Поліфанічнае гучанне прасторы выставы «Галоўная драпіна» будуецца на дачыненнях візуальных і сэнсавых пластоў праектаў, створаных мастаком у розны час яго трыццацігадовага наробку. Шматгалоссе вобразаў сплятаецца з ясных асобных галасоў фатаграфічных серый, якія, адрозніваючыся танальнасцю і дынамікай, тым не менш падпарадкоўваюцца агульнай гармоніі візуальнай мовы Ігара Саўчанкі.
Большую частку экспазіцыі займаюць цыклы «Містэрыі» і «Wir sprechen Deutsch». Метад Саўчанкі тут — метафарычная машына, якая шляхам рэканструкцыі першакрыніцы стварае новую аўтарскую паслядоўнасць. Кожная выява, атрыманая кадраваннем зыходнай архіўнай фатаграфіі, пазбаўляючыся кантэксту, перастае іграць ролю індэксальнага знака, гэта значыць таго, што паказвае на рэальны аб’ект, які знаходзіцца па той бок аб’ектыва.
Гэтая мастацкая стратэгія трансфармуе дакументальную прыроду фатаграфіі, пераводзячы яе ў метафару эмацыйнага стану. Таксама змяняецца роля самога стваральніка: ад аўтарскага моманту здымкі мы пераходзім да аўтарскага ўнутранага вока, павелічальнага шкла, якое дазваляе нам убачыць схаваныя вобразы і сэнсы.
Дзякуючы візуальнаму ўзбуйненню і сэнсаваму паглыбленню дэталі архіўных выяў даўно памерлых незнаёмых людзей ператвараюцца ў жывыя знаёмыя жэсты ў праекце «Алфавіт жэстаў». Ператварэнне чужога і мёртвага ў жывое і сваё — яшчэ адна грань метаду Саўчанкі. Яго настойлівасць у пошуку новай арыгінальнасці нагадвае рызыку калекцыянера: ён шукае і знаходзіць актуальныя сэнсы ў даўно існуючым, на першы погляд — глыбока гістарычным.
У адной прасторы з «Алфавітам» размясцілася нядаўняя фатаграфічная серыя «экспрэсіўных партрэтаў», і гэта суседства даволі супярэчлівае: апрапрыяцыі на базе ананімных архіваў у адным выпадку і «жывая» здымка на плёнку — у другім. Розныя метады, розная тэхніка, іншая візуальная мова, і ўсё ж гэта адзін Саўчанка — той, што набліжаецца да аб’екта толькі шляхам механічнага кадравання, і той, хто ўваходзіць у інтымную зону партнёра па здымцы, набліжаючыся фізічна. Паміж гэтымі серыямі некалькі дзесяцігоддзяў, але «оптыка» мастацкага погляду аўтара наладжана ўсё гэтак жа. Цытуючы самога сябе, мастак выбудоўвае пазачасавы дыялог вобразаў: памерлыя гавораць з жывымі, невядомыя са знаёмымі, то паўтараючы адно аднаго, то ўзмахам кісці супярэчаць складзеным рукам.
У экспазіцыі прадстаўлены некалькі здымкаў з серыі «Нябачнае», праграмнага праекта Ігара Саўчанкі. Балансуючы на мяжы выхаду з фатаграфічнага поля, аўтар перакладае бачныя аб’екты ў фантазійныя фігуры і пазначае іх існаванне словамі: «Здымак, які ён ужо хацеў быў зрабіць, але штосьці так адразу і так няўлоўна, так істотна і так безвыходна незваротна змянілася ў кадры, што ён закрыў аб’ектыў, націснуў на спуск і схаваў камеру». Нішто не паказвае на наяўнасць або адсутнасць якіх-небудзь аб’ектаў у кадры. Перад гледачом — чорнае поле. Калі змешванне ўсіх колеравых пігментаў дае чорны колер, у роўнай ступені можна меркаваць, што ў ім утрымліваюцца ўсе магчымыя вобразы, і тады толькі слова, якое апісвае, выхоплівае іх з агульнага ёмішча і змяшчае перад разумовым поглядам гледача. Гэта ставіць перад намі пытанне: ці можам у поўнай ступені давяраць гэтым словам? Ці можа палец, які паказвае на месяц, быць такім жа каштоўным, як і сам месяц, а апісанне аб’екта — замяніць яго прысутнасць? Тры чорныя фатаграфіі з серыі «Нябачнае», як і шматкроп’е ў літаратуры, пакідаюць прастору для самастойнай творчай працы гледача.
Яшчэ адна знакавая серыя «Без асобы», дзе творчы акт заключаецца ў спробе прыбраць з архіўных малюнкаў усё асабістае і пакінуць толькі сацыяльнае: прадметы часу, знакавыя рысы эпохі. Пры гэтым, сціраючы асобы, аўтар стварае пазнавальныя архетыпы: жанчына з дзіцем, мужчына сярэдніх гадоў, школьніца. Акт знішчэння зноў ператвараецца ў акт тварэння, а рэальнасць трансфармуецца ў міф.
Важным аб’ектам даследавання ў Саўчанкі з’яўляюцца ландшафты. У экспазіцыі іх амаль няма, яны незаўважныя, раствораныя ў велізарнай колькасці вобразаў людзей, але ад гэтага не менш значныя. Вонкава статычныя, гэтыя выявы напоўненыя ўнутраным рухам. Іх таемны вектар скіраваны ў будучыню, яны нібы зробленыя «за секунду да». Будучыня ў мінулым — звыклае ўзгадненне часоў у мове мастака, а саспенс, неспакой — яго эмацыйная палітра.
Не прыўносячы нічога вонкавага, не навязваючы якасцяў або характарыстык, ён дазваляе прадметам і з’явам раскрыць сваё адасобленае, не бачнае звычайнаму воку існаванне. Часам ён дапамагае гэтаму, словамі апісваючы прыроду рэчаў у сябе. У кожнай выяве быццам прысутнічае нешта, што прарывае тканіну жыцця, і тады скрозь глыбокія парэзы, драпіны, праступае іншы сэнс, з’яўляецца таемная прыгажосць штодзённасці.