Крызіс даверу

№ 12 (417) 01.12.2017 - 31.12.2017 г

Вынікі года
Ад­ной з са­мых важ­ных тэн­дэн­цый апош­ніх га­доў з’я­віў­ся пра­цэс ама­ла­джэн­ня рэ­жы­сёр­скіх кад­раў. Для мя­не ві­да­воч­на, што тыя ма­ла­дыя па­ста­ноў­шчы­кі, якія ра­на за­йме­лі маг­чы­масць рэ­алі­зоў­ваць ся­бе на вя­лі­кіх па­ўна­вар­тас­ных пля­цоў­ках, сён­ня дэ­ман­стру­юць за­йздрос­ную ста­бі­ль­насць. Сё­ле­та ўсё са­мае ці­ка­вае звя­за­на з імё­на­мі Іга­ра Ка­за­ко­ва, Ка­ця­ры­ны Авер­ка­вай, Аляк­сан­дра Мар­чан­кі, Яўге­на Кар­ня­га.

Най­бо­ль­шае ўра­жан­не аса­біс­та на мя­не зра­біў спек­такль Кар­ня­га «Бе­тон». Ён з’яўля­ецца яскра­вым уз­орам та­го, як вы­на­ход­лі­ва пад­абра­ная фор­ма ўзба­га­чае на­ша ўспры­ман­не кла­січ­на­га ма­тэ­ры­ялу.

 

Па­ка­за­ль­ныя падзеі звя­за­ныя з дзвю­ма прэ­м’е­ра­мі на ма­лой сцэ­не Ку­па­лаў­ска­га тэ­атра. Пе­ра­ка­на­ны, што тэ­атр быў за­ці­каў­ле­ны ў яскра­вых і дзёр­зкіх спек­так­лях, але ў аб­одвух вы­пад­ках над­арыў­ся кры­зіс да­ве­ру — па­між ад­мі­ніс­тра­цы­яй тэ­атра, тру­пай, рэ­жы­сё­ра­мі. Ве­ль­мі шка­да, але гэ­тыя кан­флік­ты раз­вя­за­лі­ся най­бо­льш не­пра­дук­тыў­на, сі­ту­ацыі ва­кол іх на­ват не раз­гля­да­лі­ся ў плос­кас­ці мас­тац­кай твор­час­ці.

 

У цэ­лым ад­чу­ва­ецца за­кры­тасць інсты­ту­цый і пра­цэ­саў, ня­ма пра­сто­ры для аб­ме­ну дум­ка­мі і ідэ­ямі, ня­ма ад­чу­ван­ня ўза­е­ма­­дзе­яння, гра­мад­ска­га ды­яло­гу, раз­умен­ня агу­ль­ных мэ­таў. Дыс­ку­сіі і круг­лыя ста­лы на фес­ты­ва­лях збо­ль­ша­га ла­дзяц­ца фар­­маль­на, тэ­атры кі­ру­юцца мер­ка­ван­ня­мі экс­пер­тнай су­пол­кі то­ль­кі та­ды, ка­лі ім вы­гад­на. А без уз­аем­най за­ці­каў­ле­нас­ці цяж­ка ка­заць пра раз­віц­цё тэ­атра­ль­на­га пра­цэ­су.

Аляксей СТРЭЛЬНІКАЎ