнай, дзе афармляліся замовы і звычайна чакалі заказчыкі, — гіпсавая скульптура Адама Міцкевіча, на сценах — фатаграфіі, большасць з якіх партрэты. У прыгожых белых з золатам паспарту, у авальных ці квадратных пакрытых чорным лакам рамках.
Вінцэнт Барэці быў не толькі майстрам партрэтнай фатаграфіі. Адным з яго ўлюбёных жанраў з’яўляўся пейзаж: Барэці здымаў гарадскія віды, выязджаў па замовах дваран у навакольныя сядзібы. Яго пейзажы — ідылічныя, яны нагадваюць старыя габелены. З бездакорным адчуваннем кампазіцыі: прастору кадра гарманічна дзеляць між сабой расліны, неба, будынкі, людзі. Нездарма на выставе ў Маскве ў 1882 годзе Барэці атрымаў за свае фатаграфіі залаты медаль.
Фотамайстэрня Вінцэнта Барэці праіснавала ў Мінску 9 гадоў. Затым, у 1890 годзе, яе ўзначаліў Язэп Барэці — брат Вінцэнта. Апошні жа з сям’ёй з’ехаў у Каліш і адкрыў там уласную «Варшаўскую фатаграфію». У 1898 годзе мінскае фотаатэлье Барэці па прычыне пажару было зачынена.
Нягледзячы на непрацягласць свайго знаходжання ў Мінску, Вінцэнт Барэці пакінуў адметны след у гісторыі беларускай фатаграфіі — і не толькі тым, што быў таленавітым фотамайстрам. Яму давялося стаць першым настаўнікам славутага фатографа-партрэтыста Майсея Напельбаўма.
Надзея Саўчанка