Гэта мая газета

— Вы­піс­ваю “Ку­ль­ту­ру” не пер­шае дзе­ся­ці­год­дзе. Усё, што ты­чыц­ца твор­час­ці ма­іх сель­скіх ка­лег, чы­таю, як ка­жуць, ад дош­чач­кі да дош­чач­кі. У пер­шую чар­гу ці­ка­вяць пуб­лі­ка­цыі, звя­за­ныя з доў­га­тэр­мі­но­вы­мі біб­лі­ятэч­ны­мі пра­екта­мі. На­ват на­звы кніж­ных вы­стаў вы­піс­ваю. А рап­там спат­рэ­біц­ца? На­звы на­зва­мі, але са­мае га­лоў­нае — но­выя ідэі. Зда­быт­кі біб­лі­ятэ­ка­раў рэ­спуб­лі­кі на­тхня­юць і мя­не на твор­чы по­шук но­вых форм пра­цы.

Ча­го мне не стае на ста­рон­ках “К”? Шчы­рых на­ры­саў пра ка­лег. Які­мі пра­бле­ма­мі яны жы­вуць, як іх вы­ра­ша­юць, як бу­ду­юць сваю што­дзён­ную пра­цу? Пры­чым гэ­та мо­гуць быць як жур­на­ліс­цкія пуб­лі­ка­цыі (то­ль­кі, ка­лі лас­ка, без муд­ра­ге­ліс­тас­ці і па­фа­су!), так і арты­ку­лы, на­пі­са­ныя са­мі­мі біб­лі­ятэ­ка­ра­мі пра ся­бе і сва­іх ка­лег.

Ма­ры­на Су­ха­до­ла­ва, за­гад­чык Іва­ноў­ска­га сель­ска­га до­ма ку­ль­ту­ры Хо­цім­ска­га ра­ёна:

— Так, “К” — мая га­зе­та! Дзе я яшчэ пра­чы­таю пра ра­бо­ту сель­скіх да­моў ку­ль­ту­ры? Тут мя­не ці­ка­віць усё да драб­ніц: вы­ка­нан­не пла­на па ака­зан­ні на­се­ль­ніц­тву плат­ных па­слуг, уз­ае­ма­дзе­янне з біб­лі­ятэ­кай і шко­лай, кан­цэр­тная і тэ­атра­ль­ная дзей­насць, арга­ні­за­цыя пра­цы клуб­ных фар­мі­ра­ван­няў… Так што ў пер­шую чар­гу шу­каю та­кія пуб­лі­ка­цыі. А пра­блем, як вя­до­ма, шмат. Вось, да­рэ­чы, у су­вя­зі з гэ­тым бо­льш ана­лі­ты­кі ха­це­ла­ся б.

Ве­ль­мі люб­лю фа­льк­лор, на­ша тра­ды­цый­нае на­род­нае мас­тац­тва. Як па мне, дык та­кіх арты­ку­лаў па­він­на быць бо­льш. Пра аўтэн­тыч­ныя гур­ты, пра ад­ра­джэн­не аб­ра­даў. Са­ма гэ­тым актыў­на за­йма­юся, та­му ве­ль­мі ці­ка­ва па­чы­таць, як гэ­та спра­ва на­ла­джа­на ў ка­лег з іншых ра­ёнаў і аб­лас­цей. Да сло­ва, ве­ль­мі доб­ра, што вы ад­ра­дзі­лі вы­пуск руб­ры­кі “Ку­фар-рад­ца”, па­ча­лі да­ваць аўтар­скія сцэ­на­рыі, мак­сі­ма­ль­на на­блі­жа­ныя да на­шых па­трэб.

За­на­та­ваў Яўген РА­ГІН