Выбарчы голас "Песняроў"

— Агу­ль­ную мо­ву нам уда­ло­ся знай­сці ве­ль­мі лёг­ка, — падзя­ліў­ся Сяр­гей Кан­стан­ці­на­віч сва­імі ўра­жан­ня­мі ад сус­трэ­чы. — Мы па­чу­ва­лі­ся на ад­ной хва­лі, та­му гу­тар­ка атры­ма­ла­ся шчы­рая і за­ці­каў­ле­ная. Аб­мер­ка­ва­лі тыя на­ва­цыі, якія змяш­чае но­вы пра­ект Асноў­на­га За­ко­на — і, у пры­ват­нас­ці, ро­лю Усе­бе­ла­рус­ка­га на­род­на­га схо­ду. Бы­ло ві­даць, што лю­дзі му­зы­кі ста­ві­лі­ся да гэ­тых на­рма­тыў­ных змен уваж­лі­ва і ад­каз­на. Га­ва­ры­лі пра за­ха­ван­не гіс­та­рыч­най па­мя­ці — асаб­лі­ва пра подзвіг на­шых про­дкаў у ча­сы Вя­лі­кай Айчын­най вай­ны. У яго ўша­на­ван­не сла­ву­ты ансамбль так­са­ма зра­біў вя­лі­кі ўнё­сак — у рэ­пер­ту­ары “Пес­ня­роў” не раз з’яўля­лі­ся пес­ні на ва­енную тэ­ма­ты­ку.

У раз­мо­ве я пад­крэс­ліў, што істот­ная ўва­га ў Кан­сты­ту­цыі над­аец­ца за­ха­ван­ню на­цы­яна­ль­най ку­ль­ту­ры і са­ма­быт­нас­ці, якія з’яўля­юцца пад­мур­кам для ідэ­ала­гіч­най плат­фор­мы на­шай дзяр­жа­вы. І тут му­зы­кан­ты “Пес­ня­роў” ма­юць ве­ль­мі вя­лі­кую ад­каз­насць. Цяж­ка пад­лі­чыць, ко­ль­кі мі­ль­ёнаў лю­дзей за­ці­ка­віў сва­імі глы­бо­кі­мі на­цы­яна­ль­ны­мі тра­ды­цы­ямі ле­ген­дар­ны Ула­дзі­мір Му­ля­він.

Ды і сён­ня “Пес­ня­ры” аб’ядноў­ва­юць сва­ёй му­зы­кай мно­гія па­ка­лен­ні — на іх кан­цэр­тах мож­на ўба­чыць і мо­ладзь, і лю­дзей ста­ла­га ве­ку. Ансамбль актыў­на гас­тра­люе за мя­жой, пра­па­ган­ду­ючы тым са­мым на­шу бе­ла­рус­кую пес­ню, вы­сту­па­ючы на ні­ве на­род­най ку­ль­тур­най дып­ла­ма­тыі і пад­трым­лі­ва­ючы на­цы­яна­ль­ны дух у прад­стаў­ні­коў бе­ла­рус­кай ды­яспа­ры. Пра пад­трым­ку та­кіх гас­тро­ль­ных ту­раў так­са­ма вя­ла­ся гу­тар­ка пад­час сус­трэ­чы.

За­кра­на­лі­ся і мо­ман­ты пра­ктыч­ныя. У пры­ват­нас­ці, я да­ве­даў­ся, што ўдзе­ль­ні­кі ця­пе­раш­ня­га скла­ду зна­ка­мі­та­га ансам­бля ма­юць пра­бле­мы з жыт­лом. Ся­род іх то­ль­кі адзін ка­рэн­ны мін­ча­нін, астат­нія ў ста­лі­цы “свай­го кут­ка” не ма­юць. Як дэ­пу­тат, па­абя­цаў зра­біць на­леж­ныя за­ха­ды для вы­ра­шэн­ня гэ­тай сі­ту­ацыі.

На­ша гу­тар­ка доў­жы­ла­ся цэ­лыя дзве га­дзі­ны. Ця­гам гэ­та­га ча­су я ў чар­го­вы раз пе­ра­ка­наў­ся, што твор­чыя лю­дзі — асаб­лі­выя. Ім улас­ці­вая аб­вос­тра­ная па­чуц­цё­васць, тон­кая ду­шэў­ная арга­ні­за­цыя. Трэ­ба бе­раг­чы іх і ша­на­ваць, ства­раць апты­ма­ль­ныя ўмо­вы для са­ма­рэ­алі­за­цыі на ка­рысць на­ро­да і дзяр­жа­вы.

Лі­чу, та­кія сус­трэ­чы мэ­та­згод­на пра­во­дзіць рэ­гу­ляр­на. Па­рла­мен­та­ры­ям важ­на мець маг­чы­масць не­пас­рэд­на­га кан­так­ту з лю­дзь­мі мас­тац­тва, каб яны маг­лі падзя­ліц­ца сва­імі дум­ка­мі, рас­па­вес­ці пра тое, што іх хва­люе і што па­трэб­на ім для плён­на­га твор­ча­га раз­віц­ця.