Справа тут вось у чым. (Мабыць, музейшчыкі-практыкі сутыкаліся з такімі казусамі? Калі не, дык і такія веды не стануць для іх лішнімі.) У 1994 — 1996 гадах адзін грамадзянін перадаў на часовае захоўванне ў Веткаўскі музей не абы-якую калекцыю стараверскіх ікон, іх убрання, ліцця і дробнай пластыкі — усяго 243 прадметы. Сітуацыя больш-менш звычайная хаця б з той прычыны, што 1990-я — час масавага перасялення чарнобыльцаў; менавіта тады, калі верыць спецыялістам, многія музеі іканапісу такім чынам папоўнілі свае зборы. Дык вось, усе гэтыя гады згаданая калекцыя знаходзілася на захоўванні ў згаданым музеі. І ў такім статусе яна не з’яўлялася ўласнасцю ні дзяржавы, ні музея.
Далей варта спаслацца на словы начальніка галоўнага ўпраўлення ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі Гомельскага аблвыканкама Ірыны Даўгала. Паводле іх, Міністэрства культуры Рэспублікі Беларусь паспрыяла таму, каб ва ўстаноўленым парадку была праведзена ацэнка калекцыі. Потым быў зварот у адзін з гомельскіх судоў для таго, каб названая маёмасць была прызнана вымарачнай (нічыйнай, бо яе гаспадар памёр). У заканадаўчым судовым парадку вырашана, што ўсе 243 прадметы перадаюцца Веткаўскаму райвыканкаму, які ў сваю чаргу перадасць іх ва ўласнасць Веткаўскага музея.