АЎДЫЯ
Kakora, альбом “Какорыны вочкі”A.: Заяўленай “эксперыментальнай электронікі” мне і не хапіла, гэта значыць, выкарыстоўваючы прафесійны тэрмін, прадакшн не пераканаў. Але як ідэя — спадабаліся і тэксты, і музыка. І ўвесь альбом напоўнены энергетыкай, што таксама важна. Асабліва добрыя дзве кампазіцыі — “Чіуауа” і “Цуды трызняцца”. Артыст адбыўся.
B.: З прапанаванага Артурам хіп-хопа цалкам маглі б атрымацца легкатраўныя поп-кампазіцыі, але так як сапраўдны рэп — мастацтва жудасна прынцыповае, то маё меркаванне хай на маім жа сумленнi і застанецца. Спадабалася адсутнасць татальнага смура — у ім многія і многія прадстаўнікі дадзенага жанру з задавальненнем купаюцца. Kakora, мне бачыцца, у сваіх трэках значна бліжэй да рэальнага жыцця — з усімі падзеннямі і ўзлётамі, чым яго ўпёртые сабраты, якiя з мухі нярэдка такога слана нараджаюць, што дзіву даешся.
У хіт-парад забіраем дарожку “Музыка” — псіхадзеў у духу ранняга Максіма Фадзеева, і “Обана” — прыгожую, лірычную.
ВІДЭА
Palina, кліп на песню “Пакліч мяне з сабой”
А.: Гэта, вядома, учынак — узяць на сябе адказнасць за рэмэйк суперхіта, смарагду ў песеннай калекцыі Алы Пугачовай, якая для многіх савецкіх і постсавецкіх людзей больш, чым, дапусцім, Led Zeppelin. (Я, дарэчы, аматар рэмэйкаў, у самога ў творчым багажы яны ёсць.) І ўжо адзін толькі анонс выклікаў пытанне: а навошта Паліне спатрэбілася пераасэнсоўваць на свой лад знакаміты твор? Ну, значыцца, захацелася. І, на мой погляд, перапрацоўка спявачцы ўдалася.
B.: Будзь гэта першапачатковы варыянт песні, ёй бы ніколі не было наканавана стаць з’явай на постсавецкай эстрадзе. У версіі Таццяны Снежынай, што сачыніла кампазіцыю (хоць, наколькі я памятаю, аўтарства яе кімсьці аспрэчвалася), намёк на шлягернасць толькі-толькі праглядаўся. Ала Пугачова запісала сапраўды безумоўную “бомбу”. Palina прапанавала сваё — індзі-рэдакцыю. Як кавер яна цікавая, але не больш. Мінімальны інструментал, далікатная аранжыроўка, з-за таго, што песня стала яшчэ павольней, хітовасць мелодыі наогул не счытваецца. Плюс халодны, ледзь гучны млявы голас.
Кліп жа ўяўляе з сябе пераважна буйныя планы спявачкі з індыферэнтным выразам твару. Так і просіцца выставіць гераіні роліка дыягназ “дэпрэсіўны сіндром”. Не відэа, але абгортка, за якой пустата.
Гурт “ЛСП”, кліп на песню “Хлопец з блока”
A.: Я, быць можа, наклікаю на сябе гнеў прыхільнікаў гурту, але ні кліп, ні песня не зрэзанавалі ні з чым у мяне ўнутры. Тысячы разоў мы гэта бачылі і чулі — сцёб на тэму як бы беларускіх рэалій, якія маюць месца ў жыцці хлопцаў “з глыбінкі”. Спрабаваў я выявіць пазітыў — і ў такім поглядзе, аднак, паўтаруся, нічога акрамя здзекі, хай і лёгкай, не знайшоў. Надакучыла, далібог.
B.: “Там добра, дзе мы ёсць”, — так бы я пазначыў асноўную ідэю кліпа. І ў рэчышчы Года малой радзімы ён кладзецца выдатна. Хлопцы з вёскі адпраўляюцца ў неназваны горад — яго паглядзець, сябе паказаць. Па прыбыцці трое з іх пачынаюць гуляць у вулічны баскетбол з мясцовымі першабытнікамі, чацвёрты, назіраючы за паядынкам, папівае піва. За парушэнне грамадскага парадку ён затрымліваецца міліцыянерам і аказваецца ў адпаведным аддзяленні. Тым часам таварышы юнака, нешта не падзяліўшы з гараджанамі, уступаюць з імі ў рукапашную. Экскурсія заканчваецца ўцёкамі вясковых са спартыўнай пляцоўкі, а іх правадыра з апорнага пункта. І вяртаюцца яны ўсе, натуральна, на сваю малую радзіму, дзе мама ўжо пашыла сыну то ці кашулю, то ці футболку.
Усё атрымалася і кранальна, і бесшабашна. Як у жыцці. І песня такая ж — пра звычайнага хлопца, са звычайнымі запытамі. І відэа добрае, і кампазіцыя.
Гурт “MorkvoЦвет”, кліп на песню “Неба мяняе колер”
A.: Такіх гуртоў, як “MorkvoЦвет”, на айчынным рок-небасхіле поўна. І любіць іх толькі за тое, што яны нашы, — не пра мяне. Для таго, каб прэтэндаваць на нешта сапраўды годнае ўвагi, мала спяваць на беларускай мове і быць у мэйнстрыме. А калі разважаць пра творчасць калектыву па адным гэтым трэку, я ні дуэту, ні кампазіцыі, ні відэа не паверыў. Песня і ролік з катэгорыі, якую можна пазначыць збітай фразай: “усё гэта было, было, было”. Да таго ж, і сама песня ў студыі дрэнна спрадзюсаваная.
B.: Намудрылі кліпмэйкер Дзмітрый Новік і дуэт “MorkvoЦвет”, вядома, ладна. Двое ў пакоі старога вясковага дома. Мабыць, ляніва думаюць, чым ім яшчэ ў жыцці заняцца. Насценны гадзіннік адлічвае час, але не наперад, а назад. Маўляў, бяздарна губляем мы яго. І тады адзін з герояў роліка пачынае дзейнічаць, забіваючы ў двары ў зямлю кол. З кожным ударам абстаноўка вакол мяняецца. Але юнаку мала гэтага, і з калом і малатком ён адпраўляецца наўпрост у Мінск на вуліцу Камсамольскую, і што там далей і з ёй, і з беларускай сталіцай будзе — страшна сабе ўявіць. Алюзіі з алегорыямі, увогуле. У выніку выйшла не проста відэа, а сапраўднае маленькае аўтарскае кіно.
І — годная рок-песня з вядучым гітарным гукам і немудрагелістай, але вечнай ідэяй — змяняйцеся, спадары, змяняйцеся, бо тэрмін, адпушчаны нам, занадта хуткаплынны.