Найбольшае ўражанне асабіста на мяне зрабіў спектакль Карняга «Бетон». Ён з’яўляецца яскравым узорам таго, як вынаходліва падабраная форма ўзбагачае наша ўспрыманне класічнага матэрыялу.
Паказальныя падзеі звязаныя з дзвюма прэм’ерамі на малой сцэне Купалаўскага тэатра. Перакананы, што тэатр быў зацікаўлены ў яскравых і дзёрзкіх спектаклях, але ў абодвух выпадках надарыўся крызіс даверу — паміж адміністрацыяй тэатра, трупай, рэжысёрамі. Вельмі шкада, але гэтыя канфлікты развязаліся найбольш непрадуктыўна, сітуацыі вакол іх нават не разглядаліся ў плоскасці мастацкай творчасці.
У цэлым адчуваецца закрытасць інстытуцый і працэсаў, няма прасторы для абмену думкамі і ідэямі, няма адчування ўзаемадзеяння, грамадскага дыялогу, разумення агульных мэтаў. Дыскусіі і круглыя сталы на фестывалях збольшага ладзяцца фармальна, тэатры кіруюцца меркаваннямі экспертнай суполкі толькі тады, калі ім выгадна. А без узаемнай зацікаўленасці цяжка казаць пра развіццё тэатральнага працэсу.
Аляксей СТРЭЛЬНІКАЎ