Я — чалавек досыць ураўнаважаны, аднак мяне пачынае ажно падкідваць, калі ў чарговым артыкуле вядомай газеты ці папулярнага інтэрнэт-партала бачу тэкст пра “лялечны тэатр”. Ува мне тут жа прачынаецца былы загадчык літаратурнай часткі, які патрабуе тэрмінова патэлефанаваць аўтару і растлумачыць розніцу паміж абраным ім прастамоўным вызначэннем — які не абы-як крыўдзіць прадстаўнікоў гэтага віду мастацтва — і прафесійным тэрмінам “тэатр лялек”. Аднак далей вока выхоплівае “мульцікі” ў цытаце аніматара (слова, якое дыпламаваны рэжысёр ніколі сабе не дазволіць), следам ідуць “цыркачы” ў інтэрв’ю з цыркавым артыстам — і рука ўжо цягнецца ў другім напрамку. Я шукаю адмысловыя беларускія тэрміналагічныя слоўнікі. Вось толькі іх так і не з’явілася.

5 мая спаўняецца 200 гадоў з дня нараджэння кампазітара Станіслава Манюшкі — вялікага класіка беларускай і польскай культуры (а таксама літоўскай, рускай, агульнаеўрапейскай, сусветнай…). Таму і не дзіўна, што святкуецца гэтая ўрачыстасць на ўзроўні UNESCO.

Яшчэ да прагляду спектакля “Пушкін. Вельмі маленькія трагедыі”, пастаўленага ў Беларускім дзяржаўным тэатры лялек, было зразумела, што назву трэба чытаць крыху іначай: “Ляляўскі. Зусім не маленькія думкі”. Прэм’ера абяцала стаць не тое што нетрагедыяй, а “вельмі вялікай падзеяй” нашага тэатральнага і шырэй культурнага жыцця. Ці спраўдзілася?

У Мінску выступіў народны артыст Расійскай Федэрацыі Дзяніс Мацуеў. Яркі прадстаўнік легендарнай рускай фартэпіяннай школы, якая вылучаецца глыбінёй мастацкіх інтэрпрэтацый і багаццем эмацыйнай палітры. Яго выканальніцкая манера ўражвае не толькі абсалютнай тэхнічнай свабодай, але найперш тым, як гэтая тэхніка і бездакорнае валоданне фартэпіяна накіроўваюцца на раскрыццё зместу музычных твораў.

Пачну здаля. У кастрычніку 2017-га ў Нацыянальным тэатры оперы і балета Беларусі адзначалі 70-гадовы юбілей славутага харэографа Валянціна Елізар’ева. Адзначалі двума маштабнымі праектамі — аднаўленнем спектакля “Спартак” і гала-канцэртам зорак сусветнага балета.

Cёлета на Нацыянальным конкурсе “Мастацтва кнігі” праект Міхала Анемпадыстава “Колер Беларусі” быў адзначаны як найлепшы ў намінацыі “Майстэрства”. А ў Нацыянальным цэнтры сучасных мастацтваў прайшла выстава, на якой экспанаваўся візуальны матэрыял да згаданай кнігі.

Не так даўно ў краінах постсавецкай прасторы адзначаўся Міжнародны дзень палёту чалавека ў космас. У Дзяржаўным літаратурна-мемарыяльным музеі Якуба Коласа з гэтай нагоды праходзіла спецыяльная інстаграм-акцыя пад назвай “Коласу — Космас”. Здавалася б, якім чынам звязанае свята касманаўтыкі з Песняром? Адказ прагучыць дзіўна і нечакана — самым непасрэдным!

Не так даўно ў Смаргонскім гісторыка-краязнаўчым музеі адкрылася выстава “Невядомы вядомы скульптар Ісаак Іткінд”, прымеркаваная да 50-годдзя з дня яго смерці. Бадай, упершыню беларускі глядач меў магчымасць пазнаёміцца з творчасцю гэтага аўтара ў такім аб’ёме — хай і не ў арыгіналах.

У народнай артысткі Беларусі Ядвігі Паплаўскай — юбілей. Але гэта нагода не толькі павіншаваць знакамітую эстрадную салістку, кампазітара і аранжыроўшчыка, але і павучыцца ў яе простай жаночай мудрасці — у творчасці і сям’і. Той прыроднай жыццёвай мудрасці, што дапамагае захоўваць сілу духа, не губляць веры ў людзей і працаваць незалежна ад прылётаў-адлётаў натхнення.

Святкаванне 1 Мая з’яўляецца даўняй традыцыяй для Федэрацыi прафсаюзаў Беларусi i Мiнскага гарвыканкама. Але сёлета, калi прафсаюзны рух адзначае свае 115-годдзе, прымеркаваная да Мiжнароднага дня салiдарнасцi працоўных акцыя прайшла з асаблiвым размахам у сталiчным Парку Перамогi. Мерапрыемствы наведаў i мiнiстр культуры Рэспублікі Беларусь Юрый Бондар (на здымку).

Чалавек займаецца дызайнам з таго часу, як прырода саступіла яму сваю эвалюцыйную функцыю, і ён пачаў актыўна пераўтвараць сябе і навакольны свет. І хаця само слова design з’явілася ў ХVI стагоддзі, яго вытокі можна знайсці яшчэ ў каменным веку. Але ж доўгая гісторыя не паспрыяла стварэнню ўніверсальнай формулы. Што значыць быць дызайнерам сёння, распавядае “К” Уладзімір ГОЛУБЕЎ.

Такі дэвіз сёлетняй XXIII Міжнароднай спецыялізаванай выставы сродкаў масавай інфармацыі, што распачалася ў сталіцы 2 мая — традыцыйна напярэдадні прафесійных журналісцкіх святаў: Дня друку 5 мая і Дня работнікаў тэлебачання, радыё і сувязі 7 мая. Звычайна ў гэтыя дні адчайна квітнеюць сады. Белы вэлюм — як сімвал маладых парыванняў. І ён дакладна перадае сутнасную прыроду нашай нацыянальнай журналістыкі: заставацца маладой і не забывацца пры гэтым на той вялізны досвед, што назапашаны папярэднікамі.

Адрэзаць гальштук Дзянісу Дудзінскаму ў прамым эфіры на 1 красавіка? Лёгка! Падтрымаць спявачку Наталлю Тамела танцамі ў бэкстэйджы? Умомант! Такія рэчы на тэлебачанні можа дазволіць толькі адна жанчына, і вы яе добра ведаеце. Яна будзіць вас шчырай усмешкай і вітаннем “Добрай раніцы, краіна!” вось ужо цягам 21 года. Гаворка — пра Святлану БАРОЎСКУЮ — легендарную тэлевядучую галоўнага медыяхолдынга краіны, актрысу, выкладчыка факультэта журналістыкі БДУ, якая сёлета ў лістападзе адсвяткуе 50-годдзе. Напярэдадні Дня работнікаў радыё, тэлебачання і сувязі мы распыталі вядомую артыстку ды Пасла добрай волі ЮНЭЙДC пра “залаты век” беларускага TV і рэцэпт добрага настрою.

У маім “камандзіровачным рэйтынгу” гэты аграгарадок займае адно з першых месцаў сярод аналагічных населеных пунктаў краіны. Вядома, для атрымання больш дакладнай карціны таго, як функцыянуюць установы культуры ў Відамлi, трэба было б пражыць там хоць бы тыдзень (і пажадана — інкогніта). Але, спадзяюся, тыя першыя ўражанні, якія я атрымаў у ходзе майго экспрэс-візіту, не былі памылковымі.