Нарадзіўся зямляк 24 чэрвеня 1924 года ў мястэчку Пагост — буйным населеным пункце бярэзінскага краю (на той час тут пражывала 1200 жыхароў). Бацька і дзед выраблялі скрыпкі, былі скрыпачамі-самавучкамі. Ні адно вяселле ў наваколлі не абыходзілася без іх мажорнай музыкі. Скрыпка спявала, вяртала да весялосці людзей.
Вясковае жыццё маленькага Усевалада запаланіла працай з ранніх гадоў, ды хлопчык змалку выказваў прыроднае музычнае дараванне. Ён замілоўваўся бацькавым іграннем на скрыпачцы. Умеў слухаць птушак. У пошуме ветру і шамаценні лістоты на бярозках адчуваў розныя мелодыі…
У самым пачатку яго маладога лёсу загучалі самыя нізкія трывожныя акорды, якія прадоўжыліся на гераічнай ноце. Калі Усеваладу споўнілася 17 гадоў, грымнула Вялікая Айчынная вайна і адразу ахапіла юнака сваімі вогненнымі сполахамі, наканавала суровую дарогу. Разам з бацькам ён апынуўся ў эвакуацыі ў Сталінградскай вобласці. Як толькі Жукоўскаму споўнілася 18 гадоў, ён быў прызваны ў армію. Хлопец стаў курсантам 25-га вучэбнага палка ў г. Курган Чалябінскай вобласці. У лютым 1943 года служыў радыстам 2-га Заходняга танкавага палка ў г. Ніжні Тагіл. Летам 1943 г. прайшоў праз гарніла баёў на Курскай дузе, дзе адбылася бітва з фашыстамі, якой не было роўных па жорсткасці і напору.
Усевалад быў паранены і апынуўся ў шпіталі на Палтаўшчыне. Пасля выздараўлення служыў у 89-ым гвардзейскім палку 28-ай гвардзейскай Харкаўскай стралковай дывізіі 3-ага Украінскага фронту, потым вучыўся ў вучылішчы, і зноў ваяваў. З арміі Жукоўскі дэмабілізаваўся вясной 1947 года. Узнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі і шматлікімі медалямі.
У мірны час Усевалад Жукоўскі не парываў з музыкай — скончыў Мінскае музычнае вучылішча. Пазней былі праца ў сімфанічным аркестры Белдзяржфілармоніі, выкладчыцкая дзейнасць у Нясвіжскім педвучылішчы, агульнаадукацыйных школах, клубных установах. З лютага 1960 года Жукоўскі ўзначальваў Мар’інагорскую дзіцячую музычную школу, узяў адказнасць за вялікі калектыў выкладчыкаў і навучэнцаў. Працаваў дырэктарам 24 гады да выхаду на пенсію. Пры ім школа год ад года набірала моц і значнасць, адкрываліся новыя класы. На заслужаны адпачынак У. Ф. Жукоўскі пайшоў з добрым сэрцам, перадаўшы працоўную эстафету маладым пераемнікам.
У Беларусі і за яе межамі У.Ф.Жукоўскага ведаюць як адмысловага майстра народных інструментаў. Ён прымножыў інструментальныя традыцыі Беларусі. За ўсё творчае жыццё ім створана 85 скрыпак, 37 альтоў, 18 лір, 3 цымбалаў, мноства дудак, жалеек, класічная гітара, некалькі басэтляў. Сваю першую скрыпку майстар змайстраваў у Нясвіжы ў 1953 годзе. На яе выраб прыйшлося затраціць каля 2 месяцаў штодзённай карпатлівай працы. Корпус скрыпкі быў выраблены з елкі, іншыя дэталі — з ясеня.
Цікавы факт: у 1974 годзе Жукоўскі змайстраваў для ансамбля “Песняры” забытую на той час ліру. Для выбітнага фальклорнага ансамбля “Крупіцкія музыкі” стварыў цэлую палітру старадаўніх музычных інструментаў, якія гучалі пад час іх гастроляў у Германіі, Югаславіі, Польшчы, Галандыі, Італіі, Францыі і Японіі. Вырабленыя майстрам музычныя інструменты і сёння гучаць у знакамітых беларускіх калектывах “Харошкі”, “Бяседа”, многіх аматарскіх ансамблях, на сцэне Беларускай дзяржаўнай акадэміі музыкі. Адметна, што яго скрыпка і ліра знаходзяцца ў адным з Лонданскіх музеяў, шэраг інструментаў прадстаўлены ў музеі Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта культуры і мастацтва. Майстарскую справу бацькі пераняў і сын Аляксандр.
…Нота жыцця Усевалада Жукоўскага абарвалася 18 гадоў таму самотна-дажджлівым кастрычніцкім днём 2003 года. Лёс адлічыў таленавітаму чалавеку пражыць 79 яркіх гадоў. Адгучала яго песня, але вырабленыя майстрам інструменты працягваюць дарыць людзям радасць. На лад салаўіны размаўляе жалейка, кволым голасам кленчыць дуда, дробным макам рассыпаючыся, шэпчуць цымбалы, залацістым голасам моліцца ліра… Значыць, майстар жыў нездарма!
Тамара КРУТАЛЕВІЧ, загадчык аддзелу маркетынгу Бярэзінскай цэнтральнай раённай бібліятэкі