Першае абяцанне спраўджваецца (часам) дастаткова просталінейна праз увядзенне карацюткіх дасціпных дыялогаў Пушкіна з няняй перад новым сюжэтам. Больш цікава і глыбока сувязь твораў класіка з яго ўласным жыццём увасабляецца ў «Каменным госці», калі замест статуі Камандора над доннай Ганнай (ці Наталі?) з’яўляецца пасмяротная маска Пушкіна. І менавіта зваротам да жонкі, расчараваным балючым уздыхам: «Донна Ганна!..» — заканчваецца гэтая гісторыя. Што ж да «забранзавеласці» Аляксандра Сяргеевіча, дык рэжысёр з уласцівай яму іроніяй кранае яе праз іншага класіка (што таксама ператварыўся ў помнік) — Моцарта. Ён у спектаклі Ляляўскага прадстаўлены то гіпсавымі бюстамі, якія па смерці кампазітара спакоўваюць у чорны поліэтылен, а то і цукеркамі, што смачна і без усялякай павагі да высокага мастацтва каштуюць пад гукі Моцартавай музыкі.
Кожная з «Маленькіх трагедый», чый хрэстаматыйны тэкст асабліва не зменены, ператворана Аляксеем Ляляўскім у аповед аб адным з грахоў (скупасць, зайздрасць, пажадлівасць, блюзнерства), багаты культуралагічнымі адсылкамі. Гэта і разыграны ў асноўным лялькамі-пятрушкамі «Каменны госць», які прымушае ўзгадаць вандроўны характар сюжэта пра Дон Жуана, папулярны сярод лялечнікаў ці не з XVIIІ стагоддзя, і цудоўныя ў сваёй прыгажосці ды вытанчанасці мініяцюрныя дэкарацыі Таццяны Нерсісян да «Моцарта і Сальеры», што вяртаюць да эстэтыкі оперных пастановак часоў абодвух кампазітараў. Мастачка, як заўжды, выступае паўнавартасным суаўтарам рэжысёра. Заяўленая тэма граху красамоўна ўвасоблена ў сцэнаграфіі: заднік з выявай Страшнага суда цягам усяго спектакля пераліваецца то спакуслівым залатым, то пякельна чырвоным, каб у «Баляванні падчас чумы» зрабіцца часткай інтэр’еру паўразбуранага храма, дзе месцы абразоў у іканастасе займаюць далёка не святыя персанажы. Іх пазнавальныя і выразныя вобразы ствараюцца адной-дзвюма дэталямі: чырвонай балаклавай у Мэры (Юліі Марозавай) ці белым футрам-палітонам у Вальсінгама (Дзмітрыя Рачкоўскага).
Cпектакль дастаткова стрыманы па рэжысёрскіх прыёмах, асабліва на пачатку, часам — пэўна ілюстрацыйны ў адносінах да тэксту. У прыватнасці сцэна ўкрыжавання («Моцарт і Сальеры») ды лялькі-пацукі («Баляванне падчас чумы») выглядаюць як літаратурныя рэмаркі. На сцэне царуе тэкст Пушкіна, які праз асобныя прыёмы, падкрэслена запаволенае, з паўзамі акцёрскае маўленне быццам ачышчаецца ад шалупіння «правільнага» ўспрымання. Тое самае адбываецца з песняй Мэры і гімнам чуме, калі выканаўцы нібыта запрашаюць услухацца ў сэнс асобных словаў і фраз. Такое дамінаванне тэксту кладзецца цяжарам адказнасці на акцёраў, а іх работы — адзін з безумоўна моцных бакоў спектакля. «Вельмі маленькія трагедыі» іграюць чацвёра: Уладзімір Грамовіч, Юлія Марозава, Дзмітрый Рачкоўскі і Дзмітрый Чуйкоў. Кожны бярэ на сябе па некалькі роляў, працуе з лялькамі розных сістэм і так званым жывым, драматычным чынам. Віртуозна ўвасабляе зусім розных герояў (Сальеры, Дон Жуана, Вальсінгама) Дзмітрый Рачкоўскі, якога нават складана пазнаць у «атручвальніку» Моцарта, а роставая лялька Донна Ганна (яе анімуюць Юлія Марозава і Уладзімір Грамовіч) у пэўны момант здаецца жывой істотай.
Верагодна, тыя, хто добра знаёмы альбо захоплены іншымі пастаноўкамі рэжысёра, патрапіўшы на «Вельмі маленькія трагедыі», не спраўдзяць сваіх чаканняў самых вялікіх адкрыццяў ды моцнага эмацыйнага ўзрушэння. Аднак рэжысёрская стрыманасць, адмова ад адкрытай правакацыі ды агаломшання гледача не азначае, што спектаклю бракуе сэнсу альбо глыбіні. Аляксей Ляляўскі пераканаўча даводзіць прызвычаенасць, прыцярпеласць чалавека да граху і трагедыі — перадусім праз дакладна знойдзеную інтанацыю, якая змяняецца ад побытавай, крыху манатоннай у «Скупым рыцары» да гнятлівай, безвыходнай у «Баляванні падчас чумы». Рэжысёр не ставіць трагедыі, у якіх віруюць жарсці: у спектаклі ўсё вельмі спакойна, часам — смешна, часам — сумна. І між тым менавіта праз гэтую «звычайнасць», спакойную халаднаватасць адчуваецца сапраўдны трагізм чалавечага быцця — закінутага, пустога храма, дзе пасялілася Зіма-Чума, а замест псалмоў чуецца металічны шоргат знішчальнага кола ці то фартуны, ці то гісторыі.